Ο Δημήτρης
Κολλάτος φέρει ένα εντυπωσιακό βιογραφικό. Ποιητής, κινηματογραφικός και
θεατρικός σκηνοθέτης και λογοτέχνης. Στην περίοδο της χούντας έζησε και
πραγματοποίησε θεατρικές παραγωγές και ταινίες στην Γαλλία. Όταν επέστρεψε
ανέβασε μια σειρά έργων που προκάλεσαν σάλο στην ελληνική κοινωνία. Κάποιοι τον
χαρακτηρίζουν ως τον πλέον λογοκριμένο καλλιτέχνη της μεταπολίτευσης. Το 2011
ίδρυσε το πολιτικό κίνημα πόρτα – πόρτα. Αντιδραστικός και ασυμβίβαστος στην
πολιτική του τέχνη, οι απόψεις του χαρακτηρίζονται από αμεσότητα και ευθύτητα
και έχουν, ανά καιρούς, προκαλέσει πλήθος αντιδράσεων στον πολιτικό και
καλλιτεχνικό κόσμο.
Η τελευταία
του ταινία ονομάζεται “Η εκδίκηση του Διονύσου” και περιγράφεται από την
λιτή πρόταση, “Η Ελλάδα σήμερα μέσα από το βλέμμα του Δημήτρη Κολλάτου ”.
Αλλά τι βλέμμα! Η ταινία αποτελεί ένα σκληρό κατηγορώ που συλλαμβάνει,
καταδικάζει και εκτελεί τους ενόχους της κοινωνικής, ηθικής και πολιτιστικής
καταστροφής της Ελλάδας του σήμερα.
Τον
συναντήσαμε στην αποθήκη Γ του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μαζί με
την ηθοποιό της ταινίας Πολύνα Γκιωνάκη, τον παραδοσιακά χώρο συνάντησης
των σκηνοθετών και ηθοποιών του φεστιβάλ. Μας μιλήσε για την ταινία του, την κατεστραμένη
Ελλάδα του σήμερα, τον κίνδυνο απώλειας της ελληνικής ταυτότητας, τον ξεπεσμό
του ελληνικού κινηματογράφου και της ελληνικής τέχνης.
Για αρχή, ποια ήταν η αφορμή σας για αυτή την ταινία;
Η κρίση στην
Ελλάδα, εδώ χάνεται η χώρα και ο ελληνικός κινηματογράφος σφυρίζει αδιάφορα.
Σήμερα οι νέοι φεύγουν και παιδιά δεν γεννάνε. Η δικιά σας γενιά θα έχει ηγεσία
τον γιο του Μητσοτάκη, τους χαζούς, γιατί οι έξυπνοι θα φύγουν. Πως να
κυβερνήσεις μια χώρα με ηλίθιους; Είδαμε τον Γιωργάκη, ηλίθιος, και τον Σαμαρά,
που δεν έκανε τίποτε. Ο Tσοχαντζόπουλος και οι άλλοι ληστεύουν την Ελλάδα και
δεν μιλάει κανείς. Νόθευε τους αριθμούς ο Σημίτης για να μπούμε στο ευρώ και
δεν τιμωρήθηκε. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές που συμβαίνει στην Ελλάδα –
ένας λαός ηλίθιος που τα δέχεται όλα. Για αυτό έκανα την ταινία.
Πότε δηλαδή
ξεκινήσατε;
Ένα χρόνο κράτησε
η ταινία. Πριν από δύο χρόνια είχα ξεκινήσει ένα κίνημα, πηγαίναμε πόρτα πόρτα
στους πολιτικούς και έπειτα έκανα ένα δρώμενο στο σπίτι μου που έδειχνα την
γερμανική πρεσβεία όπου ο Χίτλερ χόρευε με την Μέρκελ, φυσικό επακόλουθο ήρθε η
ταινία. Να δείξω αυτή την διαμαρτυρία.
Επειδή έχουν
ακουστεί πολλά σχετικά, ποιο είναι το μήνυμά της ταινίας σας;
Το μήνυμα
μου είναι ξεσηκωθείτε, δεν μπορούμε να καθίσουμε άλλο. Εγώ θεωρώ γελοίο να
πιστεύουν πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι λογιστικό. Ότι θα έρθει, δηλαδή,
ένας καλός λογιστής να λύσει το πρόβλημα. Αυτό είναι βλακώδες. Το πρόβλημα
είναι πολιτικό και μάλιστα, πολύ υψηλά πολιτικό. Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής. Πρέπει να πάψουμε να κυνηγάμε το
ρυθμό ανάπτυξης και να κυνηγήσουμε την ποιότητα ζωής. Γιαυτό δείχνω πόσο
άσχημα ζούμε πια. Όταν αυτοκτονεί κάποιος, όταν καις το σπίτι σου για να μην
στο πάρουν οι τράπεζες, όταν φεύγουν τα παιδιά σου έξω, όταν πουλάς τα πράγματά
σου στο δρόμο για να ζήσεις, η ζωή έχει γίνει κόλαση
Μια ερώτηση
στην Πολύνα Γκιωνάκη,
Εσείς κυρία
Γκιωνάκη, πείτε μας για το πως είδατε εσείς το μήνυμα της ταινίας;
Το μήνυμα
που βγάζει ο σκηνοθέτης, ο Δημήτρης Κολλάτος, είναι ότι πρέπει όλοι κάτι να
κάνουμε, να μην καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια. Εγώ υποδύομαι στην ταινία μια
γυναίκα, την σύντροφο του σκηνοθέτη, η οποία του λέει σκέψου τα παιδιά σου,
σκέψου την γυναίκα σου. Όταν όμως γίνεται κάτι είναι η πρώτη που βγαίνει και
επαναστατεί.
Ξανά στον
Δημήτρη Κολλάτο,
Χρησιμοποιείτε
τον Διόνυσο, έναν μυθολογικό Θεό ως ένα σύμβολο.
Ο Διόνυσος είναι ο Θεός της υπέρβασης, το
κρασιού, του γλεντιού, των φτωχών και της αναπαραγωγής πράγματα που σκοτώνει
σήμερα το μνημόνιο – σκοτώνει τον έρωτα, σκοτώνει την αναπαραγωγή
σκοτώνει την υπέρβαση και θέλει μόνο τον Απόλλωνα, ήρεμο, φωτεινό και λίγο εναντίον
των Ελλήνων (στον τρωικό πόλεμο, ο Απόλλωνας ήταν εναντίων των Ελλήνων). Θέλουν
να μας κάνουνε μισό λαό. Ο Έλληνας είναι ένα μικρό θαύμα, δύο θεοί μαζί
αγκαλιά, ο Διόνυσος και ο Απόλλωνας Αυτό το θαύμα το χάνουμε.
Πιστεύετε
πως τα στοιχεία του Διόνυσου όπως τον συμβολίζετε έχουν ήδη χαθεί από την
σημερινή Ελλάδα;
Όχι, όχι,
απόδειξη ότι γλεντάμε. Η ταινία τελειώνει με ένα χορό ζεϊμπέκικο μιας γυναίκας
που γιορτάζει τον έρωτα. Όταν στις ειδήσεις λένε ότι σκοτώσαν τον Παπανδρέου ο
κόσμος αντί να κλάψει βγαίνει και γλεντάει. Και το πιστεύω αυτό, αν αύριο
σκότωναν τον Γιωργάκη θα γινόταν γλέντι.
Ως
επαναστατικές πράξεις τοποθετείτε το γλέντι και τον χορό. Ποιες άλλες πράξεις
μπορούν να είναι επαναστατικές;
Το να
εκτελέσεις έναν πολιτικό. Όπως στην γαλλική επανάσταση. Πιστεύω πως οι
πολιτικοί αυτοί πρέπει να φύγουνε, να έχουν δύο θητείες μόνο. Αυτό κανείς δεν
θα το κάνει. Δεν τους νοιάζει πως ζούμε. Αυτοί είναι επαγγελματίες, και ο
Τσίπρας θα γίνει επαγγελματίας αύριο. Όταν είπε ο Γλέζος, που είναι ρομαντικός,
να ρίξουμε την κυβέρνηση και να σας χαρίσουμε τους 50 βουλευτές, δηλαδή να
βάλουμε απλή αναλογική, πήγανε να τον φάνε όλοι. Πρέπει μόνος του ο λαός να
πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Και για αυτό πρέπει να δει την πραγματικότητα.
Η ταινία είναι και ποιητική, έχει λεπτά σημεία. Δείχνει την ποίηση της Ελλάδας.
Ένας χαρακτήρας της ταινίας που αυτοκτονεί λέει πως “Το καλοκαίρι πήγαινα στο
νησί μου, το χειμώνα ήταν άδειο”. Δείχνω ένα πλάνο όπου περπατάει αυτός πολύ
πιο νέος στο νησί του το οποίο είναι πανέμορφο είναι όμως άδειο. Η Ελλάδα σε
πληγώνει συνέχεια. Ποιος ζητιανεύει; Ένα παιδάκι. Είναι τρομερό να ζητιανεύουν
τα παιδιά. Και είναι ευθύνη των γονέων αλλά και της πολιτείας. Την ευθύνη την
έχει ο γονιός μέχρι ένα σημείο και την υπόλοιπη το κράτος. Αφήνουμε τα παιδιά
και ζητιανεύουν , αφήνουμε τα νέα αγόρια και κορίτσια να πουλιούνται ερωτικά.
Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα. Και η εκκλησία κοιμάται. Αναφέρω στην ταινία
για τον Χριστόδουλο, ότι τον σκότωσαν. Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και μην
είναι. Αλλά ο Χριστόδουλος ήταν μια φωνή, διεκδικώντας την εξουσία για τον
εαυτό του και για την εκκλησία θα έκανε καλό στο λαό γιατί θα χτύπαγε αυτούς
τους μαλάκες που κυβερνάνε τώρα. Έτσι τον αναφέρω, όχι ως άνθρωπο για να
κυβερνήσει. Προς θεού όχι, απλώς θα μπορούσαμε να τον εκμεταλλευτούμε.
Δηλαδή, ποια
σχέση πιστεύετε ότι πρέπει να έχει σήμερα η εκκλησία με το κράτος;
Εγώ δεν
είμαι υπέρ του διαχωρισμού κράτους- εκκλησίας, όπως γίνεται σήμερα που χάνουμε
τον ελληνισμό, γιατί η εκκλησία είναι ένα από τα στοιχεία που συγκρατούν την
Ελλάδα. Εγώ δεν πιστεύω- είμαι άπιστος. Μιλάω για ένα κύριο στοιχείο της
παράδοσής μας, όχι για την πίστη στο Θεό. Ένα κύριο στοιχείο της παράδοσης μας
όπως είναι το μπουζούκι, όπως είναι ο χορός, όπως είναι η ελληνική ποίηση.
Πιστεύω ότι πρέπει να μείνει κοντά στο κράτος για να την διατηρήσουμε ειδάλλως
θα την διαλύσουν οι αιρέσεις οι οποίες είναι δυνατές και έχουν πολλά λεφτά,
κυρίως οι αμερικάνικες. Και αυτό θα είναι μια αλλοτρίωση της ταυτότητάς μας.
Περνώ σε
κάτι άλλο. Ποιος θεωρείτε είναι ο ρόλος των καλλιτεχνών σήμερα; Τι πρέπει να
κάνει ο κινηματογράφος και γενικότερα η τέχνη;
Η τέχνη
σήμερα δεν κάνει τίποτα γιατί παίρνει λεφτά από το κράτος. Είναι επιχορηγούμενη
και για αυτό δεν μιλάει κανείς. Όλοι κάθονται έξω από το κέντρο κινηματογράφου
με μια καραβάνα και παρακαλούν για φαγητό. Και οι άλλοι καλλιτέχνες ψάχνουν για
λεφτά και προβολή. Άρα δεν είναι ελεύθεροι. Για αυτό και δεν ήμασταν και στο
Σύνταγμα. Αν εξαιρέσεις εμένα δεν υπήρχαν άλλοι καλλιτέχνες πρωτοποριακοί εκεί.
Παλιά οι καλλιτέχνες κρατούσαν τις σημαίες της επανάστασης, της εξέγερσης της
διαμαρτυρίας, τώρα φοβούνται γιατί έχουν πολλά λεφτά. Στην ιστορία της Ελλάδος
οι καλλιτέχνες ποτέ δεν είχαν τόσα λεφτά όσα σήμερα. Είχα ζητήσει κάποτε από
τον Βούλγαρη να με υιοθετήσει:“ Γιατί κύριε Κολλάτο;” ρώτησε. “Δύο εκατομμύρια
έχετε, εάν με υιοθετήσετε κάτι θα πάρω και εγώ”, του απάντησα και έγινε
μπαρούτι. Θέλω να εξηγήσω πως τους αγοράζουν όλους οπότε, ποιος θα μιλήσει; Και
ο Παντελής έκανε την μικρά Αγγλία. Και τι λέει η μικρά Αγγλία: ότι ήταν βολικά
τα πράγματα όταν οι εφοπλιστές ήταν ο νόμος και τους φιλούσανε τα χέρια οι καπιταλιστές.
Εγώ δεν συμφωνώ με αυτό. Αλλά έτσι παίρνεις τα λεφτά. Πρέπει να αλλάξει αυτό, να πάψει ο κινηματογράφος να είναι
κρατικοδίαιτος. Να ξαναποκτήσει κοινό που θα τον πληρώνει και το Κέντρο
Κινηματογράφου να έχει συμμετοχή σε όλες τις ελληνικές ταινίες για να τις
βοηθήσει να υπάρξουν και όχι για να τις ελέγξει. Να δίνει ένα ποσοστό σε μία
ταινία και όχι το όλον.
Τα θέματα
των νέων Ελλήνων κινηματογραφιστών πως θα σχολιάζετε;
Εγώ εδώ στο
Φεστιβάλ είδα δύο ελληνικές ταινίες. Η μια ήταν από κάποια παιδιά της
Θεσσαλονίκης που κάναν μια φανταστική ταινία για την μετεμψύχωση μεταξύ σοβαρού
και αστείου και η άλλη ήταν για έναν Εγύπτιο που έκανε σεξ με κάποιες πλούσιες,
αυτό πρέπει να είχε ενδιαφέρον- λένε πως οι Εγύπτιοι είναι φοβεροί εραστές. Δεν
με συγκλόνισε καμία από τις δύο ίσως επειδή δεν με ένοιζαν και τα θέματα. Τώρα
θα πάω να δω άλλη μια- θέλω να δω όλες τις ελληνικές ταινίες αλλά νομίζω πως
σφυρίζουν αδιάφορα. Δεν είναι “σικ” να
ασχολείσαι με την κρίση σήμερα, δεν είναι καλλιτεχνικό. Δεν είναι “in”. Γιατί ο Έλληνας δημιουργός
πλέον κάνει ταινίες μόνο για να αρέσουν στα ξένα φεστιβάλ. Δεν κάνει ταινίες
για την χώρα. Κάνει μια ταινία που παίζει σε ένα φεστιβάλ έξω, παίρνει ή δεν
παίρνει βραβεία, δεν παίζεται πουθενά σχεδόν σε κινηματογράφους και δεν κάνει
εισιτήρια. Τελικά είναι ανύπαρκτη, δεν έχει κοινό. Αν αυτός είναι καλός μπορεί
να το χρησιμοποιήσει στο βιογραφικό του για μια άλλη ταινία αλλά αυτή η ταινία
δεν έχει προσφέρει τίποτα στην Ελλάδα. Έρχεται εδώ, πάλι δεν κάνει εισιτήρια
και παραμένει ανύπαρκτη. Πεθαίνει ο ελληνικός κινηματογράφος. Γιατί δεν κάνουμε
ταινίες που να ενδιαφέρουν τον κόσμος. Να έχουν θέματα που να είναι αφορμή για
συζήτηση. Παλιά πέφταν και πιστολιές μέσα στους κινηματογράφους και τα θέατρα.
Πιστεύετε
δηλαδή, ότι η τέχνη σήμερα δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα.
Ποια τέχνη;
Η τηλεόραση είναι χυδαία και ο ψευτο – κουλτουριάρικος κινηματογράφος δεν έχει
σχέση με την Ελλάδα. Κάπου πρέπει να βρεθεί η μέση λύση.
Τι πρέπει να
κάνει το κοινό, τι είδους ταινίες πρέπει να φτάσουν σε αυτό για να αφυπνιστεί
όπως που ζητάτε;
Το κοινό
πρέπει να δει τις ταινίες που το αγγίζουν. Δεν έχει σημασία αν είναι κωμωδία ή
δράμα ή περιπέτεια, αλλά να είναι από την Ελλάδα να έχει Έλληνες ηθοποιούς, να
μιλάνε ελληνικά, να κάνουν έρωτα ελληνικά, να τρώνε ελληνικά. Είδα μια ελληνική
ταινία πολύ καλοφτιαγμένη αλλά δεν είχε μέσα τίποτε από την Ελλάδα Θέλουν να
μας αφαιρέσουν τη δικιά μας φωνή, τον δικό μας τρόπο γραφής, και αυτό είναι
λάθος. Δεν πρέπει να γράφουμε σαν τους ξένους. 'Όπως η μουσική μας είναι
προσωπική, έχουμε μια ελληνική μουσική, πρέπει
και ο κινηματογράφος να ξαναγίνει ελληνικός.
Δηλαδή
σήμερα δεν υπάρχει ελληνικός κινηματογράφος, αλλά κάποτε υπήρχε. Πότε έγινε
αυτή η αλλαγή.
Ο πρώτος που
έκανε πολύ κακό σε αυτή την υπόθεση ήταν ένας διευθυντής του Φεστιβάλ
Θεσσαλονίκης, ο Μιχάλης Δημόπουλος. Από τότε το κέντρο κινηματογράφου άρχισε να
βοηθάει τις ταινίες που είχαν θέματα εκτός Ελλάδος για να μην έχει πρόβλημα με
την κυβερνητική λογοκρισία και έκοβε τις ελληνικές ταινίες. Δεν έχουμε μια
ταινία ποιότητος που να μιλάει για τον Παύλο Μελά και ούτε θα την κάνουμε. Δεν
έχουμε μια ταινία που να μιλάει για τα γεγονότα που έγιναν στο Σύνταγμα, για
τις αυτοκτονίες ή για τις τράπεζες που παίρνουν τα σπίτια. Για τα παιδιά που
φεύγουν έξω ή για τις γυναίκες που δεν κάνουν πια παιδιά. Για θέματα που να
αγγίζουν τον κόσμο. Το καθένα από αυτά θα μπορούσε να γίνει και από μια ταινία.
Επειδή
ασχολείστε και με το θέατρο, το θέατρο σήμερα στην Ελλάδα είναι σε αντίστοιχη
κρίση με τον κινηματογράφο;
Το θέατρο
δεν έχει το κοινό που είχε παλιά. Για αυτό μπήκε σε μικρές αίθουσες και σε
παραστάσεις μία ή δύο φορές της εβδομάδα. Βρήκε ένα καταφύγιο πάντως. Έτσι
έσωσε την ζωή του γιατί υπάρχει, αλλά υπάρχει αν θέλετε, υπάρχει στις
κατακόμβες. Σε μικρά, υπόγεια δωματιάκια. Αλλά υπάρχει.
Έχετε ζήσει
και πηγαίνετε συχνά στην Γαλλία. Περιγράψτε μας την εμπειρία από μια παραγωγή
στην Γαλλία.
Ο γιος μου
ετοιμάζει μια παραγωγή τώρα στην Γαλλία. Μια ταινία με παραγωγής στα δέκα
εκατομμύρια είναι φτηνή ταινία στην Γαλλία. Ο γαλλικός κινηματογράφος ελέγχει
όλον τον κινηματογράφο της Ευρώπης. Εμείς στην Ελλάδα, επειδή είμαστε
γερμανο-μαλάκες, ακόμα μιλάμε για Γερμανία, δεν υπάρχει γερμανικός
κινηματογράφος ,υπάρχει μόνο ο γαλλικός. Όλες οι ταινίες στην Ευρώπης
γυρίζονται με γαλλικά κεφάλαια, με έγκριση της Γαλλίας . Η Γαλλία κάνει αυτό
που έκανε στην Αμερική η Καλιφόρνια – πήρε όλο τον κινηματογράφο στο Χόλιγουντ
και στην νέα Υόρκη δεν κάνουν πια ταινίες. Όλες οι αγγλικές ταινίες
αναδείχθηκαν από το Παρίσι. Πρώτα τις έπαιξε το Παρίσι και μετά παίχτηκαν και
στην Αγγλία.
Θα λέγατε
πως η Γαλλία είναι πρότυπο χώρας για την κινηματογραφική οργάνωσή της.
Είναι η πιο
δυνατή χώρα. Έχει λεφτά, έχει στούντιο και έχει καλούς νόμους. Λέει, για
παράδειγμα, πως το Σαββατοκύριακο δεν παίζει ταινία στην γαλλική τηλεόραση για
να πάει ο κόσμος στους κινηματογράφους. Για να αγοράσει κάποιος μια γαλλική
ταινία πρέπει να πληρώσει το 25% του κόστους, δεν μπορεί να την αγοράσει με
ψίχουλα, όπως γίνεται.. Βοηθάνε πολύ τον γαλλικό κινηματογράφο.
Στηρίζει
τους νέους σκηνοθέτες;
Όλους τους
στηρίζει, παλιούς και νέους. Ο
κινηματογράφος είναι μια σκυταλοδρομία. Η μια γενιά δίνει στην άλλη την
σκυτάλη.
Ενώ στην
Ελλάδα;
Στην Ελλάδα
σκοτώνει ο ένας τον άλλο. Εδώ που είναι οι σκηνοθέτες; Εδώ είναι Φεστιβάλ και
δεν είναι κανένας. Να τιμήσουν στο Φεστιβάλ αυτούς που μπορούν να έρθουν, έναν
σκηνοθέτη που έχει κάνει αγώνα για το κινηματογράφο, που ζει.
Μιας και
φτάσαμε στο φεστιβάλ, εσείς έρχεστε χρόνια στο Φεστιβάλ, πως θα σχολιάσετε την
σημερινή μορφή του;
Έχω έρθει 13
φορές. Έχει χαλάσει, δεν υπάρχει πια φεστιβάλ. Αυτό που υπάρχει σήμερα είναι
παρωδία φεστιβάλ, είναι μια γελοιότητα. Είναι γελοίο ο ελληνικός κινηματογράφος
να είναι στις μικρές αίθουσες, να μην προβάλετε ο Έλληνας δημιουργός. Το
φεστιβάλ έπρεπε να είναι ελληνικό με ένα μεγάλο βαλκανικό κομμάτι, γιατί τα
Βαλκάνια είναι ο δικός μας χώρος. Μπορούμε να μιλήσουμε με τους Βαλκάνιους
σκηνοθέτες ενώ με τους Αμερικάνους και τους Γάλλους πως να μιλήσουμε; Εμείς
γλείφουμε τον ξένο κινηματογράφο για να περάσουν καλά και έπειτα να μας καλούνε
στα ξένα φεστιβάλ. Για αυτό θυσιάζουμε τον ελληνικό κινηματογράφο. Εγώ διαφωνώ.
Η πρώτη ταινία που παίχτηκε στο Ολύμπιον ήταν μια ουγγρική ταινία που είχε
πάρει βραβεία στην Βενετία, νομίζω. Γιατί λοιπόν να παιχτεί στο Φεστιβάλ; Θα
παιχτεί στους ελληνικούς κινηματογράφους, όλοι θα την δουν. Γιατί να την δούμε
στο Φεστιβάλ; Εδώ θα έπρεπε να δούμε μια παρεξηγημένη ταινία που να είναι
σπουδαία και να την αδικεί όλος ο κόσμος για διάφορους λόγους ή να αναδείξουμε
έναν Έλληνα δημιουργό και να πούμε αυτή η ελληνική ταινία, για μας, είναι
σπουδαία. Ή να προβάλουμε μια βαλκανική ταινία. Και από τα Βαλκάνια να έρθουν
εδώ οι πρωθυπουργοί και οι πρόεδροι της Δημοκρατίας – να κάνουμε το Φεστιβάλ
κέντρο πολιτισμού στα Βαλκάνια. Εμείς αντί να ρίξουμε εκεί το βάρος έχουμε μόνο
ένα “Βλέμμα στα Βαλκάνια”. Υπάρχει
ευρωπαϊκός σκηνοθέτης ο οποίος έχει το όνειρο να έρθει εδώ, στο Φεστιβάλ
Θεσσαλονίκης; Όχι. Όπως πάνε σε όλα τα Φεστιβάλ έρχονται και εδώ. Συνήθως
προβάλλουν ταινίες που έχουν ήδη παιχτεί αλλού. Αυτά είναι γελοία πράγματα που
γίνονται για να κάνουν καλές δημόσιες σχέσεις αυτοί που το διοικούν. Και μετά
καλούν από κάθε ελληνική ταινία μόνο έναν δημιουργό και δεν δίνουν προσκλήσεις.
Το θέμα είναι να έρθουν εδώ όλοι οι συντελεστές που συμμετείχαν στις ελληνικές
ταινίες για να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον. Οι δημοσιογράφοι δεν ήρθαν, δεν
γράφτηκαν τίποτα στις εφημερίδες πέρα από κάποια άρθρα βλακώδη, επιφανειακά,
σύντομα και πρόχειρα. Ο έντυπος τύπος δεν παρακολουθεί το Φεστιβάλ. Από
κανάλια,μόνο η ΕΡΤ (τώρα ΝΕΡΙΤ) προβάλει για το Φεστιβάλ, που δεν την
πολυβλέπουν κιόλας.
Αναφέρεστε
σε ομιλίες σας για μια συνεργασία του Νότου. Ανάμεσα σε ποιες χώρες φαντάζεστε
μια καλλιτεχνική συνεργασία;
Ο νότος
είναι η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ρουμανία και τα
Βαλκάνια. Και να συνεργαστούμε με την Βόρεια Αφρική που είναι γαλλοθρεμένη και
την Αίγυπτος που είναι μεγάλη χώρα. Εάν συνεργαζόμασταν θα είμαστε πολύ
δυνατοί, εμείς έχουμε τα λεφτά, η Γερμανία είναι μια φτωχή χώρα και δεν το
έχουμε καταλάβει, μας πουλάνε σίδερο που παλιώνει. Ο νότος είναι πολύ δυνατός.
Επιπλέον, έχει κοινά θέματα οπότε μπορεί να συνεργαστεί και καλλιτεχνικά. Ο
πολιτισμός είναι ελληνικός, ρωμαϊκός, χριστιανικός, η Αναγέννηση είναι με
έντονη παρουσία βυζαντινού και ελληνικού πολιτισμού. Ο διαφωτισμός έγινε από
την Γαλλία από ανθρώπους που διαβάζανε και γράφανε για την Ελλάδα.
Και κάτι
τελευταίο. Εσείς πέρα από κινηματογραφιστής, είστε θεατρικός σκηνοθέτις,
ποιητής και λογοτέχνης. Θα λέγατε ότι κάποια από αυτές τις τέχνες είναι
ανώτερη; Ποιο εκφραστική;
Ανώτερη
τέχνη δεν υπάρχει. Όταν γράφεις ένα βιβλίο είσαι μόνος σου, είναι πιο εύκολο
ενώ όταν κάνεις κινηματογράφο πρέπει να συνεργαστείς με πολλούς. Το θέατρο
είναι πιο δύσκολο, έχεις τους ηθοποιούς μπροστά σου, ενώ στο μοντάζ τους κόβεις
αν θες . Κάθε πράγμα έχει την χαρά του. Προτιμώ να γράφω και να σκηνοθετώ, το
θέατρο το φοβάμαι επειδή έχω κάνει πολύ, κρατάει καιρό και είναι δύσκολη η
συνεργασία με τους ανθρώπους. Ο Ελίας Καζάν έλεγε, το θέατρο ανήκει στο
σκηνοθέτη μόνο τις πρώτες βδομάδες, μετά το παίρνει ο ηθοποιός.
Ανακεφαλαιώνοντας,
ο Δημήτρης Κολλάτος μιλάει για μια Ελλάδα που χάνεται, για την ανάγκη της
ελεύθερης τέχνης και της αφύπνισης των πολιτών. Και το κάνει με έναν άμεσο και
παθιασμένο τρόπο που δεν συναντούμε συχνά. Καλή συνέχεια στην ταινία και στον
σκηνοθέτη.
