Όπως και πέρυσι,
λίγο πριν κατεβάσουμε ρολά για το
καλοκαίρι (στο περιοδικό μόνο, γιατί το
exostispress.gr
θα είναι εδώ) ο Εξώστης παρουσιάζει σε
2 μέρη, μια συνοπτική καταγραφή των
ταινιών που είδαμε από τον Σεπτέμβριο
ως τον Μάιο – οι ημερομηνίες είναι με
βάση τη διανομή των ταινιών στη
Θεσσαλονίκη.
Σεπτέμβριος
Τον Αύγουστο ο
κόσμος επανήλθε σιγά σιγά στις αίθουσες
με το Dark Knight
Rises που δεν είχε πάντως
την εμπορική απήχηση του προηγούμενου
μέρους. Από τον Σεπτέμβρη, οι εταιρείες
διανομής εμφανίζουν δειλά τα νέα τους
αποκτήματα που έχουν τίτλους και για
μαζικό κοινό (Resident
Evil 5: Η Τιμωρία,
Ολική Επαναφορά, Step
Up 4) και για πιο
ιδιαίτερα γούστα (Looper,
Killer Joe,
Ο Χορός των Κατασκόπων). Παράλληλα ο
Γούντι Άλεν κάνει για πλάκα ένα
διασκεδαστικότατο φιλμ (Από τη Ρώμη
με Αγάπη), η Pixar θυμάται
τις Disney καταβολές της στο
Brave, αλλά κατά
προσωπική άποψη ο τίτλος της ταινίας
του μήνα πηγαίνει σε μια παρεξηγημένη
δημιουργία, το Cosmopolis
του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ.
Οκτώβριος
Το ελληνικό
σινεμά παρουσιάζει μετά βαΐων και κλάδων
το Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι, ένα
φιλμ σχεδόν ντροπιαστικό για τη νοημοσύνη
και το μάτι του θεατή, που τελικά δεν
έπιασε τα νούμερα του Ελ Γκρέκο. Σε όσα
είδαμε από έξω, προετοιμαζόμαστε για
το γερό τρίμηνο που ακολουθεί με την
Χρυσή Άρκτο των Ταβιάνι (Ο Καίσαρας
Πρέπει να Πεθάνει), με δράση και χιούμορ
εξ Αμερικής (Taken 2,
Οι Υποψήφιοι, Αγριότητα, Παράνομοι).
Αμφιλεγόμενα ήταν το Σκότωσέ τους
Γλυκά και το γαλλικό Η Αδερφή μου
(κι αυτό από το Βερολίνο), ενώ ασυζητητί
ταινία του μήνα ήταν η Αγάπη που
έδωσε ξανά στον Μίκαελ Χάνεκε τον Χρυσό
Φοίνικα και άφησε όχι μόνο βουρκωμένους
πολλούς θεατές αλλά κυρίως γεμάτους
σκέψεις για τη φύση και την έννοια της
λέξης του τίτλου της.
Νοέμβριος
Το Φεστιβάλ
Κινηματογράφου βρίσκεται σε ένα
μεταβατικό στάδιο, καθώς ενώ κοστίζει
λιγότερο προσφέρει και πάλι πολλές
επιλογές στους θεατές του, αλλά θυμίζει
κάπως την όλη κατάσταση στη χώρα μας:
Γίνεται χωρίς έμπνευση, με δανεικούς
πόρους (ΕΣΠΑ) και χωρίς σχέδιο για το
μέλλον. Εκτός φεστιβάλ, ταινία του μήνα
είναι το Skyfall που
γοητεύει κοινό και κριτικούς, βάζοντας
πλέον πολύ ψηλά τον πήχη για τον επόμενο
Bond. Ακόμη, μπόλικο χιούμορ
και αυτοκριτική στο Seven
Psychopaths, συγκίνηση
στο υπέροχο Frankenweenie
του Τιμ Μπέρτον, εύστοχη αναδρομή σε
μια άλλη Γερμανία στο Barbara.
Στα αρνητικά, η ψευδοφιλοσοφία της
πλάκας του Cloud Atlas
και η εμφάνιση του ελληνικού σινεμά με
τις 2 εκδοχές του, το Αν και το JACE
– άνευ γοητείας και οι δύο.
Δεκέμβριος
Λίγο πριν μπούμε
για τα καλά σε Οσκαρική περίοδο, ο Ανγκ
Λι μαγεύει τα πλήθη με το Life
of Pi
και ο Πίτερ Τζάκσον υπόσχεται νέες
συγκινήσεις σε όσους μεγάλωσαν με τον
Άρχοντά του, στο Χόμπιτ. Έξοχος ο
Κεν Λόουτς στο Μερίδιο των Αγγέλων,
κατώτερος σε σχέση με τις προηγούμενες
δουλειές του ο Ζακ Οντιάρ στο Σώμα με
Σώμα (με μια συγκινητική πάντως
παρουσία της Μαριόν Κοτιγιάρ). Ο Καράξ
δημιουργεί δεκάδες συζητήσεις πίσω από
το μεγαλείο ή τον αυτισμό του Holy
Motors, αλλά δεν μπορεί να
εκτοπίσει από ταινία του μήνα, το διαμάντι
του Πολ Τόμας Άντερσον, το The
Master.
