Αν θεωρήσουμε πως από το 1987 η Εθνική μπάσκετ άλλαξε επίπεδο και πέρασε στην κατηγορία των μεγάλων δυνάμεων του χώρου, η πενταετία 1999-2004 είναι το μελανό σημείο όλης αυτής της περιόδου, με αποκλεισμούς σχετικά νωρίς από Ευρωμπάσκετ και Ολυμπιακούς Αγώνες (στο Παγκόσμιο του 2002 δεν πήγαμε καν). Μετά ήρθαν το χρυσό του 2005, η νίκη επί των ΗΠΑ το 2006, η είσοδος στην τετράδα το 2007 και το 2009 και η περίοδος των αποτυχιών μετονομάστηκε σε πενταετία της ζύμωσης, όπου μια καινούρια γενιά πήρε στα χέρια της την ομάδα και έφερε τα αποτελέσματα που έφερε.
Τελειώνοντας σήμερα την πορεία της στην Σλοβενία, η Εθνική συμπληρώνει μια τετραετία περίπου ανάλογη, καθώς σε επίπεδο αποτελεσμάτων δεν έχει διακρίσεις από το 2009 και έπειτα. Και η αλήθεια είναι πως βλέποντας την τωρινή ομάδα σου έρχεται στο μυαλό αυτή πριν από 10 περίπου χρόνια. Οι λίγοι που έχουν μείνει από τη φουρνιά του 2005 δε μπορούν να παίζουν 40 λεπτά και χρειάζονται ανάσες και ανάμεσα στους καινούριους που θα ακολουθήσουν δεν έχουν βρεθεί οι 2-3 που θα πάρουν όλη την ομάδα από το χέρι. Οπότε είτε φωνάζουν όλοι σήμερα είτε όχι, είναι θέμα χρόνου οι αλλαγές στο ρόστερ της ομάδας και η εμπιστοσύνη της τύχης σε νεότερους. Τώρα αν αυτό φέρει νέες επιτυχίες είναι σίγουρα θέμα φουρνιάς (δεν είναι υποχρεωτικά κάθε γενιά το ίδιο ταλαντούχα με την προηγούμενη), αλλά και της εικόνας των υπόλοιπων ομάδων καθώς αυτό και πιθανά τα επόμενα 2 Ευρωμπάσκετ φαίνονται να είναι αρκετά ιδιαίτερα στο κομμάτι της σύστασης των ομάδων.
Τουλάχιστον αυτό έχει γίνει εμφανές ως τώρα στη Σλοβενία. Η όλο και αυξανόμενη ζήτηση, από μικρή πλέον ηλικία, ευρωπαίων παικτών στο NBA, κάνει τους περισσότερους από αυτούς που αγωνίζονται εκεί, απρόθυμους για προετοιμασία και δυνατούς αγώνες μέσα στο Σεπτέμβριο – είναι ίσως και ένας από τους λόγους της απόφασης της FIBA να διοργανώνει Ευρωμπάσκετ ανά τετραετία μετά το 2017. Αποτέλεσμα αυτού είναι να βλέπουμε αυτές τις μέρες πως δεν υπάρχουν αχτύπητες ομάδες, αλλά πολλές δυνατές – για παράδειγμα πέραν της Ουκρανίας που μοιάζει λίγο πιο αδύναμη, οι υπόλοιπες 7 από τις ομάδες της οκτάδας διαφέρουν ελάχιστα σε δυναμικότητα. Είναι ένα γεγονός που ίσως ξενίζει σε αυτούς που μεγάλωσαν βλέποντας διοργανώσεις όπου υπήρχαν πάντα 2-3 αχτύπητες ομάδες (ορισμένες φορές συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας). Κάπως έτσι ίσως την πατήσαμε και εμείς, με 2-3 νίκες στην αρχή γίναμε φαβορί ξεχνώντας πως συμμετέχουμε σε ένα τουρνουά που με την ίδια ευκολία μπορείς να πάρεις μετάλλιο ή να βρεθείς ξαφνικά εκτός οκτάδας χωρίς να έχεις καταλάβει πως.
Με το φαινόμενο των όμοιων ομάδων λοιπόν και με την χρονική συγκυρία της αλλαγής φρουράς στην ομάδα μας, το αποτέλεσμα μπορεί να κρίθηκε αποτυχημένο αλλά η συνολική εικόνα της ομάδας μας δεν δικαιολογεί την αγαπημένη μας καταστροφολογία. Άλλωστε το ότι δεν βλέπουμε εμφανείς έριδες μέσα στην ομάδα, ενισχύει την πεποίθηση πως σύντομα θα ξανάρθουν και τα αποτελέσματα χωρίς τα εμφατικά “να πέσουν κεφάλια” που ζητούνται. Αν είναι να αρχίσουμε να ζητάμε (όπως κάνουμε μετά από κάθε αποκλεισμό), ας ζητάμε πράγματα πιο ουσιώδη από μια πιθανή αλλαγή προπονητή ή μεγαλύτερη επιρροή της ομοσπονδίας μας στους διαιτητές. Ένα καλύτερο πρωτάθλημα για παράδειγμα, αυτό που εδώ και χρόνια είναι παραδομένο στον εγωισμό 2 οικογενειών, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο.
