''Είναι κι αυτά τα Σάββατα…''
γράφει η Μαρίνα Μπίκου
Όλα ξεκίνησαν ένα Σάββατο βράδυ. Ήταν νωρίς ακόμη κι εγώ είχα πάρει κάτι «Αλλόκοτες ιστορίες» του Πόε για παρέα. Αυτό σίγουρα δεν άρεσε στο γάτο μου. Γι’ αυτό κάθισε πάνω στο βιβλίο και δεν κατέβηκε μέχρι να του δώσω λιγάκι σημασία. Δεν τον αδικώ μωρέ. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουν γίνει για λιγάκι σημασία.
Ήταν από εκείνες τις νύχτες που θες απλά να πας για ύπνο και το τηλέφωνό σου δεν σταματάει να χτυπάει. Φίλοι γεμάτοι ενθουσιασμό για ένα καινούριο μαγαζί που άνοιξε, για μια jazz συναυλία, για μια vintage έκθεση… Μα τι σημασία είχε; Δεν είχαν προσέξει καν πως ήταν Σάββατο; Και μάλιστα Σάββατο βράδυ;
Μία λέξη μονάχα. Χάος. Είναι η μόνη λέξη που μπορώ να σκεφτώ για να περιγράψω την έβδομη ημέρα της εβδομάδας. Απεχθάνομαι τα Σάββατα. Ζω πολύ καιρό στον κόσμο όπου η Πέμπτη είναι η πιο κουλ μέρα για να βγεις, για να αλλάξω τώρα την κοσμοθεωρία μου. Σ’αυτήν την πόλη δύο είναι οι κανόνες επιβίωσης: βρες ένα στέκι και απέφευγε τα Σάββατα. Τους απέφυγα όλους και η βραδιά συνεχίστηκε κάπως έτσι…
Strangers in the night
Two lonely people, we were strangers in the night
Up to the moment when we said our first hello little did we know
Love was just a glance away, a warm embracing dance away
Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να ξορκίζεις ένα Σαββατόβραδο με Φρανκ Σινάτρα. Άφησα την μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Είχε δροσιά εκείνο το βράδυ, είχε φθινοπωριάσει για τα καλά…
