Με στατιστική ανάλυση που εφάρμοσα δέκα λεπτά πριν γραφτεί αυτή η κριτική αποδεικνύεται πως κάθε τόσο εμφανίζεται στο προσκήνιο μια ταινία με τόση φαντασία και θρασύ χιούμορ που δεν μπορεί παρά να σε κερδίσει σταδιακά όσο βυθίζεσαι στον κόσμο της. Αυτό συνέβη και την τελευταία φορά που οι Daniels (Daniel Kwan και Daniel Scheinert) ένωσαν τις δυνάμεις τους και μας παρέδωσαν μια αδιανόητο σουρεαλιστικό πόνημα με πρωταγωνιστή…ένα πτώμα! Η διαφορά του Swiss Army Man ωστόσο με το EEAAO εντοπίζεται στο ότι πίστεψαν, ευτυχώς για όλους μας, σε αυτό το όραμα τόσο η Α24 όσο και οι αδερφοί Ρούσο που έχουν ταυτίσει το όνομα τους με τις επιτυχίες της Marvel Studios την τελευταία δεκαετία. Σκάβοντας λίγο το παρελθόν των Daniels ωστόσο, μπορούμε να ισχυριστούμε πως η σημερινή επιτυχία τους, μετά και το σαρωτικό πέρασμα στα Όσκαρ ήταν αποτέλεσμα της βαθιάς αφοσίωσης τους σε αυτό το χαοτικό και παράδοξο σινεμά που αρέσκονται να δημιουργούν. Είναι ένα δημιουργικό δίδυμο με επιρροές από το καλτ ιαπωνικό σινεμα των 80s και του weird wave γενικότερα, που ξεκίνησαν ως σκηνοθέτες βίντεο κλιπ και εφάρμοσαν εκεί το ιδιαίτερο στυλ τους. Αναζητήστε τη δουλειά τους σε βιντεοκλίπ πολύ γνωστών indie συγκροτημάτων όπως οι Foster the People και οι Manchester Orchestra αλλά και σε πιο pop hits όπως το χιλιοειπωμένο Turn Down For What του Dj Snake.
Το Everything, Everywhere δε σε προϊδεάζει καν για το τι πρόκειται να βιώσεις. Είναι πολλά παραπάνω από την ιστορία της εργαζόμενης μετανάστριας που παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα σε δουλειά, χρέη και οικογένεια αντλώντας δύναμη από παράλληλα σύμπαντα και ζωές που θα μπορούσε να ζήσει. Τα what if’s παντρεύονται με αναρίθμητες αναφορές στην ποπ κουλτούρα, καμμένο χιούμορ, textbook πλάνα και γωνίες λήψης που σε κάνουν να τα επικρατήσεις από τη θέση σου, την έξοχη Μισελ Γεο να ηγείται ένα καστ που παραδίδει φοβερές ερμηνείες επισφραγίζοντας αυτή την ερμηνεία με μια θέση στο πάνθεον των βραβευμένων με χρυσό αγαλματίδιο ηθοποιών, μοντάζ εξωπραγματικό που αυξομειώνει τους καρδιακούς παλμούς βαδίζοντας σε πλήρη αρμονία με το ρυθμό της ταινίας , λίγη φιλοσοφία για το μιλενιαλ κοινό και όχι μόνο, εφαρμογή παράλληλων συμπάντων που θα έκαναν τη Μαρβελ να ντρέπεται και εσχάτως να το κοπιάρει, συγκινητικές στιγμές με googly eyes ή χωρίς μα κυρίως την απορία του πως επιτέλους κατάφεραν να οργανώσουν αυτό το χαοτικό αριστούργημα να θυμίζει καλοδουλεμένη χορογραφία.
Τα σπάει που φαίνεται πως οι άνθρωποι το διασκέδασαν και πέρασαν όμορφα σε αυτή την παραγωγή, τα σπάει που έχουμε ηθοποιούς σαν την Γεο, τον Κε Κουαν και την Τζέιμι Λι Κέρτις. Τίποτα δεν έχει και ταυτόχρονα τα πάντα έχουν σημασία σε αυτό το διαμάντι αισιόδοξου νιχιλισμού, τα μουλτιβερσιζ είναι πολύ σέξι φασούλα.
Χρησιμοποιούμε cookies για να διασφαλίσουμε ότι σας προσφέρουμε την καλύτερη εμπειρία στον ιστότοπό μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, θα υποθέσουμε ότι είστε ευχαριστημένοι με αυτόν.Αποδοχή
