Ένας δημοσιογράφος που δεν φοβήθηκε ποτέ να πει τη γνώμη του ο Πάσχος Μανδραβέλης έγραφε χθες το βράδυ στο φεισμπουκ μετά την εκπομπή του Γ. Τράγκα στο ΣΚΑΙ στην οποία φιλοξενησε τέσσερις χρυσαυγίτες βουλευτές.
Είναι ντροπή αυτό που
έκανε ο #tragas Και για τον @skaigr, και για την
τηλεόραση και για την δημοσιογραφία.
Απλώς ντροπή… Φοβάμαι δε πως αυτό είναι
απλώς η επιφάνεια. Μην δούμε τον
συγκεκριμένο showman υποψήφιο της «Χρυσής
Αυγής». Win-win game: Αυτός θα προσφέρει ψήφους
κι εκείνοι βουλευτική ασυλία.
Αλλά πολύ σκούξιμο, ρε
παιδάκι μου για τον #tragas. Δεν είναι ο
κατ' εξοχήν «αντιμνημονιακός»; Είναι
άλλος ο καθημερινός #tragas στον @Real_gr άλλος
o εβδομαδιαίος του @skaigr; Είναι άλλος ο
#tragas της 6.4.2013 και άλλος ο της 23.3.2013; Δεν
χαρακτηρίστηκε από κορυφαίο αντιμνημονιακό
της αριστεράς «αντικειμενικός
δημοσιογράφος»; Ή είναι αντικειμενικός
μόνο όταν αποκαλεί την Μέρκελ «Ναζί»
και παύει να είναι αντικειμενικός όταν
αποκαλεί τον Κασιδιάρη «δημοκράτη»;
Ουδείς κατανοεί ότι αυτά τα δύο είναι
οι όψεις του ίδιου νομίσματος;
Δεν μπορούμε να δούμε
ότι ο λαϊκισμός είναι ο επωαστήρας του
αυγού του φιδιού; Ότι τις καρέκλες που
κάθονται οι φασίστες άλλοι τις ζεσταίνουν
πρώτα; Ότι ο «δρόμος προς τον φασισμό
είναι στρωμένος με καλές κραυγές»; Ότι
ο φασισμός είναι λαϊκισμός με μπράτσα
ή/και με όπλα; Ή απλώς δεν πειράζει που
το γινάτι βγάζει μάτι;
ΥΓ: Δεν είμαι εργαζόμενος
στον @skaigr, δεν είμαι διευθυντής του, δεν
του έδωσα τηλεοπτική εκπομπή, δεν του
έδωσα καθημερινό μικρόφωνο στο ραδιόφωνο.
Ούτε στην εκπομπή του βγαίνω. Αει σιχτίρ
πια με τον υποκριτικό αντιναζισμό
Και μια άλλη άποψη απο
τον Μανόλη Τσιντσίνη στα σημερινά ΝΕΑ:
Ο,τι κι αν δοκίμασαν
στην αρχή ήταν λάθος. Οι νεοναζί του
NPD, που μόλις είχαν εκλεγεί στη Βουλή
της Σαξονίας, έβγαιναν πάντα κερδισμένοι.
Oι αντιδράσεις των υπόλοιπων κομμάτων
στις αντικοινοβουλευτικές προκλήσεις
όξυναν απλώς τον αντίκτυπό τους.
Είτε αποχωρούσαν
συμβολικά, είτε έστρεφαν επιδεικτικά
τις πλάτες τους στον ομιλητή του NPD, οι
βουλευτές συμμετείχαν ως ακούσιος
θίασος στο σόου των φασιστών. «Μας
διαπόμπευαν», παραδέχεται σήμερα, εννιά
χρόνια μετά, μιλώντας στην «Zeit» ο πρόεδρος
της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του CDU Ρίκο
Γκέμπχαρτ.
Πώς απεγκλωβίστηκαν
από αυτό το τέλμα τα κόμματα του
«δημοκρατικού τόξου»; Εκαναν το αυτονόητο.
Κάθησαν όλοι – Σοσιαλδημοκράτες,
Συντηρητικοί, Πράσινοι κι Αριστεροί
– σε ένα τραπέζι. Και συμφώνησαν σε
τρεις αφόρητα πεζές, πλην καίριες,
ενέργειες: πρώτον, κάθε φορά που θα
υποβάλλει ερώτηση ένας νεοναζί, δεν θα
του απαντά μόνο η κυβέρνηση, αλλά και
εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης. Δεύτερον,
όλες οι προτάσεις νόμου που θα καταθέτει
το NPD, θα καταψηφίζονται ομόφωνα. Τρίτον,
κανείς δεν θα παίρνει μέρος σε εκδηλώσεις
εκτός Κοινοβουλίου, στις οποίες θα
συμμετέχουν βουλευτές του NPD.
Ούτε ηθικολογίες, ούτε
διαγωνισμοί δημοκρατικής ευαισθησίας,
ούτε τάχα μου οργισμένοι φιλιππικοί.
Αθόρυβη, μεθοδική, στυγνή απομόνωση.
Η συμφωνία τηρήθηκε.
Το ποσοστό του NPD στις εκλογές που
ακολούθησαν μειώθηκε από το 9,8% στο 5,6%
και βαίνει σύμφωνα με τα γκάλοπ μειούμενο.
Μια τέτοια συμφωνία
προϋποθέτει ότι κανείς δεν διεκδικεί
μονοπώλιο στον αντιφασισμό. Μια τέτοια
συμφωνία είναι ανέφικτη όσο οι υλακές
της εμφυλιακής μισαλλοδοξίας ρυπαίνουν
τη δημόσια ζωή.
Οσο αργεί μια τέτοια
συμφωνία, η Βουλή θα λειτουργεί ως θέατρο
των εχθρών της.
