Την Κυριακή 20 Οκτωβρίου έχουμε πρεμιέρα στο θέατρο Αθήναιον με την παράσταση Μετά τη Θήβα. Με αφορμή την παράστασή αυτή είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον συγγραφέα και σκηνοθέτη της παράστασης, Δημήτρη Καρακάση, για το δύσκολο είδος του ψυχολογικού θρίλερ στο θέατρο, για τη συγγραφή γενικότερα αλλά και για την πόλη.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να φτιάξεις ένα θεατρικό θρίλερ, καθώς έχουμε συνηθίσει το συγκεκριμένο είδος ως επι το πλείστον στον κινηματογράφο αναρωτιέμαι αν οι τρόποι για να πετύχεις αυτόν το σκοπό στο θέατρο είναι πιο περίπλοκοι.
Πολύ ωραία ερώτηση. Εξειδικευμένη. Στο θέατρο, ή μάλλον στο θέατρο που θέλω να κάνω εγώ και το οποίο έχει 3 χαρακτήρες και ενότητα τόπου-χρόνου-δράσης, οι δυνατότητες είναι αναγκαστικά περιορισμένες. Αυτό, όμως, είναι και το μεγάλο στοίχημα. Δουλεύεις πιο λεπτομερώς τους χαρακτήρες, φροντίζεις ο λόγος τους να έχει ειδικό βάρος, χωρίς ωστόσο να 'πετάς' τον θεατή έξω απ'το ρεαλισμό, εκμεταλλεύεσαι την παραμικρή σπιθαμή του σκηνικού χρόνου και κάνεις το ίδιο με τα σκηνικά αντικείμενα. Το σημαντικότερο είναι, όμως, να έχεις μια δυνατή και εμπνευσμένη ιδέα, με βάση την οποία θα προκύψει μια καλή ιστορία.
Υπάρχει κάποια σύνδεση του έργου με τον μύθο των Λαβδάκιδων; Δεδομένης της Θήβας και του ονόματος Λάϊος που διαβάζουμε στο Δελτίο τύπου και μας παραπέμπει εκεί;
Δεν είναι άμεση η σύνδεση με το συγκεκριμένο μύθο. Έχω 'κλέψει' αρκετές από τις τεχνικές της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας. Χρησιμοποιώ, πέρα από την προαναφερθείσα ενότητα, την έννοια της ύβρεως, όπως και την τραγικότητα του κεντρικού ήρωα, και 'κρύβω' πίσω από την υπόθεση κάποια βαθύτερα ζητήματα. Από τη στιγμή που στη Θήβα διαδραματίζονται οι αγαπημένες μου ιστορίες της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας και η σχέση μητέρας – γιου στο κείμενο 'αγγίζει' το μύθο του Οιδίποδα, η αναφορά στη συγκεκριμένη πόλη και στον συγκεκριμένο βασιλιά ήταν αναπόφευκτη.
Τι σε παρακίνησε να ξεκινήσεις τη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;
Πηγή έμπνευσης ήταν η εγκυμοσύνη της συζύγου μου. Σε μια δύσκολη περίοδο, στην οποία μόλις είχα αποφοιτήσει από το Τμήμα Θεάτρου, διάβαζα για τις εξετάσεις της ειδικότητας, περιμέναμε την ημέρα του τοκετού και ξέραμε ότι λίγους μήνες αργότερα θα φεύγαμε για το εξωτερικό, σκέφτηκα πως η εγκυμοσύνη θα μπορούσε να έχει μια αναπάντεχη εξέλιξη. Δεν ανέφερα τίποτα στη σύζυγό μου τότε, γιατί δεν ήθελα να τη φοβίσω.
Πως συνδυάζονται οι ρόλοι συγγραφέα-σκηνοθέτη;
Εδώ που τα λέμε, όχι και τόσο, αλλά ήθελα να το τολμήσω. Είναι δύσκολο να είσαι 'δεμένος' με ένα κείμενο τόσο μεγάλο διάστημα. Ακόμη πιο δύσκολο το να κάνεις αλλαγές στο κείμενο μέσα από τη διαδικασία των προβών. Στο τελευταίο με βοήθησαν οι πολύ έμπειροι ηθοποιοί της παράστασης, οι οποίοι είχαν επί χρόνια παρουσία στην Πειραματική Σκηνή Τέχνης.
Η βασική σου ιδίότητα – αυτή του ψυχιάτρου- κατά πόσο επηρρεάζει το συγγραφικό σου έργο;
Προσπαθώ να μην το επηρεάζει. Ως προς το θέατρο, δε θέλω να είμαι ένας ψυχίατρος που γράφει θεατρικά έργα, αλλά ένας καλός θεατρικός συγγραφέας. Ωστόσο, υποσυνείδητα, είναι πολλά τα στοιχεία της δουλειάς, που περνάνε στο κείμενο. Για παράδειγμα, αφού το έγραψα, διαπίστωσα ότι ένας χαρακτήρας έχει στοιχεία αντικοινωνικής διαταραχής της προσωπικότητας.
Πως βλέπεις τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία;
Δεν έχω αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο, αλλά από τα λίγα που έχω δει ή έχω διαβάσει, δεν είμαι ικανοποιημένος. Έχω δει συγγραφείς που είναι στρατευμένοι σε κάποια ιδεολογία και προσπαθούν να περάσουν μηνύματα. Άλλους που 'συσσωρεύουν' προβλήματα ή δύσκολες καταστάσεις με σκοπό να εκβιάσουν τη συγκίνηση. Για παράδειγμα, ένα έργο, το οποίο θεωρείται κατά πολλούς ως το καλύτερο των τελευταίων ετών, περιέχει μετανάστευση, σχιζοφρένεια, βιασμό, θανάτους και δε θυμάμαι τί άλλο. Πάντως, το κείμενο 'Αξύριστα Πηγούνια' του Γιάννη Τσίρου με είχαν ενθουσιάσει.
Ποιες θεωρείς πως είναι οι βασικές σου επιρροές ως συγγραφέα;
Οι τρεις αρχαίοι τραγικοί, οι δυο μεγάλοι Σκανδιναβοί και οι Αμερικανοί στα μέσα του 20
ου αιώνα.
Τι θα ήθελες να βλέπεις να αλλάζει σε πολιτιστικό επίπεδο στη Θεσσαλονίκη;
Θα ήθελα να αποκτήσει το θέατρο μια κεντρική θέση στη ζωή της πόλης. Να μπει ο πολίτης 'μέσα' στο θέατρο, χωρίς να γίνουν εκπτώσεις στην ποιότητα της τέχνης. Να αποτελέσει το θέατρο την αφορμή για να αλλάξει ο τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα κοινά. Δεν είναι δύσκολο. Απλά, πιο εύκολο είναι να πάμε με μηχανή του χρόνου πίσω στο 5
ο αιώνα π.Χ. και λίγο πιο νότια.
Πως περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο και ποια είναι τα αγαπημένα σου σημεία στην πόλη;
Τον τελευταίο καιρό, λόγω δουλειάς και οικογένειας, ο ελεύθερος χρόνος είναι ανύπαρκτος. Έτσι, αγαπημένα μου σημεία είναι το ιατρείο, το θέατρο Αθήναιον και το σπίτι μου.
Info:
Ταυτότητα παράστασης:
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρακάσης
Μουσική: Ηλίας Βαφειάδης
Σχεδιασμός – κατασκευή σκηνικών: Δημήτρης Καρακάσης, Κώστας Χατζηκαλλινικίδης
Φωτισμοί: Ειρήνη Μπουτάρη
Ειδικός σύμβουλος: Ευάγγελος Κατσιούλης
Φωτογραφία – Teaser: Ανδρέας Σιαδήμας
Δημόσιες Σχέσεις – Επικοινωνία: Έρη Χριστοφορίδου
Ηθοποιοί επί σκηνής: Κυριάκος Δανιηλίδης, Γιάννης Μόχλας, Φαμπρίτσιο Μούτσο
|
Χώρος: Θέατρο Αθήναιον / Μικρή Σκηνή (Βασιλίσσης Όλγας 35)
|
