Κωμωδία, 2012, ΗΠΑ, 86 λεπτά
Σκηνοθεσία: Νόα Μπάουμπαχ
Παίζουν: Γκρέτα
Γκέργουιγκ, Μίκι Σάμνερ, Άνταμ Ντράιβερ
27χρονη βλέπει
την φιλία στην οποία στηρίζεται να
καταρρέει, την δουλειά που ονειρεύεται
να απομακρύνεται, τους γύρω της υπερβολικά
σοβαρούς και την ζωή στη Νέα Υόρκη
ξαφνικά αβάσταχτη.
Βλέποντας
κάποιος φωτογραφίες της Γκέργουιγκ στο
διαδίκτυο που σχετίζονται με επίσημη
πρεμιέρα, κόκκινο χαλί ή κάποιο άλλο
λαμπερό
event, παρατηρεί
έναν άνθρωπο εντελώς έξω από τα νερά
του. Η απαραίτητη υπερβολή στο ντύσιμο
ή το βάψιμο σχεδόν την παραμορφώνει, το
ίδιο και τα αναγκαστικά χαμόγελα στα
φλας των φωτογράφων. Μετά όμως έρχονται
τα
stills από τις ταινίες
της, όπου το χαμόγελο και οι εκφράσεις
της γίνονται φυσικές, σαν να μην υποδύεται.
Ξεκινώντας άλλωστε πριν χρόνια με τη
γενιά των κινηματογραφιστών που έφτιαξαν
τα
mumblecore, όπου η έκθεση
του ηθοποιού στον θεατή έμοιαζε πολύ
πιο άμεση, μπορεί εύκολα να βγάζει
ουσιαστικά τον εαυτό της στην οθόνη.
Το
Frances
Ha είναι η
καλύτερη ως σήμερα έκθεσή του εαυτού
της στην μεγάλη οθόνη αλλά είναι και
παράλληλα η σημαντικότερη προβολή των
ερμηνευτικών της δυνατοτήτων. Το πρώτο
το καταλαβαίνεις στο πρώτο μισό του
φιλμ, βλέποντάς την ευκολία γι' αυτή
να περπατά σχεδόν αστεία και ανέμελα,
να σκοντάφτει, να πέφτει, να γελάει συχνά
και να αδυνατεί να παραμείνει σοβαρή
για πολλή ώρα. Το δεύτερο έρχεται
αργότερα, όπου τα βλέμματα που χαρίζει,
ειδικά προς το φινάλε, ολοκληρώνουν την
πορεία της ηρωίδας της μέσα στην ταινία.
Το ότι υπάρχουν στοιχεία προσωπικά μέσα
στον χαρακτήρα της
Frances
οφείλεται στο ότι το σενάριο γράφτηκε
σε συνεργασία των 2, της Γκέργουιγκ με
τον Μπάουμπαχ που είναι και ζευγάρι στη
ζωή πλέον, με τον δεύτερο να ανανεώνεται
μέσα (και) από την επιρροή της
ηθοποιού-συντρόφου του.
Αυτό φαίνεται
από την όλη διάθεση του φιλμ, καθώς
σχεδόν πάντα οι δουλειές του Μπάουμπαχ
αντανακλούσαν τα συναισθήματα και τις
σκέψεις που είχε σε κάθε περίοδο της
ζωής του, και η διάχυτη αισιοδοξία του
Frances
Ha
δείχνει πως μάλλον διανύει μια από τις
καλύτερες περιόδους του. Επιστρέφοντας
μόνιμα στην Νέα Υόρκη (το προηγούμενο
φιλμ του,
Greenberg,
μιλούσε για την αδυναμία προσαρμογής
του στο Λος Άντζελες), στήνει μια μικρή
γιορτή του σινεμά, που κλείνει το μάτι
στα πρώτα φιλμ του Τρυφώ, είναι γεμάτη
με μελωδίες του Ντελερί και βλέπει την
πόλη όπως την είδε ο Γκόρντον Γουίλις
στο
Μανχάταν του Γούντι Άλεν.
Παράλληλα είναι και η επιστροφή του
ίδιου του σκηνοθέτη στα πιο ανέμελα γι'
αυτόν 90
s, στα εξαιρετικά
του
Kicking
and
Screaming
(1995) και Mr.
Jealousy
(1997). Το σημαντικότερο είναι όμως πως
καταφέρνει να δέσει όλα αυτά με μέτρο
μέσα στους πάντα έξοχους διαλόγους του,
και αντί να καταλήξει σε ένα αυτιστικό
φιλμ, φτιάχνει μια σύγχρονη κωμωδία που
αφορά πολύ περισσότερους από τον κύκλο
του – κι ας δείχνει αρχικά το αντίθετο.
