Κάθε Τρίτη στην οδο
Τύπου είναι μια παράξενη μέρα. Η δουλειά
συνήθως κρατάει μέχρι αργά το βράδυ.
Κείμενα, διορθώσεις, φωτογραφίες πάνε
και έρχονται. Το τελευταίο διάστημα και
αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Η ατμόσφαιρα
είναι μεταξύ εγκεφαλικού και απόλυτης
χαράς αλλά οι στιγμές είναι μοναδικές
και είναι δικές σου.
Στην πλατεία Χρηματιστηρίου
όταν σουρουπώνει άλλο ένα πολλά υποσχόμενο
βράδυ ανεμελιάς για κάμποσες νεανικές
φάτσουλες είναι μπροστά. Βγαίνοντας
στην Ίωνος Δραγούμη οι τελευταίοι
ξεχασμένοι περαστικοί της αγοράς, τα
μαθητούδια των φροντιστηριων, οι
επαγγελματίες που κατάφεραν να βρουν τον δρόμο για το σπίτι κατάκοποι
περιμένουν κάποιο αστικό λεωφορείο.
Είναι ωραίο το φθινόπωρο
στην Θεσσαλονίκη. Δεκάδες μικρές και
μεγάλες εκδήλωσεις περιμένουν το κοινό
τους. Κόσμος κάνει τη βαβούρα του στο
δρόμο. Η κρίση είναι σύνθημα στο μυαλό
και στο στόμα αρκετών που δυσκολεύονται
να τα βγάζουν πέρα. Αλλά εκεί ξαφνικά,
να, βλέπεις τον Θερμαϊκό, παράδοξο αλλά
είναι ακόμα καθαρός και η θέα σε βγάζει
μέχρι απέναντι κοιτώντας τις ψηλές
κορφές της άλλης μεριάς.
Είναι αυτές οι στιγμές
που κάθομαι σε ένα καφέ στη Νίκης, στη
Ζεύξιδος, στην Ρωμαϊκή Αγορά και παρά
την βαβούρα σκέφτομαι μελαγχολικά την
γλύκα του καλοκαιριού, που πλέον χανεται
στις στάλες μιας φθινοπωρινής βροχής.
Είναι αυτές οι ίδιες στάλες που τις
αισθάνεσαι σαν ένα φιλί, σαν μια αγκαλιά,
σαν μια τρυφερή ανάγκη. Φτάσαμε στο
τέλος και πάλι περιμένοντας μια νέα
αρχή. Το τεύχος φεύγει στο τυπογραφείο,
είναι έτοιμο να βγει. Καλό φθινόπωρο…
Σημ.: Απο το αγράμματο
Εγέρθητω στους γλυκούληδες
του lifestyle, στους υπερασπιστές της γιαγιάς
που πάει να πάρει τη συνταξούλα της και
απο εκεί στο μην ξεχνάς τον φασισμό
η διαδρομή που έκανε ο απόπατος της (τηλε)ενημέρωσης ήταν άλλη μια φορά
θεαματικός. Την ίδια στιγμή δεκαδες
γεγονότα που αφορούν την ποιότητα ζωής
μας τρέχουν καθημερινά. Ερήμην. Πρωτογενές
πλεόνασμα.
