Εδώ και τώρα, που ψάχνουμε να βρούμε τις αντιστάσεις μας, μέσα σε μια κοινωνία που καλόμαθε τόσα χρόνια να ζει έναν χυδαίο ευδαιμονισμό και να καταβροχθίζει ό,τι παράγει, υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που θα συνεχίσουν να γονιμοποιούν (ιδέες, σκέψεις, τους διπλανούς τους, το αύριο) και να βάζουν καινούργιες βάσεις. Θα συνεχίσουν να αρνούνται το φόβο και τον εκβιασμό, θα παράγουν και θα δημιουργούν, θα κάνουν ένα βήμα μπροστά και θα σε παροτρύνουν να προχωρήσεις κι εσύ μαζί τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι που γυρνάνε την πλάτη τους κάθε μέρα σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν τόσο ξιπασμένα πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να υπομένουμε καρτερικά το άδοξο αυτό τέλος, ή να μηρυκάζουμε αραχνιασμένα συνθήματα.
Εδώ και τώρα που βροχή και σκουπίδια (άψυχα και έμψυχα) σουλατσάρουν στα στενά, εμείς βλέπουμε μόνο μεγάλους δρόμους και ανθρώπους με φωτεινά πρόσωπα. Όπως η Καρίνα Ιωαννίδου και τα παιδιά της δημιουργικής ομάδας «Beet Root», που αποδεικνύουν πως το αύριο γίνεται πιο αισιόδοξο αν αφεθούμε στα όνειρά μας.
Και μιας και ο λόγος για όνειρα: αν κάτι θα θυμάμαι πάντα, είναι η τελευταία συμβουλή που πριν αρκετά χρόνια και λίγο πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι μού είχε δώσει ο Οδυσσέας Μάργαρης: «Μην προδώσεις τα όνειρα σου — όχι αυτά που έκανες χθες ή τον προηγούμενο μήνα, αλλά εκείνα που έκανες στα δεκάξι σου».
Πότε να τα βάλεις μπροστά; Εδώ. Και τώρα.
