Οι φετινές
σχεδόν ασταμάτητα βροχερές Κάννες θα
μείνουν στη ιστορία μάλλον ως ένας
παράξενος συνδυασμός γεγονότων όπως
οι κλοπές των κοσμημάτων της Chopard
και οι πυροβολισμοί στη συνέντευξη των
Ντανιέλ Οτέιγ και Κριστόφ Βαλτζ και
πιθανά (ο χρόνος και το μέλλον θα το
δείξει) μεγάλων ταινιών. Μπορεί η φετινή
επιλογή να φάνταζε λίγο ισχνή και μάλλον
επίφοβη στα χαρτιά να όμως που για άλλη
μια φορά το μεγάλο φεστιβάλ έδειξε ότι
ξέρει και ακόμη περισσότερο μπορεί να
διαλέγει πάντα τα καλύτερα.
Το Le
Passe (φώτο) του Ασγκάρ
Φαραντί, η πιο αναμενόμενη ίσως ταινία
του φεστιβάλ, πάει ένα βήμα πιο πέρα από
το Ένας Χωρισμός αποδεικνύοντας
ότι πάνω από όλα έχουμε να κάνουμε με
ένα σεναριογράφο ολκής και μια ταινία
ψιλοβελονιά που είναι από τα φαβορί για
το Χρυσό Φοίνικα. Ο Φαραντί θυμίζοντας
στη γραφή του τον Ρενουάρ δημιουργεί
μέσα από μια πολύπλοκη ιστορία ένα
μοναδικό στοχασμό πάνω στην αδυναμία
μας να ανιχνεύσουμε πλήρως το παρελθόν
και από το οποίο είναι αδύνατο να
ξεφύγουμε. Οι αδερφοί Κοέν έδειξαν στο
Inside Llewyn
Davies (φώτο) ότι εκτός από
Οσκαρικές ταινίες ξέρουν να κάνουν και
απόλυτα προσωπικές ταινίες όπως αυτή
η μοναδική ανάπλαση του Γκρίνουιτς
Βίλατζ και της φολκ σκηνής του όπως θα
την ονειρευόταν ο …Κάφκα με ήρωα όχι
βέβαια τον Μπομπ Ντίλαν έναν από τους
καλύτερους loosers που
έφτιαξαν ποτέ και μια …γάτα που γράφει
ιστορία.
Από κοντά στη
μάχη για κάποιο από τα μεγάλα βραβεία
και ο Τζία Ζανγκέ στο βίαιο A
Touch of
Sin πλάθει ένα μοναδικό
επικό και ολότελα σκοτεινό πανόραμα
μέσα από τέσσερις ιστορίες μιας Κίνας
που μαζί με το ΑΕΠ της ανεβάζει κατακόρυφα
τη διαφθορά και τη βία. Στον αντίποδα ο
Χιροκάζου Κόρε Έντα στο Like
Father, Like
Son αναρωτιέται
σε ένα έξοχο χαμηλότονο κομψοτέχνημα
αν οι οικογένειες φτιάχνονται από το
αίμα ή από τους δεσμούς αγάπης μέσα από
την ιστορία ενός πατέρα που ανακαλύπτει
ότι ο εξάχρονος γιος του ανήκει σε μια
άλλη οικογένεια καθώς το μαιευτήριο
μπέρδεψε τα μωρά!
Απολαυστικός
και ο Οζόν με το Young
and Beautiful
ανακαλύπτει ένα νέο ταλέντο στο πρόσωπο
της πανέμορφης και γνωστής ως μοντέλο
Μαρίνα Βαχτ που ενσαρκώνει μια
δεκαεφτάχρονη που εξερευνά τη
σεξουαλικότητά της μέσα από την πορνεία.
Ίσως όχι για όλα τα γούστα ο καυστικός
Borgman του Άλεξ Βαν
Βαρμερντάμ, μια αλλόκοτη ανατρεπτική
κωμωδία μακρινός απόγονος του Θεωρήματος
του Παζολίνι και σίγουρα μια από τις
ταινίες που θα συζητηθούν πολύ. Τέλος,
στο επίπεδο των ερμηνειών οι Μπενίσιο
Ντελ Τόρο και Ματιά Αμαλρίκ δίνουν τα
ρέστα τους στο εξαιρετικά ενδιαφέρον
Jimmy P.
(Psychotherapy of
a plains
Indian) ως
ψυχαναλυόμενος Ινδιάνος πολεμιστής
του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ψυχαναλυτής
αντίστοιχα, στην βασισμένη σε αληθινή
ιστορία πρώτη και επιτυχημένη επί
αμερικανικού εδάφους ταινία του Αρνό
Ντεπλεσάν. Και μην ξεχνάμε ότι ακολουθεί
η επέλαση των αμερικανών!
Διαβάστε την συνέχεια απο την ανταπόκριση του Λευτέρη Αδαμίδη εδώ
