Η παράσταση Εργασία Βάκχες
είναι μια solo performance.
Ένας ηθοποιός επί σκηνής αφηγείται τις
Βάκχες του Ευριπίδη.
Η παράσταση περιλαμβάνει στοιχεία από
σωματικό και αφηγηματικό θέατρο, χορό, γλυπτική, ζωγραφική,
μουσική και τραγούδι.
Η ιδέα, η σκηνοθεσία και η ερμηνεία είναι
του Ανδρέα Κωνσταντίνου.
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου αποφοίτησε από την
σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2009.
Στο θέατρο, έχει συνεργαστεί με τους
σκηνοθέτες : Μ. Μαρμαρινό, Λ. Βογιατζή,
Γ .Λάνθιμο,
Σ .Κακάλα και άλλους.
Στον κινηματογράφο έχει πρωταγωνιστήσει
σε ταινίες των : Ν. Περάκη,
Θ. Αγγελόπουλου, Π. Βούλγαρη και άλλων.
Μετά απο 6 sold out παραστάσεις στο Αλατζά Ιμαρέτ, η παράσταση ΘΘ Project Bacchae—Εργασία Βάκχες σε νέα μορφή, με νέα υλικά και τεχνικές για 5 παραστάσεις στο BLOCK 33, από 4 έως και 8 Μαΐου στις 21:00 μ.μ. με είσοδο 10 ευρώ.
The
Performance
Η
παράσταση “Εργασία Βάκχες” είναι μια solo performance.
Ένας ηθοποιός επί σκηνής αφηγείται τις “Βάκχες” του Ευριπίδη.
Το
έργο γράφτηκε προς το τέλος της ζωής του Ευριπίδη
και θεωρείται από τα σπουδαιότερα έργα του τραγικού συγγραφέα.
Η
παράσταση περιλαμβάνει στοιχεία από αφηγηματικό και σωματικό θέατρο,
χορό, γλυπτική, ζωγραφική, ζωντανή και ηχογραφημένη μουσική και
τραγούδι.
Η
ιδέα, η σκηνοθεσία και η ερμηνεία είναι του Ανδρέα Κωνσταντίνου.
Έψαχνα σύμβολα.
Είδα πολλά σύμβολα από
πλανήτες, έννοιες, έθιμα, ζώα, μυθικά πλάσματα και χώρες.
Κατά την αναζήτηση μου στα σύμβολα του θανάτου, ανακάλυψα το κεφαλαίο θήτα (Θ).
Παρατήρησα το γράμμα αυτό καλά.
Μέτρησα το αλφάβητο και είδα πως είναι το νούμερο 8.
Έτσι μετέτρεψα το πεζό θήτα (θ) σε πλαγιασμένο 8 που είναι το σύμβολο του
απείρου
και χρησιμοποιείται σαν θεικό σύμβολο στην παράσταση.
Φέρνοντας τις σκέψεις
αυτές στο κείμενο
μπορούσα πια καθαρά να διακρίνω
την Θήβα
την νέα θρησκεία που επιβάλλει ο καινούριος θεός
το θάρρος του Κάδμου
το θράσος του Πενθέα
τον θυμό του Διονύσου
τον θρήνο της Αγαύης.
Έτσι προέκυψε το θΘ
σαν σύμβολο της ομάδας της συγκεκριμένης εργασίας.
Αν θα έπρεπε να δώσω έναν ορισμό για τα δύο αυτά θήτα,
θα έλεγα
το θέατρο ενάντια στο Θάνατο
με την έννοια της τέχνης, της δημιουργίας, της ζωής ενάντια στην φθορά,
την στασιμότητα και την απάθεια.
Ανδρέας Κωνσταντίνου
Οι Βάκχες του Ευριπίδη.
Κοιτώ μέσα μου, ρωτώντας
τον εαυτό μου “γιατί;”.
Μου είναι αδύνατο να συμπεριλάβω σε μια απάντηση τους λόγους που με κάνουν να
ασχοληθώ με την τραγωδία αυτή.
Διάβασα το κείμενο, σε
μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, πρώτη φορά το 2008. Δευτεροετής φοιτητής της
δραματικής σχολής
του Εθνικού θεάτρου. Από την στιγμή εκείνη δημιουργήθηκε η ανομολόγητη, ακόμα
και στον ίδιο μου τον εαυτό,
επιθυμία να καταπιαστώ με το έργο αυτό. Με απασχολούσαν τα πρόσωπα της
τραγωδίας, το καθένα με το δικό του τρόπο,
για το δικό του λόγο. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να φαντασιώνεται πως
υποδύεται τους ρόλους αυτούς.
Όλους.
Τον Τειρεσία, τον Κάδμο,
τον Πενθέα, το δούλο, το Διόνυσο, τους δύο αγγελιαφόρους, την Αγαύη.
Προσπαθούσα να δω την ιστορία από τα δικα τους μάτια, να καταλάβω
τα λόγια και τις πράξεις τους.
Με γνώμονα πάντα την ιστορία.
Ο νους μου πάντα κατέληγε
στην ιστορία, στο τι λέγεται σε αυτήν.
Έτσι συνειδητοποίησα ότι η μεγαλύτερη ανάγκη μου ήταν τελικά να πω αυτήν την
ιστορία.
Όχι να υποδυθώ έναν ή περισσότερους ρόλους, αλλά να βρώ έναν τρόπο να αφηγηθώ
αυτήν την ιστορία
που τόσο πολύ, συνειδητά, υποσυνείδητα και ίσως και ασυνείδητα με
απασχολούσε όλα αυτά τα χρόνια.
Ονομάζω το εγχείρημά μου
“Εργασία Βάκχες” γιατί έτσι το αντιλαμβάνομαι, έτσι το δουλεύω και αυτό εν
τέλει είναι.
Μια εργασία με το σπουδαίο αυτό κείμενο, χρησιμοποιώντας μια υπέροχη μετάφραση
του Γιώργου Χειμωνά,
διάφορα τεχνικά μέσα, το σώμα και την φωνή μου.
Η βασική ιδέα της εργασίας
αυτής είναι η εξής: χρησιμοποιώ το έργο για να το παραστήσω και το έργο
χρησιμοποιεί εμένα για να ειπωθεί.
Δίκαιο μου φαίνεται.
Στόχος της εργασίας αυτής
είναι να προκύψει μια παράσταση.
Μια solo performance.
Στο δημιουργικό αυτό
ταξίδι επέλεξα συνεργάτες οι οποίοι έχουν ασχοληθεί από ελάχιστα έως καθόλου με
τον κόσμο του θεάτρου.
Μαζί τους δημιουργούνται τα υλικά της παράστασης. Σκηνικά, μουσική, κοστούμια,
φωτογραφημένο και κινηματογραφημένο υλικό.
Τους επέλεξα με βάση δύο πολύ σημαντικά, για εμένα και την εργασία αυτή,
κριτήρια. Πρώτο είναι το γεγονός, ότι είναι όλοι τους
πολύ καλοί μου φίλοι και τους αγαπώ βαθειά. Δεύτερο είναι το γεγονός οτι
θαυμάζω και εκτιμώ πολύ τη δουλειά, την αισθητική και το μεράκι τους.
Δημιούργησα τον ιστότοπο
αυτόν για να επικοινωνώ την πρόοδο της δουλειάς μας με όποιον θελήσει να την
παρακολουθήσει.
Ομάδα θΘ
θθ – ΤheTeam
Αναζητήσαμε την μνήμη της
αρχαίας τραγωδίας μέσα μας.
Τα πιο χειροπιαστά δείγματα αναπαράστασης από την αρχαία Ελλάδα είναι τα
γλυπτά.
Θεωρήσαμε ενδιαφέρουσα την ιδέα ενός ζωντανού ανδριάντα.
Στην απόπειρα ενσωμάτωσης της ιδέας μας στην παράσταση επιλέξαμέ το πιο βασικό
μέσο της γλυπτικής, τον πηλό.
Ο πηλός είναι ένα ζωντανό υλικό.
Τον παρατηρήσαμε σε όλα του τα στάδια.
Από υγρός γίνεται στερεός, από ενιαία μάζα που καλύπτει το σώμα, σπάει
δημιουργώντας
μικρές και μεγάλες ρωγμές και καταλήγει να αποκολλάται παίρνοντας μαζί του την
αναμνηση της ιστορίας
που έχει ειπωθεί, αφήνοντας μερικά ίχνη της πανω στην μουδιασμένη δερματική
συνέχεια.
Το σκηνικό της παράστασης
έπρεπε να είναι απλό και να επιτρέπει στον ηθοποιό να διαδρά μαζί του.
Για τον λόγο αυτό επιλέξαμε ένα υλικό ευμετάβλητο σε οτι αφορά τις διαστάσεις
του.
Η βασική ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένα σημείο μέσα στον κόσμο που στήναμε, στο
οποίο να
εμφανίζονται τα πρόσωπα του δράματος.
Επιλέξαμε το γεωμετρικό
σχήμα του κύκλου και ορισαμε στο κέντρο αυτού το θεικό σύμβολο της παράστασης,
το ∞
Όλοι οι χαρακτήρες του έργου παρουσιάζονται στον χώρο αυτό.
Ο χορός εμφανίζεται σε μια εγκατάσταση μουσικού και ηχητικού εξοπλισμού.
Οι αγγελιαφόροι εμφανίζονται σε έναν μεγαλύτερο κύκλο ορισμένο από το φως.
Κωνσταντίνος
Παυλίδης
…………………………………………………………………………
Βάκχες.
Το κύκνειο άσμα του
Ευριπίδη, μια τόσο πρωτοφανής όσο και πρωτογενής σπουδή πάνω στην σύγκρουση
τέχνης και γνώσης, θρησκείας και πίστης, σκότους και φωτός, ενστίκτων και
λογικής, αισθημάτων και νόησης. Μόνο και μόνο το άκουσμα των λέξεων ἅρχαία
τραγωδία῞ στην ίδια πρόταση με την ερώτηση ῞Θέλεις να γράψεις τη μουσική; ῞ήταν
αρκετό για να μου προκαλέσει έναν ενθουσιασμό τόσο έντονο, που μόνο με το φόβο
αποτυχίας του εγχειρήματος μπορούσε να συγκριθεί.
Κι αυτό γιατί αφ ενός,
είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι τέτοιο και αφ ετέρου γιατί είναι κατόπιν μιας
συλλογικής καλλιτεχνικής παρόρμησης μεταξύ μερικών αδελφικών μου φίλων με τους
οποίους συμμερίζομαι την άποψη πως η τέχνη είναι μια ζωντανή μορφή έκφρασης και
συνεπώς αν δεν κινηθεί, δεν εξελιχθεί, δεν προσαρμοστει σε ένα σύγχρονο
εικαστικό περιβάλλον, θα καταλήξει να θεωρείται ως κάτι μουσειακό, το οποίο
μπορείς να κοιτάς με σεβασμό και δέος, αλλά πότέ να μην το ακουμπάς.
Σε μια πρώτη ανάγνωση του
έργου αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η συμπυκνωμένη γραφή του,
γεμάτη αλήθειες και νοήματα τόσο παραμελημένα στις μέρες μας που η αξία τους γινόταν
άμεσα αντιληπτή από μέσα προς τα έξω, σαν από μια βαθύτερη ψυχική ανάγκη να
επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους και τους εαυτούς μας μέσω αυτής της
διαχρονικής ένωσης με τις αξίες του παρελθόντος, προς κάτι πέρα από τους
εαυτούς μας, κάτι πέρα για πέρα αληθινό.
Ήμουν πλέον αντιμέτωπος με
τα πρακτικά προβλήματα του εγχειρήματος.
Έπρεπε με κάποιο τρόπο να
βρω τη μουσική ένωση του τότε με το τώρα καθώς και της ανατολικογενής πορείας
της διονυσιακής λατρείας με τον δυτικότροπο αρχαιοελληνικό λογισμό.
Η απάντηση, όπως ήταν ίσως
αναμενόμενο, ήρθε εν μέρει μέσα από το ίδιο το κείμενο.
῞Ήρθα από την πολύχρυση γη
των λυδών και των φρυγών..῞ λέει ο Διόνυσος στην πρώτη κιόλας σκηνή του έργου.
Ήταν αρκετό για να πυροδοτήσει μια σειρά μουσικών εντυπώσεων στο μυαλό μου, που
είχε σαν αποτέλεσμα να χρησιμοποιήσω ως βάση την φρυγική διατονική κλίμακα σε
συνδυασμό με αρχαιοελληνικά μονωδιακά μοτίβα και σύγχρονους τρόπους στατικής, ῞ελεύθερης῞
και μετακινούμενης τονικότητας των μουσικών θεμάτων.
Άλλες επιρροές που είχαν
καθοριστικό ρόλο στη σύνθεση των χορικών για μένα ήταν η μυσταγωγική ατμόσφαιρα
της μουσικής των αμερικανών Slint, η κληρονομιά αρμονικής καινοτομίας των
C.Debussy, M.Ravel και E.Satie όπως και η αφανής συνέχεια της σύγχρονης
μουσικής και της jazz μέσω του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και της ακραίας
εκφραστικότητας της ῞νέας῞ μουσικής του John Cage.
Ελπίζω πως το αποτέλεσμα
θα δικαιώσει την επιλογή μας να επαναδιαπραγματευτούμε και να παρουσιάσουμε εκ
νέου ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της ελληνικής και παγκόσμιας κληρονομιάς και με
αυτήν τη συνειδητοποιημένη συλλογική προσπάθεια, ίσως κατορθώσουμε να
ευθυγραμμιστούμε με αυτό που ήταν κάποτε δεδομένο και πλέον έχει χαθεί. Ίσως,
ακόμα, μπορέσουμε να επιτύχουμε την επαφή με την βαθύτερη εσωτερική αλήθεια που
φέρει ο καθένας μέσα του και με αυτόν τον τρόπο να φτάσουμε στην εξιλέωση, την
κάθαρση μέσω της αναγνώρισης πως όλοι κουβαλάμε μέσα μας ένα μικρό κομμάτι του
γρίφου της ανθρώπινης ύπαρξης.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα
περισσότερο.
Κωστής
Λιολιόπουλος
…………………………………………………………………………..
Χρειαζόμασταν κάτι απλό
και πρακτικό για το κουστούμι.
Κάτι που θα έντυνε ολόκληρο το σώμα, θα μπορούσε να βγει εύκολα
ολόκληρο ή μέρος του και που θα επέτρεπε στον ηθοποιό πλήρη ελευθερία κινήσεων.
Η ιδέα προέκυψε από τον
ίδιο τον τίτλο του project “Εργασία Βάκχες”
Το κουστούμι είναι μια
φόρμα εργασίας. Επιλέξαμε υλικά τα οποία θα ήταν
ανθεκτικά και άνετα για τις ανάγκες της παράστασης και τοποθετήσαμε σύμβολα
σχετικά με την παράσταση, όπως το ∞ και το ⊗ το οποίο είναι
σύμβολο της ψυχής,
ραμμένα διακριτικά σε σημεία του ρούχου.
Για την παρουσίαση των
αγγελιαφόρων χρησιμοποιήσαμε φτερά πουλιών.
Ελεάνα
Θαλασσούδη
