φωτογραφία:Αγγελική Τροκάνα
Δε μας αρέσει ο κόσμος που δημιουργήσαμε, κι όμως συνεχίζουμε κάθε μέρα να τον χτίζουμε και να τον μισογκρεμίζουμε και να τον ξαναχτίζουμε και να σηκώνουμε, όλο να σηκώνουμε, τείχη στις ζωές μας. Εδώ στον Εξώστη έχουμε δημιουργήσει μια μικρή οικογένεια —μπορεί και μεγαλύτερη απ’ όσο νομίζουμε—, που εν πολλοίς είναι ο καθρέφτης μιας τυπικής ελληνικής οικογένειας. Στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, χτίζουμε τις σχέσεις μας, καταθέτουμε τον χρόνο και τις σκέψεις μας. Καθένας από εμάς πορεύεται μόνος, και παλεύει σε μια πραγματικότητα που δεν έχει να του προσφέρει ελπίδα για το αύριο. Μόνη μας ελπίδα είμαστε εμείς, ο εαυτός μας — και ο άλλος, οι άλλοι. Και κάθε Πέμπτη, ξανά και ξανά, γινόμαστε οι ίδιοι θεατές από τον Εξώστη αυτής της άλλης ζωής που χρειαζόμαστε. Ξανά και ξανά.
(Όσο υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, όσο η ανεργία μάς
ρίχνει στον μέλανα πόντο της μελαγχολίας, όσο θα βλέπουμε γύρω μας
διαφορετικούς τους άλλους ανθρώπους, «ξένους», σ’ αυτές εδώ τις προτάσεις θα
επαναλαμβανόμαστε. Δεν έχουμε και πολλά να πούμε).
