“Το πιο ουσιαστικό είναι να υπάρχουν ιδέες και συνθήκες ικανές να εμπνεύσουν παρέες και συνεργασίες”
Κέρδισε το βραβείο
κοινού στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Θεσσαλονίκης. Το χειροκρότημα ήταν κάτι
παραπάνω απο θερμό. Και τώρα ήρθε η ώρα
που ''Ο Μανάβης'' του Δημήτρη
Κουτσιαμπασάκου συναντά την κινηματογραφική
διανομή και δίνει ραντεβού με το κοινό
στην αίθουσα Παύλος Ζάννας. Ο σκηνοθέτης
εγκλωβίζει τους θεατές στο συμβολικό
ταξίδι του ήρωα και σκιαγραφεί τη δική
του οπτική στάση απέναντι στην ορεινή
Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Η
παρακολούθηση της ταινίας είναι πράγματι
μια ιδιαίτερη εμπειρία και ο σκηνοθέτης
μοιράζεται μαζί μας τον κόσμο του
''Μανάβη''.
Ενα βραβείο
κοινού, δυο συγκινητικά sold out και έξοχες
κριτικές να εγκωμιάζουν το ταξίδι του
“Μαναβη”
στις τέσσερεις εποχές
του χρόνου. Τα συναισθήματα που
συντροφεύουν τις αναμνήσεις του Φεστιβάλ
Ντοκιμαντέρ
Θεσσαλονικης;
Στο φεστιβάλ
έφτασα λιγάκι “μουδιασμένος”. Η ταινία
δεν είχε επιλεγεί για το επίσημο πρόγραμμα
κι αυτό στεναχώρεσε κι εμένα και τους
συνεργάτες μου. Παρ’ όλα αυτά συνεχίσαμε
να πιστεύουμε στην ταινία, τη
δυναμική της αλλά
και το σημαντικό βήμα που δίνει το
φεστιβάλ. Από την πρώτη μέρα
που ήρθαμε, ακούσαμε
θετικά σχόλια από άτομα που
την είχαν δει στην αγορά. Αναθαρρήσαμε.
Μετά αυτό που συνέβη στην πρώτη της
προβολή ήταν από τις πιο όμορφες εμπειρίες
που έζησα. Το κοινό ανταποκρίθηκε στην
ταινία από το πρώτο λεπτό της. Υπήρχε
γέλιο, χειροκροτήματα, ήταν μια πολλή
όμορφη ατμόσφαιρα.
Η σχέση εμπιστοσύνης
που χτίσατε με τους πρωταγωνιστές της
ορεινής πραγματικότητας, έφερε στο φως
εικόνες, σκέψεις και συγκίνηση. Πως
κατακτήσατε αυτή την επαφή με τους ήρωες
σας;
Τα γυρίσματα του “Μανάβη”
κράτησαν ενάμιση χρόνο και αυτό το
διάστημα ήταν αρκετό για να γνωριστούμε
και να έρθουμε κοντά με τα πρόσωπα του
ντοκιμαντέρ. Νομίζω όμως πως τον
σημαντικότερο ρόλο τον έπαιξε το γεγονός
ότι κατάγομαι από ένα χωριό της περιοχής.
Αυτό τους έκανε να με αισθανθούν απ’
την αρχή ως “δικό τους άνθρωπο”.
Αναδείξατε εικόνες
μιας Ελλάδας που αγνοούμε, όμως πάντα
υπάρχει στα βιώματα μας. Η επαφή σας με
τον σκηνικό χώρο της διαδρομής του
μανάβη αποκάλυψε πτυχές που δεν είχατε
προβλέψει στον αρχικό σχεδιασμό;
Ναι, γινόταν συνεχώς
πράγματα που με εξέπλητταν κι εμένα τον
ίδιο. Δεν περίμενα ότι θα συναντούσα
αυτό τον τεράστιο πλούτο από περιστατικά,
τόσο αποκαλυπτικά για τον τόπο και τους
ανθρώπους. Κι αυτό ήταν το πρόβλημα που
είχαμε και στο μοντάζ. Τι να επιλέξουμε
και τι να αφήσουμε απέξω.
Στο ελληνικό
σινεμά γίνεται
όλο και πιο ισχυρή η δύναμη της παρέας,
ανεξάρτητα απο παραγωγούς και budget.
Τελικά την ιστορία την γράφουν οι παρέες?
Θα έλεγα πως την ιστορία
την γράφουν οι καλές συνεργασίες. Αυτές
άλλοτε προκύπτουν και άλλοτε όχι. Το
πιο ουσιαστικό όμως είναι να υπάρχουν
ιδέες και συνθήκες ικανές να εμπνεύσουν
και να δημιουργήσουν “παρέες” και
συνεργασίες.
Η επαφή με το
κοινό σας και τις απόψεις του στάθηκε
κάποτε ικανή ώστε να αναθεωρήσετε
μερικώς την οπτική ματιά του δημιουργού;
Υπάρχει
αλληλεπίδραση;
Γυρίσαμε πάνω από 120
ώρες υλικό, οπότε καταλαβαίνετε. Ναι,
ήταν μια επίπονη διαδικασία αλλά από
την άλλη πολύ δημιουργική. Μάλιστα έκανα
ο ίδιος το “ξεσκαρτάρισμα” του υλικού
και το έβαλα σε μια σειρά. Αυτό με βοήθησε
να σκεφτώ πάνω στο υλικό που τραβήξαμε.
Όταν γυρίζεις μια ταινία ή όταν τη
μοντάρεις συνειδητά ή όχι απευθύνεσαι
σε ένα, έστω ιδεατό, κοινό. Υπό αυτή την
έννοια υπάρχει αλληλεπίδραση. Το ζήτημα
όμως είναι να μην υπάρχουν υποχωρήσεις
και συμβιβασμοί οι οποίοι θα διαστρεβλώσουν
αυτό που θέλεις να πεις. Γιατί πιστεύω
πως ο κινηματογράφος, πάνω απ’ όλα,
είναι τρόπος έκφρασης.
Πως αντέδρασαν
οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές όταν
παρακολούθησαν την ταινία; Η
πρώτη τους εντύπωση;
Για να είμαι ειλικρινής
μια από τις μεγάλες μου έγνοιες στο
φεστιβάλ ήταν πως θα αντιδράσουν στην
ταινία ο μανάβης και η οικογένεια του.
Με το που άναψαν τα φώτα γύρισα προς το
μέρος τους. Τους είδα συγκινημένους να
μου χαμογελούν. Αισθάνθηκα πολύ
χαρούμενος!
