Επιστημονικής
Φαντασίας/Περιπέτεια/Θρίλερ, 2013, ΗΠΑ,
123 λεπτά
Σκηνοθεσία:
Αλφόνσο Κουαρόν
Πρωταγωνιστούν:
Σάντρα Μπούλοκ, Τζορτζ Κλούνεϊ
Αίθουσες:
Village Cosmos, Odeon Πλατεία, Ster Cinemas
H Δρ Ράιαν Στόουν, μια
λαμπρή ιατρική μηχανικός στο πρώτο της
διαστημικό ταξίδι, συνοδευόμενη από
τον βετεράνο αστροναύτη Ματ Κοβάλσκι,
στο τιμόνι της τελευταίας του πτήσης,
πριν τη συνταξιοδότηση. Αλλά σ’ ένα
φαινομενικά συνηθισμένο διαστημικό
περίπατο, επέρχεται η καταστροφή. Το
διαστημικό λεωφορείο καταστρέφεται,
αφήνοντας τους Στόουν και Κοβάλσκι
ολομόναχους – δεμένους μόνο μεταξύ
τους, να στροβιλίζονται στο απέραντο
σκοτάδι του διαστήματος. Η εκκωφαντική
σιωπή τους δείχνει πως έχουν χάσει κάθε
επαφή με την Γη… και μαζί κάθε πιθανότητα
διάσωσης. Καθώς ο φόβος μετατρέπεται
σε πανικό, κάθε ανάσα τους, κατατρώει
το λιγοστό οξυγόνο που τους έχει
απομείνει. Ο μόνος δρόμος της σωτηρίας
ίσως να σημαίνει πως πρέπει να πάνε
ακόμη παραπέρα, στην τρομακτική
απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Η ζωή στο διάστημα χωρίς
οξυγόνο είναι αδύνατη διαβάζει ο θεατής
στην εισαγωγή της ταινίας και με αυτή
την πρώτη πληροφορία έχει κιόλας μπει
στο νόημα της ιστορίας του Gravity. Η φράση
αυτή αποδεικνύεται ξανά και ξανά στις
2 ώρες που διαρκεί η ταινία ολοένα και
πιο αληθινή καθώς οι ήρωες της παλεύουν
στο διάστημα για την επιβίωση τους.
Όποιος είχε δει την προηγούμενη ταινία
του Αλφόνσο Κουαρόν, το αριστούργηματικό
Τα Παιδιά των Ανθρώπων σίγουρα
θα θυμάται πως η ταινία σχολιάζει με
αλληγορικό τρόπο το νόημα της ζωής. Η
νέα του ταινία δείχνει να είναι αδερφάκι
της προηγούμενης συνεχίζοντας με ακόμη
μεγαλύτερη έμφαση αυτή ακριβώς την
υπαρξιακή αναζήτηση. Αν όμως στα Παιδιά
των Ανθρώπων η αναζήτηση της ζωής γίνεται
μέσα σε μια δυστοπία, στο Gravity ο τρόμος
για την απεραντοσύνη του σύμπαντος που
τελικά δίνει την θέση του στην ελπίδα
για την συνέχεια της ζωής. Οι συγκρίσεις
με το 2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος
του Στ. Κιούμπρικ αλλά και το Solaris
του Α. Ταρκόφσκι είναι αναπόφευκτες
αλλά καλό είναι να θεωρούμε αυτό το
φιλμικό σύμπαν περισσότερο ως ένα
αναφορικό πεδίο κοινών θεματικών και
προβληματισμών, που βοηθάει στην
αναζήτηση των κλειδιών που προσφέρει
στην ταινία του ο Μεξικανός σκηνοθέτης.
Ο Κουαρόν είναι χωρίς
αμφιβολία ένας σπουδαίος δημιουργός
και το μήνυμα του πανανθρώπινο. Το
νιώθεις στα μαγικά εικαστικά πλάνα του
φωτογράφου του, του (εύχομαι οσκαρικού
με αυτό το υλικό) Εμανουέλ Λουμπέσκι,
το συναισθάνεσαι στην πάλη των δύο –
μοναχικών κατά βάση – ηρώων του να
επιβιώσουν μέσα στην ασφυκτική στολή
του αστροναύτη, αιωρούμενοι μέσα στο
διάστημα και έχοντας ως κίνητρο την
θέαση της Γης ή αν προτιμάτε της ίδιας
της ζωής απο απόσταση. To Gravity έχει σαν
ταινία έναν ιδιαίτερο αλλά αμφίσημο
σκοπό: απο τη μια θέλει να προσφέρει
στον θεατή μια πλούσια κινηματογραφική
εμπειρία και αυτό το καταφέρνει χάρη
στα υπέροχα εφέ, το 3D, την μουσική (ο
συνθέτης Στήβεν Πραϊς προσφέρει ένα
αξιομνημόνευτο σαουντρακ) που πραγματικά
αξίζουν τον κόπο να προσέξετε. Απο την
άλλη προσφέρει την ευκαιρία ενός
υπαρξιακού προβληματισμού για να
καταλήξει σε έναν ύμνο για την ίδια τη
ζώη και την συνέχεια της. Κι αυτό γιατί
δεν υπάρχουν ήττες που να κατοχυρώνουν
μόνιμα το υπόλοιπο του βίου μας. Υπάρχει
μια συνεχής προσπάθεια για επιβίωση
και ακόμη περισσότερο υπάρχει η διαρκής
πρόκληση να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο
ώστε να αποτελέσει ο καθένας μας αυτό
ακριβώς το υπερβατικό σύμβολο που
στηρίζει με την παρουσία της η γυναίκα
της ταινίας, η επιστήμονας Ραϊαν Στοούν
(ή αν θέλετε η ερμηνευτικά υπέροχη Σάντρα
Μπούλοκ). Ότι και να γίνει άλλωστε η
αφετηρία της ζωής απο εκεί προέρχεται.
