Μια συνάντηση. Μετά από 10 ολόκληρα χρόνια. Μια γυναίκα και ένας άνδρας στον ίδιο χώρο. Ένα ''ραντεβού'', με άρωμα από τα παλιά. Αυτός, είναι ο ίδιος; Αυτή; Έχει αλλάξει; Η σχέση τους; Απέμεινε κάτι από τα παλιά; Τι θα συμβεί σε αυτή την ''μοιραία'' συνάντηση; Και το πιο σημαντικό, τι θα συμβεί μετά; Τι επίδραση θα έχει στους δυο ήρωες αυτό το ραντεβού;
Η Ολλανδή Λοτ Φέικεμανς το 2009 γράφει το ''Δηλητήριο'' . Ένα θεατρικό έργο βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, ενός ζευγαριού που έχασαν το παιδί τους. Το ''Δηλητήριο'' κέρδισε το βραβείο καλύτερου θεατρικού έργου που ανέβηκε την περίοδο 2009-2010 και όχι άδικα. Η ιστορία είναι αρκετά συγκινητική. Ο τρόπος που η αληθινή ιστορία μεταγράφεται από την συγγραφέα και μετατρέπεται σε ένα θεατρικό έργο είναι όμως συγκλονιστική. Και το ''μοίρασμα'' της ιστορίας, δια χειρός Γιάννη Μόσχου, αποκαλυπτικό. Στο φουαγιέ της ΕΜΣ παρακολουθήσαμε μια παράσταση, που φεύγοντας από την αίθουσα, σαν σκιά σε ακολουθούσε ακόμα.
Λιτότητα και ουσία χαρακτήριζαν την σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου. Μέτρο και ισορροπία. Η παράσταση του ήταν καθαρή, χωρίς σκηνοθετικά τερτίπια. Χωρίς 'δαντέλες' και 'στολίδια'. Καθαρές γραμμές, καθαρές εικόνες με αφαίρεση, αλλά όχι έκπτωση και επιφανειακές προσεγγίσεις. Όμορφη παράσταση, και δεν εννοώ από εικαστικής πλευράς, σου ξεδιπλωνόταν και σε έκανε συνένοχο, γιατί δεν είχε τίποτα παραπάνω από όσο χρειαζόταν. Είχε ειλικρίνεια. Η γυναίκα και ο άνδρας υπήρξαν πραγματικά επί σκηνής. Η δυναμική των σωμάτων τους, μας αφηγούνταν την ιστορίας τους. Μας αποκάλυπτε το 'πίσω' κείμενο, ερήμην τους.
Η ιστορία εξελισσόταν και οι χαρακτήρες του έργου, φάνταζαν ακόμα πιο γοητευτικοί στα μάτια μας. Ο Μόσχος ''ξεκλείδωσε'' αυτήν την ιστορία. Η παράσταση που ετοίμασε έφτασε την πλατεία. Σε αφορούσε. Γιατί ήταν ζωντανή παράσταση. Μια παράσταση στο εδώ και το τώρα. Η σκηνοθετική γραμμή, οι υποκριτικές ερμηνείες, αλλά και η συγκεκριμένη διαμόρφωση του χώρου συντέλεσαν στο να ανθίσει μια διαφορετική πραγματικότητα, αυτή του 'Δηλητηρίου', μέσα σε ένα χώρο με καρέκλες (φουαγιέ θεάτρου).
Εξαιρετική ερμηνεία του Ταξιάρχη Χάνου. Προσέγγισε τον ρόλο του με ψυχραιμία και ειλικρίνεια. Η Μαρία Τσιμά, κατάφερε να δημιουργήσει μια γυναίκα νευρωτική, αλλά όχι αυτιστικιά. Πολύ καλή η επικοινωνία μεταξύ τους και η δυναμική που ανέπτυξαν επί σκηνής. Όσον αφορά στην σκηνογραφία της παράστασης, που επιμελήθηκε η Τίνα Τζόκα, κυριαρχούσε η αφαίρεση. Ο χώρος του φουαγιέ είχε διαμορφωθεί έτσι, ώστε να υπάρχουν και από τις δυο πλευρές θεατές και η σκηνή να είναι στην μέση. Ένα, λοιπόν, παραλληλόγραμμο κομμάτι ανάμεσα στους θεατές λειτουργούσε ως σκηνή. Η σκηνή ήταν εξοπλισμένη με λίγες καρέκλες. Η λιτότητα του σκηνικού, ανέδειξε ακόμα περισσότερο την ιστορία. Τα κοστούμια, από την πλευρά τους, θεωρώ ότι ήταν ενδεικτικά των χαρακτήρων. Τέλος, οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, χωρίς να φλυαρούν, αφομοιώθηκαν αρμονικά από την παράσταση.
Συμπέρασμα: Μια όμορφη συνάντηση. Μια παράσταση γεμάτη που σε προβληματίζει και σε κάνει να περάσεις καλά. Μια ειλικρινής πρόταση πάνω στο 'Δηλητήριο' της Φέικεμανς.
