Ακούω πάντα απο τους
μεγαλύτερους μου μια ηρωϊκή ιστορία,
μια μικρή ή μεγάλη επανάσταση που κάνανε
αλλά για όσα έχω ζήσει μέχρι τώρα δεν
έχω να θυμηθώ κάτι ανάλογο. Η γενιά του
'60. Η γενιά του Πολυτεχνείου. Η γενιά της
Μεταπολίτευσης. Ανήκω σε μια γενιά που
δεν έχει να περηφανεύεται για τίποτα
ηρωικό. Η ευφορία και η άνεση με την
οποία ζήσαμε ως νέοι μας έκαναν να
αισθανόμαστε σίγουροι για πολλά πράματα.
Ίσως αυτό να με κάνει να αμφιβάλλω κάπου
μέσα μου όταν ακούω αυτές τις ιστορίες.
Αλλά παράλληλα να αισθάνομαι άβολα και
για όσα μου έτυχαν. “Αυτό το τίποτα να
εκφράσεις και να εκφραστείς”, που λέει
και ο τραγουδοποιός.
Και επειδή δεν είμαι
πια και τόσο νέος (αυτά τα παραμύθια
γενεών τα αισθάνεσαι μέσα σου όταν
βρίσκεις τα πρώτα ψεγάδια πάνω σου)
νιώθω πλέον κάπου στο μέσον αυτής της
τεράστιας χρονικής αλληλουχίας. Κάτι
πρέπει να παραδώσω λοιπόν και εγώ ως
“έπος” στους επόμενους και ίσως αυτό
το κάτι να είναι το λίωσιμο των πάγων,
το τέλος κάθε βεβαιότητας.
Όπως και να έχει, νομίζω
όμως πως οι νεότερες γενιές θα έχουν
πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον απο όσες
πέρασαν. Δεν έχουν πια νόημα όσα έγιναν
εφόσον έχουν ανατραπεί ως δεδομένα με
μια μονοκοντυλιά. Σημασία όμως θα
ξαναποκτήσουν εφόσον οι νεότεροι
συνειδητά ή ασυναίσθητα πατήσουν σε
αυτά για να τα ξεπεράσουν και να
δημιουργήσουν τον δικό τους μύθο, έναν
μύθο που δεν θα δυναστεύει κανέναν αλλά
θα δημιουργεί προϋποθέσεις μόνο για το
καλύτερο δυνατό. Κάπως έτσι σκέφτομαι
όταν συναντάω νεότερους μου. Και ελπίζω
να γίνουν καλύτεροι απο ΄μενα.
Σημ.: 40 χρόνια απο τα
γεγονότα του Πολυτεχνείου συμπληρώνονται
την επόμενη Κυριακή. Οι συμβολισμοί
είναι πάντα εκεί και περιμένουν…
