Στην 15χρονη ιστορία
του το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
μας έχει προσφέρει δεκάδες στιγμές
παραδοξολογίας και μπερδεμένων εικόνων.
Το υλικό παραμένει η ταινία τεκμηρίωσης
αλλά μερικά πράματα στην διοργάνωση
δεν τεκμηριώνονται επαρκώς και ζητούν
πάντα τις δικές τους απαντήσεις.
Το κοινό
Σε αντίθεση με την
ενθουσιώδη κίνηση του 2012 το μεγάλο κοινό
φέτος δεν συναντήθηκε με την κινηματογραφική
γιορτή και τις ταινίες του Φεστιβάλ.
Θεατές φυσικά υπήρξαν, προβολές σημείωσαν
sold out αλλά τα πράγματα μάλλον κίνηθηκαν
σε σεμνή και υποτονική ατμόσφαιρα σε
σύγκριση με το παρελθόν. Μια αιτία
πιθανόν να είναι το κακό συνδυασμένο
timing του Φεστιβάλ με τα δύο χαλαρωτικά
τριήμερα της Καθαράς Δευτέρας και της
25ης Μαρτίου.
Οι ταινίες
Το υλικό του φετινού
Φεστιβάλ πάντως χαρακτηρίζεται στο
σύνολο του απο υψηλή ποιότητα και
εξαιρετικές ταινίες. Τα τμήματα Πορτραίτα
και Ανθρώπινα Δικαιώματα αγαπήθηκαν
ιδιαίτερα, αν κρίνουμε και απο τον
προσανατολισμό του κοινού, με βάση τα
σχόλια και τις προτιμήσεις του στα
κοινωνικά δίκτυα (μέχρι και αυτή την
στιγμή που γραφόταν το παρόν κείμενο
το Φεστιβάλ δεν μας είχε στείλει αναλυτικά
στοιχεία για τα βραβεία κοινού και τα
εισητήρια της διοργάνωσης). Αντίθετα η
επιλογή των μουσικών ντοκιμαντέρ (πάντα
με μετρημένες εξαιρέσεις) μάλλον ήταν
ατυχής και αυτό φάνηκε και στην προσέλευση
του κόσμου.
Ευχάριστη και πέρα απο
κάθε προσδοκία η άνοδος του ελληνικού
ντοκιμαντέρ με πλήθος ταινιών να
προσφέρουν πραγματικά ένα ξεχώριστο
θέαμα. Η θεματολογία των ελληνικών
ντοκιμαντέρ κίνηθηκε σε διάφορα επιμέρους
ζητήματα που έχουν να κάνουν με την
κρίση του παρόντος αναδεικνύοντας
επιμέρους διαστάσεις αυτής της εικόνας.
Παραμένει ως απορία γιατί το ελληνικό
ντοκιμαντέρ δεν βρίσκει μεγαλύτερο
χώρο στη διάρκεια της διοργάνωσης και
περιορίζεται σε μικρότερες αίθουσες.
Η Ταινιοθήκη και το
Λιμάνι
Στα θετικά πάντως της
διοργάνωσης καταγράφεται η διαρκώς
αναπτυσσόμενη δράση της Ταινιοθήκης
Θεσσαλονίκης, η οποία εγκαίνιασε την
βιβλιοθήκη της, χώρος με πλούσιο υλικό
βιβλίων και περιοδικών (ξενόγλωσσων
και ελληνικών) που αφορούν τον
κινηματογράφο. Κίνηση που δείχνει την
θέληση για την ανάπτυξη μιας δράσης σε
όλη τη διάρκεια του χρόνου με μια ποικιλία
δράσεων και κινήσεων στη διάρκεια του
χρόνου. Οι προσδοκίες ανεβαίνουν και
αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον
τα επόμενα βήματα της Ταινιοθήκης, όπως
π.χ. η αξιοποιήση επιτέλους με κάποιο
τρόπο της στοιχειωμένης συλλογής
HELLAFI.
Σε αυτό το πλαίσιο
ενδιαφέρον παρουσιάζει το σταθερό πλέον
αίτημα του προέδρου του ΔΣ του Φεστιβάλ
και Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Γ. Μπουτάρης
για επέκταση του Φεστιβάλ στο χώρο του
Προβλήτα 1 όχι μόνο για τα δύο φεστιβάλικά
δεκαήμερα ενώ επιπλέον οραματίζεται
οικονομική ανάπτυξη μέσω του κινηματογράφου
για την Θεσσαλονίκη. Στοιχεία που σαφώς
αποτιμώνται ως θετικές προθέσεις αλλά
μέχρι εκεί.
Τα χρέη
Πέρα απο την αποτίμηση
της διοργάνωσης ο κ. Δημήτρης Εϊπίδης
συμπληρώνει πλέον 3 χρόνια στο τιμόνι
του Φεστιβάλ. Χρόνος επαρκής για να
αποτιμηθεί και η διαχείρηση των
καταστάσεων. Με βάση το προσωποκεντρικό
μοντέλο που επέλεξε για να διευθύνει
τον οργανισμό τρια χρόνια μετά ο κ.
Εϊπίδης η έδρα και το βασικό στελεχιακό
δυναμικό του Οργανισμού παραμένουν
δυστυχώς στην Αθήνα αν και τυπικά έδρα
είναι η Θεσσαλονίκη. Αυτή η πραγματικότητα
είναι που προκαλεί την εύλογη απορία
πως μπορούν να συνδυαστούν οι αναπτυξιακοί
οραματισμοί του Προέδρου του ΔΣ με την
έδρα του οργανισμού να βρίσκεται ακόμα
στην Αθήνα.
Μεγάλο ερωτηματικό
παραμένουν ακόμα οι οικονομικές
εκκρεμότητες και τα χρέη του Φεστιβάλ
προς τρίτους. Το Υπουργείο Πολιτισμού
δείχνει πλέον να σφυρίζει αδιάφορα, η
διεύθυνση του Φεστιβάλ παρατηρεί στωικά
την κατάσταση χωρίς να διεκδικεί μια
δυναμική λύση και δεκάδες πρώην συνεργάτες
που έχουν προσφέρει την εργασία τους
σε παλαιότερες διοργανώσεις (απο το
2010 και μετά) παραμένουν απλήρωτοι,
αγνόωντας αν τελικά θα υπάρξει κάποια
λύση σε ένα μπαλόνι που δείχνει να μην
εξαερώνεται αλλά διαρκώς να φουσκώνει
με νέες υποχρεώσεις.
Κι όλα αυτά δημιουργώντας
παράλληλα ανούσιες κόντρες με τα μέλη
της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών
Κινηματογράφου. Μια ιστορία που ξεκίνησε
με αστείο τρόπο και διατηρείται με
διάφορες ευφάνταστες πρωτοβουλίες και
αποφάσεις που δημιουργούν τελικά
αρνητικό πρόσημο στην δημιουργική
δυναμική του Φεστιβάλ.
