Φωτογραφία: Θανάσης Σταθόπουλος
Λέξεις,
λέξεις, κάθε μέρα κι άλλες λέξεις
προστίθενται στο μυαλό μας, στη μνήμη
μας, στα χαρτάκια που ασυναίσθητα
σημειώνουμε. Περικοπές, μειώσεις,
άστεγοι, φευγιό, καμία ελπίδα, καμιά
προσδοκία.
Οι
γειτονιές που είχαν έστω ένα μικρό φως
σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, πόρτες
ανοιχτές και κόσμο, τώρα κλειδαμπαρώθηκαν
και βαρυγκωμάνε πίσω από την καθημερινή
μονοτονία.
Φίλοι
στέλνουν μηνύματα βοήθειας, απελπιστικής
μοναξιάς και αδιεξόδων. Θέλουν να φύγουν,
θέλουν να μείνουν, θέλουν να θυμηθούν
πώς είναι ο έρωτας. Πώς είναι να ξυπνάς
ελεύθερος.
Γεμίσαμε
φόβους, υπαρκτούς και μη. Και ο μόνος
τρόπος να τους αντιμετωπίσουμε είναι
να τους αποκηρύξουμε και ν' αλλάξουμε
πορεία. Δύσκολη απόφαση, κάποιοι γενναίοι το τόλμησαν.
Ας κλέψουμε λίγη από την τόλμη τους…
