photo.Αγγελική Τροκάνα
Το
editorial αυτής της εβδομάδας ξεκινούσε
κάπως έτσι: «Στην κοινωνία όπου επικράτησε το “έχω”, και όπου ξεσυνηθίσαμε να
αναζητούμε τα νοήματα και τις απαντήσεις, εμείς εδώ στον Εξώστη…» Αλλά τελικά
ήταν λίγο λάθος όλο αυτό, ή και πολύ — δεν ξέρω. Πάντα, από πάντα επικρατούσε
το «έχω»: όλο αυτό που είμαστε και κατοικούμε είναι θεμελιωμένο πάνω στο «έχω».
Και στο «δεν έχω». Και στο «θέλω να έχω». (Και στο «θέλω να σε έχω»). Και δεν
ξέρω, από την άλλη (ούτε αυτό το ξέρω), αν κάποιοι, κάποτε (και, επιτέλους: πόσοι)
αναζητούσαν όντως νοήματα, και ποια, και ποιες απαντήσεις — και σε ποια
ερωτήματα…
Και,
τέλος πάντων, το κείμενο συνέχιζε έτσι: «…εμείς εδώ στον Εξώστη προσπαθήσαμε να
μαζέψουμε τους ανθρώπους τούτης εδώ της πόλης και να μεταφέρουμε το “είμαστε” μέσα
από κείμενα και εικονογραφήσεις». Αυτό όμως δε θα τ’ αλλάξω. Γιατί έτσι είναι.
Κι
έπειτα πήγαινε έτσι: «Το ζητούμενο για μένα ήταν να αντισταθούμε στον χρόνο που
έδειχνε να τερματίζει — όμως όχι: το ζητούμενο είναι να ξεφορτώσουμε τη ζωή μας
από τα βάρη που της φορτώσαμε. Φέτος, δε θα κοιτάξω το ρολόι όταν θ’ αλλάζει ο
χρόνος, κι από του χρόνου δε θα με αφορούν οι μέρες. Θα ξαναρχίσω να διαβάζω
πολύ και ν’ ανακαλύπτω τη μουσική.
»Κι
εμείς θα ανταμώσουμε πάλι. Με αφορμή τον Εξώστη. Αργά ή γρήγορα. Με τον ένα ή
με τον άλλο τρόπο».
Ούτε
αυτό θα το αλλάξω. Γιατί δεν ξέρω αν θα ’ναι αργά ή αν θα ’ναι γρήγορα (ούτε
αυτό το ξέρω), ούτε με ποιον τρόπο. Αλλά ξέρω καλά πως αφορμή θα είναι και
πάλι, και πάντα…
…ο
Εξώστης.
