Δραμεντί, 2012 Ηνωμένο
Βασίλειο, 98 λεπτά
Σκηνοθεσία: Ντάστιν
Χόφμαν
Παίζουν: Μάγκι Σμιθ,
Τομ Κόρτνεϊ, Μπιλ Κόνολι, Πολίν Κόλινς,
Μάικλ Γκαμπόν
Ένας περίφημος οίκος
ευγηρίας στο Μπίτσαμ φιλοξενεί
καταξιωμένους συνταξιούχους μουσικούς
και τραγουδιστές του κλασικού ρεπερτορίου.
Μεταξύ τους θα βρεθεί και η μεγάλη σταρ
Τζιν Χόρτον που έχοντας υιοθετήσει στα
νιάτα της μια εγωπαθή στάση είναι
αντιπαθής σε κάποιους. Μαζί με τρεις
ακόμη σύγχρονούς της (με έναν εκ των
οποίων, τον Ρέτζι, έμεινε για κάποιες
μόλις ώρες παντρεμένη), θα κληθεί να
ερμηνεύσει το Κουαρτέτο από το «Ριγκολέτο»
του Βέρντι ώστε να παραμείνει ανοιχτός
ο οίκος ευγηρίας.
Είναι γεγονός πως η
σύγχρονη κοινωνία δε συνηθίζει να
επιδεικνύει την πρέπουσα ευαισθησία
για την τρίτη ηλικία. Ο Ντάστιν Χόφμαν,
στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα,
όμως δε βγάζει παράπονο γι’αυτό (άλλωστε
κάθε γεμάτος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη
να παραπονιέται), αλλά αγκαλιάζει με
γλυκύτητα τους ηλικιωμένους ήρωές του
–και τους πρόσχαρους και τους πιο
στριφνούς- προσφέροντάς τους δυνητικά
μια ακόμη στιγμή δόξας να προσθέσουν
στο παλμαρέ τους, αλλά κυρίως ένα
αυθεντικό στιγμιότυπο ανθρώπινης
συντροφικότητας.
Ο φόβος του θανάτου
είναι αυτός που κινητοποιεί τον άνθρωπο
να δρα και να δοκιμάζει πράγματα. Υπάρχει,
όμως, και η συνειδητοποίηση της φθοράς
που τον κάνει να δειλιάζει μπροστά σε
μια νέα πρόκληση. Αυτά τα δύο θα έρθουν
αντιμέτωπα (μαζί με περιφερειακά
συμπλέγματα του παρελθόντος) στο κυνήγι
των τριών για το πολυπόθητο «ναι» της
Τζιν, το οποίο θα έρθει με ένα θραύσμα
μετάνοιας από μέρους της, για τα περασμένα,
προσφέροντας στους ήρωες συναισθηματική
ανακούφιση και μια πιο ειλικρινή επαφή
μαζί της.
Πλαισιωμένο από σπουδαία,
συνταξιοδοτημένα πια, μέλη από ορχήστρες
του κόσμου, αυτό το «Κουαρτέτο»
ισορροπεί χαρακτηρολογικά ανάμεσα στην
εξωστρεφή γοητεία του Γουίλφ και τη
συγκρατημένη ευαισθησία του Ρέτζι, το
γνήσιο ενθουσιασμό της Σίσσυ και το
φλέγμα της Τζιν, συνιστώντας ένα, πλέον
του συμπαθούς, φιλμικό σύνολο που αν
και όχι εξίσου δυνατό σε όλη του τη
διάρκεια, μας ανταμείβει με τις
ανοιχτόκαρδες προθέσεις του και ορισμένα
πραγματικά συγκινητικά ενσταντανέ των
ηρώων του, που αν και φθαρμένοι από το
χρόνο, με τα μεγαλεία τους να έχουν
περάσει, διεκδικούν ένα μέρος της αγάπης
μας και υπερνικούν τη λήθη.
