
Παραμονές Χριστουγέννων, και κανένα ίχνος αλληλεγγύης ολόγυρα — αυτό δεν είναι, υποτίθεται, τα Χριστούγεννα; Μόνο κάτι κουρασμένοι άντρες των ΜΑΤ σε κάθε γωνιά του δρόμου στην περιοχή της Βαλαωρίτου.
Οι οικογένειες που είχαν βρει ένα δωμάτιο να μείνουν στο κτήριο της οδού Φράγκων βρίσκονται στο κρατητήριο της Δωδεκανήσου με τους υπόλοιπους άστεγους και μετανάστες που εδώ και λίγους μήνες είχαν βρει καταφύγιο στο νοσοκομείο-φάντασμα με την προσφορά και τη βοήθεια όλων μας. (Όλων μας;)
Τώρα, αν θες, περπάτησε λίγο πιο πέρα και δες. Δες: ένα καρουζέλ, ένα πλωτό δέντρο, ένα άδειο παγκάκι που κοιτάζει τη βιτρίνα του Zara, κι ένα τραπέζι που δε θα στρωθεί ποτέ γιορτινά.
Με τρομάζουν οι καιροί που ζούμε, που τα όνειρά μας έχουν καθυστερήσει τόσο πολύ — εκτός κι αν έτσι συμβαίνει πάντα με τα όνειρα.
Μα πιο πολύ με τρομάζουν οι άνθρωποι με τους οποίους συμβιώνουμε στην ίδια πόλη.
Ανάπηρη πόλη, χωρίς δεκανίκι, γέρνει πότε απ’ τη μια, πότε απ’ την άλλη, και μόνο —εντέλει— η αγκαλιά της μάνας είναι ικανή να σε στηρίξει ολοκληρωτικά. Εκεί θα περάσω φέτος τις γιορτές.
Μέσα στην αγκαλιά της.