Επιστρέψαμε. Αργήσαμε, αλλά επιστρέψαμε. Και μαζί μας επέστρεψαν κι όλα τα παράλογα, όπως τα είχαμε συνηθίσει. Ή, αν θέλετε, ούτε εμείς λείψαμε ποτέ, ούτε εκείνα. Σ’ αυτή την παλιά αυλή, είμαστε όλοι μονίμως παρόντες.
Μέσα στον προσφιλή παραλογισμό της νέας χρονιάς, έρχεται και πάλι να μας θυμίσει ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε ο αθάνατος λεβεντοσυνδικαλισμός, η αδιανόητη δολοφονία του Σαχτζάτ, και η ανήθικη πρόταση της βουλευτού Γιαταγάνα για επαναφορά της θανατικής ποινής. Πόσο ακριβά θα πληρώσουμε την εκλογή αυτών των χρυσών εξαρτημένων Ελλήνων στη βία και το ατέλειωτο μίσος;
Κι έπειτα, είναι κι αυτός ο στραβός, περίεργος, παράλογος χειμώνας, που τα κάνει να φαίνονται όλα πιο δύσκολα. Και είναι πιο δύσκολα. Κι εκεί έξω η μοναξιά, κατά το συνήθειό της, μεγαλώνει, και ο δρόμος μοιάζει ακόμα πιο μακρύς κι ακόμα πιο δύσβατος.
Όλοι δικαιούμαστε ένα σπίτι. Για πολλούς από εμάς θα είναι ο Εξώστης.
