Κάθε μέρα που περνάει μετράμε απώλειες — ο αριθμός που καλέσατε δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή — η κλήση σας προωθείται — μη μου μιλάς δεν είμαι καλά.
Θα καταλήξουμε να ζούμε σ’ αυτή την πόλη εσύ, εγώ και τα τσιμέντα, και το μόνο που μας απέμεινε να κάνουμε είναι να νοιάζομαι εγώ για σένα κι εσύ για μένα. Με όποια μορφή εσύ κρίνεις πως μπορείς να δηλώσεις παρουσία, εγώ θα το αποδεχτώ, θα είσαι εδώ ακόμα και με την απουσία σου, ακόμα και με τη σιωπή σου.
Έτσι θα πορευτούμε αντίστροφα και θα εκτιμάμε περισσότερο εκείνους που σιωπηλά μάς φωτίζουν το δρόμο. Κι αν αντιδράσεις με μίσος και βία, θα απομακρυνθώ, θα φύγω, μόνο για εκείνους που τιμωρούνται με την εσχάτη των ιερών ποινών θα μείνω εδώ, γι’ αυτούς που ακόμα και τώρα δεν παύουν να ερωτεύονται· κι ας μην πάρω τίποτα — μου αρκεί να ξέρω πως υπάρχεις μέσα στη συμπαγή μνήμη του δικού μου χρόνου.
…Και ήταν ακριβώς εκείνη τη μοναδική στιγμή που η διαδρομή μας διεκόπη από την πτώση μιας καρέκλας, που οι στίχοι γαρνιρίστηκαν με δυο κιλά γιαούρτι, που η πατάτα πουλήθηκε χωρίς μεσάζοντα, και που τα προβλήματα μας όλα λύθηκαν μεμιάς.
