Κάδρο: απέραντο γαλάζιο.
Θερμαϊκός, ουρανός, σύννεφα. Ένα χαλαρό
απόγευμα. Ένα αεράκι φυσάει καθώς βγαίνει
απο το Ολύμπιον. Ξαφνικά τα σύννεφα
πυκνώνουν, κρύβουν το γαλάζιο. Ο ουρανός
παίρνει λίγο περισσότερο γκρι, γίνεται
πιο μουντός. Κρύο. Ο ήρωας μας κουμπώνει
το τζάκετ και βάζει τα χέρια στις τσέπες.
Ψάχνει την Σινεκάρτα του. Φέτος πληρώνει
2 ευρώ ανά φεστιβαλική προβολή. Ένιωθε
όμως την ανάγκη να χαθεί και πάλι μέσα
στις αίθουσες. Θέλει να δει τον Τζάρμους,
τον Πεϊν, την Γκολίνο. Μπορεί να συναντήσει
τα δύο αδέρφια, καλτ φυσιογνωμίες του
Φεστιβάλ, που απολαμβάνουν να χαιρετάνε
κάθε περάστικο σινεφίλ. Να, ήδη βρήκε
μια παρέα απο γνωστούς, που απο το
μηχανάκι πάνω στη Μητροπόλεως του
φωνάζουν :“Πάμε Κασσαβέτη και μετά για
μπύρες”. Γελάει και φωνάζει “Που τα
βρήκατε τα λεφτά για μπύρες βρε άνεργοι;”.
Η απάντηση έρχεται απο το βάθος πληρωμένη
“Μια μέρα ανεργίας, μια ζωή έρωτα και
σινεφιλ αναρχίας”. Ηθικόν ακμαιότατον
ρε, σκέφτεται.
Οι τηλεοπτικές οθόνες
στην βιτρίνα του πολυκαταστήματος
ηλεκτρικών της κεντρικής λεωφόρου έχουν
σε διακαναλική σύνδεση τον πρωθυπουργό
στο Μαξίμου να κάνει δηλώσεις. “Μα τι
θέλουν πάλι από 'μας;” μονολογεί. Στο
μυαλό του ξαφνικά καρφώνεται η φωνή του
Κωνσταντίνου Βήτα να λέει:
“ Έξτρα φόροι, έξτρα
ΦΠΑ, έξτρα σκατά,
για το ταξίδι της
φάλαινας είμαστε τόσο μακρυά…”
Σκέφτεται συνοφρυωμένος
το επόμενο πρωινό. Θα ξυπνήσει νωρίς,
θα πάει στη δουλειά, θα δει ένα κάρο
ανθυγιεινές φάτσες και το μισεί αυτό.
Στο λεωφορείο, χτες το πρωί, μια 50άρα,
που καθόταν δίπλα του, με χειρουργική
μάσκα – την νομιζε για άρρωστη- ξαφνικά
σηκώθηκε απο το κάθισμα της για να
φωτογραφίσει τον ουρανό με το i-phone της.
“Ωραία σύννεφα” της είπε και βιαστικά
συμπλήρωσε “Τα βγάζετε για να τα
ζωγραφίσετε; Είστε ζωγράφος;” Το βλέμμα
της είχε μια αστεία απορία, βγαλμένη
απο ταινία του Αλμοδόβαρ, αλλά του
απάντησε: “Αν ήξερες ότι με αυτά τα
σύννεφα μας ψεκάζουν, θα έτρεχες και
εσύ στο χημείο για εξετάσεις!” Σκέφτεται
ότι τόση βλακεία είναι φρίκη αλλά η
βιαστική διαδρομή του, ευτυχώς, τελείωσε.
Όλα γύρω μπλε και μπροστά η αίθουσα Τζ.
Κασσαβέτης. Νιώθει ήδη καλύτερα. Πάμε
Κροατία, σκέφτεται. Κόβει το εισητήριο.
Η αίθουσα απ' έξω έχει ένα χαρτί με φαρδιά
– πλατιά γράμματα: Βαλκανικό πανόραμα
– 20 χρόνια. Έχει ήδη φύγει αλλού…
