Η ημέρα είναι Τετάρτη, ο γράφων έχει προλάβει να δει τα 13 από τα 14 φιλμ του διαγωνιστικού και έχει έρθει αντιμέτωπος με χίλιες δυο δυστυχίες. Φτώχεια, εξαθλίωση, προβλήματα υγείας, απώλεια, οικογενειακά προβλήματα, όλα στη φαρέτρα του διαγωνιστικού που από μόνα τους όμως δεν γεννούν μεγάλες ταινίες. Αυτό είναι και ένα γενικότερο πρόβλημα με τα φεστιβάλ πλέον, που ξοδεύουν ένα μεγάλο μέρος του προγράμματος τους διαλέγοντας όχι με αισθητικά κριτήρια, αλλά με τη θεματολογία που μπορεί να επιδείξει το κοινωνικό τους πρόσωπο.
Έτσι όπως ο Mark Cousins στο Story of Film, περιγράφοντας τα χαρακτηριστικά της κλασικής εποχής του Hollywood, επινόησε τον όρο Closed Romantic Realism για να περιγράψει την αφελή προσπάθειά του να συνδέσει τις ιστορίες της μεγάλης οθόνης με τα πραγματικά προβλήματα του λαού των ΗΠΑ (κάτι που λίγο-πολύ συνεχίζεται ως σήμερα), φαίνεται να βρισκόμαστε σήμερα σε έναν εντελώς αντίθετο τρόπο έκφρασης, όπου τα προβλήματα του κόσμου ναι μεν μοιάζουν πραγματικά στην οθόνη (εκτός Hollywood τουλάχιστον), αλλά επιδεικνύονται αντί να αποτελούν αφετηρία για σκέψεις πάνω σ' αυτά, κάνοντας το φεστιβαλικό κύκλωμα να μοιάζει πολλές φορές εξίσου υποκριτικό με το χολιγουντιανό.
Πάντως το ευχάριστο είναι πως οι 2 ελληνικές ταινίες ξεφεύγουν από αυτό το μοτίβο, η Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά χρησιμοποιεί, στο μισό μέρος τουλάχιστον, ως όπλο το χιούμορ μιλώντας για το πρόσφατο παρελθόν της χώρας μας, ενώ το Wild Duck έχει ως κέντρο βάρους τη μελαγχολία και τις ενοχές του ήρωά του για τα λάθη που έκανε στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων. Και τα 2 φιλμ μοιάζουν πιο αληθινά από τον ρεαλισμό που όπως υποστήριξε ο Αλέξανδρος Αβρανάς, έχει το Miss Violence που κέρδισε τις εντυπώσεις κυρίως λόγω του timing της εμφάνισής της στο εξωτερικό – όσο δηλαδή η ελληνική κρίση παραμένει περιζήτητη για τα ξένα φεστιβάλ. Πλάι στα 2 ελληνικά, το Χάλια Μαλλί από τη Βενεζουέλα και το Καληνύχτα από τις ΗΠΑ μοιάζουν να είναι μια σκάλα πιο πάνω από τα υπόλοιπα φιλμ.
Χθες προβλήθηκε η καλύτερη ταινία του αφιερώματος στο νέο αργεντίνικο σινεμά, ένα αφιέρωμα που δεν φαίνεται να βγάζει σκηνοθέτες με το εκτόπισμα της Μαρτέλ και του Αλόνσο, όπως είχε γίνει στο αφιέρωμα του 2001, αλλά έδειξε πως εκείνη η φουρνιά δεν ήταν ένα πυροτέχνημα και επηρέασε κάπως την τωρινή. Η αρχή είχε γίνει πριν λίγες μέρες με το φορμαλιστικό Noche, χθες όμως Οι Ιδιοκτήτες άρεσαν αρκετά στο κοινό, διηγούμενοι τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που συμβαίνουν σε ένα εξοχικό σπίτι το οποίο οι εργάτες χρησιμοποιούν ως σπίτι τους όταν λείπουν τα αφεντικά τους. Η ταινία περιγράφει τον πόλεμο των τάξεων χωρίς να ψάχνει καλούς και κακούς, περισσότερο στέκεται στο γεγονός πως αυτός ο πόλεμος μαίνεται και θα μαίνεται στη χώρα όσο υπάρχουν οικονομικά προβλήματα.
Χθες επίσης, στο Ολύμπιον ξεκίνησε η προβολή των 3 ταινιών που θα συναγωνιστούν για το βραβείο LUX του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, με τον Εγωιστή Γίγαντα να θυμίζει μερικές από τις καλύτερες στιγμές του Κεν Λόουτς, να σου αφήνει πάντως μια πικρή αίσθηση ότι κάπου το έχεις ξαναδεί όλο αυτό, αλλά και να αποδεικνύει την παροιμιώδη ικανότητα των Βρετανών να βρίσκουν πρόσωπα τόσο ρεαλιστικά αλλά και κινηματογραφικά ταυτόχρονα. Σήμερα αναμένουμε τα Ραγισμένα Όνειρα και αύριο το Μέλι που θα φέρει στη χώρα μας τη Βαλέρια Γκολίνο.
Στα υπόλοιπα, η Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσι έδωσε μετά τις Ηθοποιούς άλλη μια ανισόρροπη δημιουργία στο Ένας Πύργος στην Ιταλία, τα Ρεύματα έβγαλαν μικροεκπλήξεις σαν το Χανκ και Άσα και το Ένα Ξόρκι για να Διώξεις το Σκοτάδι, η Κέλι Ράιχαρντ (Γουέντι και Λούσι, Meek's Cutoff) μάλλον δε μου πάει, καθώς το Night Moves έμοιαζε ασύνδετο και αρκετά ανεπαρκές ως προς την ανάλυση των χαρακτήρων του, ο Τσέχος Γιαν Χρέμπεϊκ ήταν αρκετά φλύαρος στον Μήνα του Μέλιτος, ενώ η ακραία άσκηση ύφους του Άλμπερτ Σέρα οδήγησε πολύ κόσμο στο να εγκαταλείψει την αίθουσα στην Ιστορία του Θανάτου Μου.
Σήμερα το βράδυ, 2 έξοχα φιλμ παίζονται στις 8.30, το ρωσικό Βίος Μακρύς και Ανθόσπαρτος και το τουρκικό Φωτίζεις τη Νύχτα, αύριο προτιμήστε τις Αιθέριες Γυναίκες των Μάρι του Λιβαδιού του Φεντορτσένκο, και Χάλια Μαλλί από το διαγωνιστικό πρόγραμμα, πριν αναμετρηθείτε με το αδιαχώρητο που αναμένεται να συμβεί στο Ολύμπιον για την προβολή της Αφροδίτης με τη Γούνα του Ρομάν Πολάνσκι.
