Το
μεγαλύτερο κινηματογραφικό ραντεβού
του πλανήτη σηκώνει αυλαία με τον
εκθαμβωτικό πλην όμως ρηχό αν πιστέψουμε
τις αμερικανικές κριτικές Υπέροχο
Γκάτσμπι δίνοντας το
στίγμα για μια φετινή διοργάνωση που
έχει σκοπό να φέρει όσο περισσότερη
λάμψη γίνεται στην Κρουαζέτ ποντάροντας
κυρίως σε μια άνευ προηγουμένου
αμερικανική απόβαση.
Το ανάλογο χαρτί
είχαν προσπαθήσει, θυμίζουμε, να παίξουν
και πέρσι οι Κάννες χωρίς όμως να τους
βγει με κανένα τρόπο. Φέτος όμως ο μεγάλος
Στίβεν Σπίλμπεργκ προεδρεύει μιας
λαμπρής κριτικής επιτροπής, οι αδερφοί
Κοέν λανσάρουν τη νέα τους ταινία Inside
Llewyn Davis
γύρω από τη φολκ σκηνή του Γκρίνουιτς
Βίλατζ στη δεκαετία του ’60 κοιτώντας
προς τα επόμενα Όσκαρ, ο «δικός» μας
Αλεξάντερ Πέιν ξετυλίγει τη Νεμπράσκα (φώτο1) του μια ιστορία πατέρα-γιού που πάει
γάντι στον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής,
ο Τζέιμς Γκρέι δίνει τη δική του ματιά
στην μετανάστευση στις ΗΠΑ των αρχών
του 20ου
αιώνα (The immigrant),
ο Στίβεν Σόντερμπεργκ εγκταλείπει το
σινεμά με τη βιογραφία του Λιμπεράτσε
(Behind the
Candelabra) στην πρώτη
ταινία που φτιάχτηκε για την τηλεόραση
και διαγωνίζεται στις Κάννες, ο πολύς
Τζιμ Τζάρμους αφηγείται τη δικιά του
βαμπιρική ιστορία Only
Lovers Left
Alive με
πρωταγωνίστρια την Τίλντα Σουίντον.
Η
Σοφία Κόπολα βρίσκεται «εξορισμένη»
στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» με το
νεανικό Bling Ring,
εκεί όπου συμμετέχει
και η νέα ταινία του πολυγραφότατου
Τζέιμς Φράνκο As
I Lay
Dying. Οι καλύτερες
πάλι στιγμές του φετινού φεστιβάλ του
Σάντανς (Fruitvale
Station – φώτο2, We
are what
we are,
Ain’t
them Body
Saints) μοιράζονται
στα υπόλοιπα τμήματα και το συνολικό
αριθμό των αμερικανικών παραγωγών
ξεπερνούν μόνο οι …γαλλικές βέβαια.
Το
φετινό δυστύχημα είναι η έλειψη
οποιασδήποτε ελληνικής ταινίας από τις
Κάννες για άλλη μια χρονιά με αποτέλεσμα
οι δημοσιογράφοι να αναζητούν ελληνικά
ψήγματα στην συμμετοχή της Faliro
House στην ταινία του Τζάρμους
και στην ελληνικής καταγωγής και ραγδαία
ανερχόμενης Αντέλ Εξαρχόπουλος που
πρωταγωνιστεί στο τρίωρο ερωτικό έπος
του Αμπντελατίφ Κεσίς La
Vie D’
Adele, ίσως την
ισχυρότερη γαλλική συμμετοχή μαζί με
το γυρισμένο στην Αμερική Jimmy
P. (Un
Indien des
Plaines)
του Αρνό Ντεπλεσάν με πρωταγωνιστή τον
ηθοποιό φετίχ του σκηνοθέτη Ματιέ
Αμαλρίκ. Ανάλογα έκπληξη προκαλεί η
γενικότερη απουσία ταινιών από τα
Βαλκάνια με πιο χαρακτηριστική αυτή
της Ρουμανίας που τροφοδοτούσε εδώ και
χρόνια τις Κάννες με μικρά η μεγάλα
διαμάντια.
Στα
βαριά χαρτιά του φεστιβάλ συγκαταλέγονται
το Venus in
Fur του
Ρομάν Πολάνσκι βασισμένη όμως όχι στο
κλασσικό βιβλίο του Μαζόχ, αλλά στο
ομώνυμο θεατρικό του Ντέιβιντ Άιβς, το
Le Passe
του Ασγκάρ Φαραντί (για κάποιους ένα
από τα φετινά φαβορί), το
La Grande
Belezza του Πάολο
Σορεντίνο, οι ασιατικές συμμετοχές του
Τζία Ζανγκέ (Tian Zhu
Ding) και Χιροκάζου
Κόρε Έντα (Like Father
Like Son)
και βέβαια η νέα συνεργασία του Νίκολας
Βίντινγκ Ρεφν με τον Ράιαν Γκόσλινγκ
στο βίαιο
Only God
Forgives (φώτο).
Έκπληξη
σίγουρα αποτελεί η συμμετοχή του συνήθως
μέτριου Άλεξ Βαν Βαρμερντάμ στο
διαγωνιστικό με το
Borgman, η
πρώτη ολλανδική ταινία
που το καταφέρνει εδώ και 38 χρόνια!
Σημειώστε ακόμη δυο από τις πλέον δυνατές
όπως όλα δείχνουν ταινίες του Φεστιβάλ,
το animation The
Congress του Άρι Φόλμαν
βασισμένο στο βιβλίο του Στάνισλαβ Λεμ
και το Bastards της Κλερ
Ντενί που βρίσκονται όμως εκτός του
επίσημου διαγωνιστικού. Αφήσαμε για το
τέλος μια από τις πιο αναμενόμενες
προσωπικά ταινίες, το νέο τετράωρο έπος
Norte, The
End of
History του Φιλιππινέζου
Λαβ Ντίαζ που είχε επικεφτεί τη Θεσσαλονίκη
το 2009 στα πλαίσια σχετικού αφιερώματος
και περνά πλέον στην πρώτη κατηγορία
των Καννών με μια ταινία που μαθαίνουμε
ότι συγκατελέγεται στις καλύτερες του
τμήματος «Ένα Κάποιο Βλέμμα».
