Δράμα,
2013, Χιλή/Ισπανία, 110 λεπτά
Σκηνοθεσία:
Σεμπαστιάν Λέλιο
Παίζουν:
Παουλίνα Γκαρσία, Σέρτζιο Χερνάντεζ,
Ντιέγκο Φοντεσίλα
Αίθουσες:
Ολύμπιον
58χρονη,
χωρισμένη εδώ και αρκετά χρόνια και με
τα 2 παιδιά της να είναι πλέον μακριά
από το σπίτι, αποφασίζει να αφήσει πίσω
της την μοναξιά. Έστω και με το ζόρι.
Η
φράση “ένα καλύτερο μέλλον” αποτελεί
ένα από τα ισχυρότερα κίνητρα για τις
πράξεις των ανθρώπων από μια ηλικία και
πέρα. Όχι από μια μεγάλη ηλικία και πέρα,
όπως της πρωταγωνίστριας, αλλά και πολύ
πιο πριν, πολλοί κάνουν σχέσεις,
παντρεύονται ή ασκούν μια συγκεκριμένη
εργασία με σκοπό την εξασφάλιση αυτής
της ασαφούς έννοιας του καλύτερου
μέλλοντος. Που κανείς δε ξέρει ποτέ αν
θα είναι όντως καλύτερο και αν οι επιλογές
που έχει κάνει ως τότε ήταν οι ιδανικότερες.
Πλησιάζοντας
τα εξήντα, η Γκλόρια αντιλαμβανόμενη
πως το μέλλον της μπορεί να μην είναι
και τόσο μακρύ, ψάχνει τρόπους να αλλάξει
την καθημερινότητά της, κυρίως μέσα από
την παρουσία ενός συντρόφου, που όσο
πιο δραστήριος και τρυφερός είναι τόσο
καλύτερα. Όταν συμβεί αυτό, η ζωή γεμίζει
με αισιοδοξία, η μουσική, που παίζει
πολύ σημαντικό ρόλο για τη Γκλόρια,
γίνεται πιο χαρούμενη και ο ελεύθερος
χρόνος καταναλώνεται σε πράξεις που
πιθανά να υπερβαίνουν τα όρια της ηλικίας
της.
Το
γλυκόπικρο φιλμ του Λέλιο αφού ποτίσει
από την αρχή την ηρωίδα του και τους
θεατές με θετική ενέργεια, εξετάζει στο
μεγαλύτερο μέρος του το σημείο που η
ιδέα ενός ανθρώπου για το τί ακριβώς
σημαίνει ”καλύτερο μέλλον” καταντά
εμμονή και το μόνο που του προσφέρει
στο τέλος είναι απογοήτευση. Η Γκλόρια
από την αναζήτηση της νέας σχέσης,
καταλήγει να παγιδεύεται σ’ αυτήν την
ιδέα, να μην μπορεί να δει ξεκάθαρα πως
κυνηγά περιπτώσεις που δεν μπορούν να
την οδηγήσουν σε μελλοντική ευτυχία
και πως η μάχη που έχει ξεκινήσει με τον
χρόνο την οδηγεί σε επιπολαιότητες και
μόνο η απαγκίστρωση από αυτή την εμμονή
μπορεί να της δώσει πιθανά το καλύτερο
μέλλον.
Ο
Λέλιο παίζει ωραία με τις λεπτομέρειες
που βάζει μέσα στο φιλμ του και ουσιαστικά
το καθοδηγούν. Στο παρασκήνιο των όσων
βιώνει η Γκλόρια, βλέπουμε πώς αντιμετωπίζει
συγγενείς, γείτονες και φίλους και η
εκφραστικότητα του προσώπου της αντανακλά
την διάθεση κάθε στιγμής (και αλλάζει
πολλές φορές διάθεση σε όλο το φιλμ). Η
Παουλίνα Γκαρσία είναι το όπλο του φιλμ,
δύσκολα αυτό θα είχε ενδιαφέρον χωρίς
αυτήν, καθώς είναι η ψυχή και το σώμα
της Γκλόρια, χαίρεται και συμπάσχει
μαζί της, δικαιολογώντας τους διθυράμβους
του περασμένου φεστιβάλ του Βερολίνου,
που την τίμησε με το βραβείο γυναικείας
ερμηνείας.
