Δράμα,
ΗΠΑ/Μ. Βρετανία, 2013, 134 λεπτά
Σκηνοθεσία:
Στιβ Μακουίν
Παίζουν:
Τσιούιτελ Ιτζίοφορ, Μάικλ Φάσμπεντερ,
Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Μπραντ Πιτ
Αίθουσες:
Odeon Πλατεία 7
Αφροαμερικανός
που ζει ως ελεύθερος πολίτης στη Νέα
Υόρκη του 1840, πέφτει θύμα απαγωγής και
βρίσκεται σκλάβος στις νότιες πολιτείες
των ΗΠΑ.
Βλέποντας
το 12 Χρόνια
Σκλάβος και
μαθαίνοντας στους τίτλους τέλους του
πως το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε,
γράφτηκε από τον ίδιο τον ήρωα της
ιστορίας αυτής το 1853, απορείς πως δεν
το είχε μυριστεί νωρίτερα η κινηματογραφική
βιομηχανία – υπάρχει μόνο μια τηλεοπτική
ταινία του 1984. Η ανάληψη της σκηνοθεσίας
από τον Μακουίν, που γνώρισε δόξες πριν
2 χρόνια με το (ανεπαρκέστατο κατά τον
γράφοντα) Shame,
και οι ανακοινώσεις των πρωταγωνιστών
έδειξε πως πηγαίναμε για ένα μεγαλεπήβολο
φιλμ, με ερωτηματικό τον χειρισμό από
τον σκηνοθέτη που τουλάχιστον ως τώρα,
συμβατικές δουλειές δεν είχε κάνει.
Το
αποτέλεσμα είναι μια διελκυστίνδα
ανάμεσα στον ακαδημαϊσμό και την
πρωτοτυπία, που καταλήγει χωρίς νικητή
καθώς και τα 2 υπάρχουν ισομερώς μέσα
στην ταινία, ξελασπώνοντας την τις
στιγμές που πρέπει. Για παράδειγμα, ο
Μακουίν εμμένει στην ανοχή του χαρακτήρα
χρησιμοποιώντας όμορφα την πολλαπλή
δράση μέσα στο κάδρο (γίνονται ταυτόχρονα
φόνοι και από πίσω άνθρωποι συνομιλούν
σαν να μη συμβαίνει τίποτα), προσεγγίζει
και τους αφέντες μελετώντας κυρίως τον
χαρακτήρα του Φάσμπεντερ με τρόπο που
θυμίζει Π.Τ. Άντερσον (όχι το ίδιο
πετυχημένα), αλλά στις καίριες στιγμές
στηρίζεται στις παραδοσιακές αξίες, σε
σκηνές που κατά παράδοση στέλνουν στα
Όσκαρ τους πρωταγωνιστές τους και στη
μουσική του Zimmer
που μεγεθύνει το δραματικό στοιχείο.
Αμφιταλαντευόμενος στις προθέσεις του,
ο βρετανός σκηνοθέτης δίνει ένα φιλμ
που είναι άλλοτε αργό και υπερβατικό
και άλλοτε έντονα μελοδραματικό, και
αν και βλέποντας τα κομμάτια του χωριστά
κάποιος ικανοποιείται απόλυτα, δεν
είναι συνολικά το αριστούργημα για το
οποίο μιλά η κριτική από την άλλη πλευρά
του Ατλαντικού.
