Περιπέτεια, 2013, Γαλλία/ΗΠΑ, 115 λεπτά
Σκηνοθεσία: Λουί Λετεριέ
Παίζουν: Μαρκ Ράφαλο, Τζέσι Άιζενμπεργκ, Γούντι Χάρελσον, Μόργκαν Φρίμαν, Μελανί Λοράν
Τέσσερις
ταχυδακτυλουργοί ενώνουν τις δυνάμεις
τους και γίνονται λαϊκοί ήρωες όταν
αρχίζουν να αδειάζουν τράπεζες και
τσέπες πλουσίων, δίνοντας τα χρήματα
στον απλό κόσμο. Αστυνομικοί, επιχειρηματίες
και πρώην μάγοι ξεκινούν το κυνήγι για
να καταλάβουν τι ακριβώς υπάρχει πίσω
από την ιστορία.
Πριν από χρόνια, τα Prestige
και Illusionist
κυκλοφόρησαν με μικρή μεταξύ τους
χρονική διαφορά και γοήτευσαν μεγάλο
μέρος του κοινού, υπενθυμίζοντας τη
συγγενική σχέση της ταχυδακτυλουργίας
και του σινεμά. Τα σώου των μάγων ήταν
κάτι σαν πρόγονοι του κινηματογράφου,
καθώς η δομή των περισσότερων κόλπων
τους δε διαφέρει αρκετά από τα μυστικά
της κινηματογραφικής αφήγησης. Σε αυτό
άλλωστε στηρίχθηκε πολύ το
Prestige,
εκεί όπου ο Νόλαν σχολιάζοντας αυτή τη
σχέση, χρησιμοποίησε τις τρεις φάσεις
του ταχυδακτυλουργικού κόλπου
(
Pledge–Turn–Prestige)
ως αφηγηματικά κόλπα για την εξαπάτηση
του θεατή.
Αυτή την εξαπάτηση
είναι που κυνηγάει, με μανία όμως, η
Συμμορία των Μάγων. Γνωρίζοντας
πως το θέμα θαμπώνει ούτως ή άλλως τα
μάτια των θεατών, ο Λετεριέ ασχολείται
περισσότερο με την αγαπημένη του δράση,
τα ανθρωποκυνηγητά και τις εκρήξεις,
αφήνοντας στους σεναριογράφους του να
εκπλήσσουν συνεχώς το κοινό. Έτσι τα
prestige εδώ πάνε και έρχονται,
μέχρι να καταλήξουν στο τελικό μεγαλειώδες,
και οι τέσσερις μάγοι της παρέας κάνουν
τρέχοντας το ένα κόλπο πίσω από το άλλο
ώστε ο θεατής να έχει συνεχώς κάτι να
περιμένει, βλέποντας πάντως με την ώρα
πως η όλη υπόθεση δεν έχει γερά θεμέλια,
οπότε η όποια αγωνία αντί να μεγαλώνει
γίνεται πιο ισχνή.
Ο Λετεριέ
πάντως βοηθιέται πολύ από τους ηθοποιούς
του που δείχνουν να διασκεδάζουν την
όλη κατάσταση, δίνοντας όσο περισσότερη
ελαφρότητα στο θέμα, ώστε να μην υπάρχουν
τελικά και τεράστιες απαιτήσεις από το
κοινό στο τέλος. Απαιτήσεις όχι μόνο
για την εξήγηση και δικαιολόγηση των
“μαγικών, αλλά και για τη σύσταση της
ομάδας των πρωταγωνιστών ως σύγχρονων
Ρομπέν των Δασών. Η κοινωνική δικαιοσύνη
που υπόσχονται, υπάρχει ως το τέλος σαν
υπόσχεση, χάνεται όμως πάντα στη σκιά
των κυνηγητών και των σεναριακών
ανατροπών και μάλιστα απέναντι σε ένα
κοινό που μέσα στην ταινία την απαιτεί
ασαφώς, συμπεριφερόμενο σαν όχλος που
ψευδοεπαναστατεί μέχρι την στιγμή που
θα γεμίσει ο τραπεζικός λογαριασμός
του. Όλη αυτή η επιδερμική αντιμετώπιση,
κοινού και
showmen, δείχνει
και τις βάσεις στις οποίες χτίζεται όλη
η ταινία, ένα μείγμα συνεχούς εντυπωσιασμού
και υποτυπώδους μεταφοράς των κοινωνικών
αντιθέσεων του σήμερα. Και με τη σκιά
μιας κυνικής αλήθειας: μόνο με μαγικά
μπορούν να αποκατασταθούν οι αδικίες
στην εποχή μας.
