Η πρώτη κρούση του Εθνικού Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη φέτος έγινε αργά. Οι Εκκλησιάζουσες, η προτελευταία κωμωδία του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου και με τον ίδιο στον ρόλο της Πραξαγόρας ανηφόρισε για μία μόνο παράσταση στο θέατρο Δάσους, το οποίο σπάνια δέχεται τόσο πολύ κόσμο όσο δέχτηκε για την παράσταση αυτή. Άλλωστε η συνταγή ακούγεται εξ αρχής άκρως επιτυχημένη εμπορικά: Αριστοφάνης + Εθνικό + Μπέζος (+ τελευταία μέρα του καλοκαιριού) = σίγουρη επιτυχία.
Η παράσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί περίπατος για ηθοποιούς όπως ο Γιάννης Μπέζος, αλλά και γενικότερα δεν φάνηκε και ως σκηνοθέτης να επιζητεί ιδιαίτερες υποκριτικές ικανότητες από το ensembe. Παρά την κοινοτυπία/κοινοτοπία, το κοινό ανταποκρίθηκε (εξ' ου ίσως και το α' συνθετικό της λέξης), και γελούσε με σχετική ευκολία, αν και είναι γεγονός πως δεν ήταν κι από τις πιο ξεκαρδιστικές παραστάσεις αρχαίας κωμωδίας που έχουμε παρακολουθήσει. Ομολογώ πως η παράσταση δεν σε άφηνε να βαρεθείς, ωστόσο όταν τελείωσε μου έμεινε μια αίσθηση ανολοκλήρωτου.
Τα highlights της παράστασης ήταν το εικαστικό και το μουσικό κομμάτι. Ο Γιώργος Γαβαλάς δημιούργησε σκηνικά λιτά, που δημιιούργησαν τον σκηνικό τόπο και ταυτοχρόνως έκρυβαν μια γλυκιά νοσταλγία για το παρελθόν, θυμίζοντας ότι αυτό που βλέπουμε επί σκηνής, υπήρξε σ' ένα άλλοτε. Τα κοστούμια του χορού ένα πολύχρωμο mix&match τάσεων, ενώ το κοστούμι της Πραξαγόρας αλά Ζωής Κωνσταντοπούλου, πραγματική έμπνευση! Κεφάτη, ξεσηκωτική και πρωτότυπη η μουσική του Κωστή Μαραβέγια που άφησε να υπεισέλθουν ρυθμοί έθνικ στον χορό.
Ήταν μια παράσταση αναμενόμενη, με καλά στοιχεία , χωρίς κάποια πρωτοτυπία, πολύ βατή τόσο για ηθοποιούς όσο και για το κοινό, μια ανώδυνη κωμωδία με σταγόνες ευαισθητοποίησης στο φινάλε.
Υ.Γ. i) Σε τέτοιες παραστάσεις ανοιχτού χώρου με υπερβολικό συνωστισμό παρατηρούνται και επαναλαμβάνονται φαινόμενα όπως το να χτυπάνε κινητά και μάλιστα οι θεατές να τα σηκώνουν, να μιλάνε δυνατά μεταξύ τους, να φωτογραφίζουν τους ηθοποιούς και ν' ασχολούνται περισσότερο με τις φωτεινές οθόνες τους. Κι αναρωτιέμαι. Ήρθανε θέατρο για να δουν τα είδωλά τους ακόμη μια φορά μέσα από οθόνες;
ii) Ας μας εξηγήσει το ΚΘΒΕ ποια είναι η διαφορά φέτος που οι παραστάσεις στο θέατρο Δάσους απέκτησαν το πλαίσιο του Φεστιβάλ με την υπογραφή του ΚΘΒΕ.
Γιατί θεωρώ ανεπίτρεπτο το γεγονός παράσταση του Εθνικού θεάτρου της χώρας, σε φεστιβάλ με την υπογραφή του Κ.Θ.Β.Ε.ν' αρνείται την δωρεάν είσοδο σε φοιτητές των δραματικών σχολών καθώς και της σχολής Θεάτρου (τμήμα ΑΕΙ). Κοινωνική πολιτική από το Εθνικό, λοιπόν, με 12 ευρώ το μειωμένο για ανέργους, φοιτητές, ΑΜΕΑ και για ατέλειες. Και μετά ανεβάζει το Εθνικό έργα αρχαίων θυμίζοντάς μας στις συνεντεύξεις και τα δελτία τύπου πως οι αρχαίοι Αθηναίοι με τα θεωρικά, είχαν αναγάγει το θέατρο σε σχολείο.
