Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως, που κάμνουνε- για λίγο- να μην νιώθεται η πληγή.
Κ. Π. Καβάφης
Ο Αλεξανδρινός ποιητής έγραψε τη
Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου ποιητού εν Κομμαγηνή 595 μ.Χ. το 1921 αναζητώντας στην ποίηση τη γιατρειά της φθοράς που επιφέρει ο χρόνος.
Ακόμα και σε περιόδους αντιποιητικές, η ποίηση συνιστά το μοναδικό καταφύγιο λύτρωσης από την εξωτερική πραγματικότητα, όπως μας εξομολογείται ο Κ. Γ. Καρυωτάκης στο ποίημα Είμαστε κάτι…:
Στο σώμα στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
Τον Οκτώβριο του 1999, ανακηρύχθηκε η 21η Μαρτίου ως η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στη Γενική Διάσκεψη της Unesco που έλαβε χώρα στο Παρίσι. Η έμπνευση της μέρας αυτής ανήκει στον Έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα. Σκοπός αυτής της απόφασης ήταν η προβολή της ποίησης και της συμβολής της στην κοινωνία και η περαιτέρω ανάδειξή της μέσα από τα Μ.Μ.Ε.
Για τον Γιώργο Σαραντάρη, η ποίηση αξιώνει την επανεύρεση της ανθρώπινης ταυτότητας:
Δὲν εἴμαστε ποιητὲς σημαίνει φεύγουμε
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ
Σημαίνει πὼς φοβούμαστε
Καὶ ἡ ζωή μᾶς ἔγινε ξένη
Ὁ θάνατος βραχνὰς
Από την άλλη πλευρά, η Κική Δημουλά αποδίδει στην ποίηση τον ρόλο εικονοποιητικής εξωτερίκευσης ανθρώπινων συναισθημάτων που δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην καθημερινή γλώσσα:
Η ποίηση είναι τα μέσα της έναρθρης γλώσσας με τα οποία προσπαθεί να απεικονίσει ό,τι στα σκοτεινά επιχειρούν να εκφράσουν τα δάκρυα, οι σιωπές, οι στεναγμοί, οι θωπείες, η κραυγή.
Το ποιητικό φαινόμενο, ωστόσο, δεν μένει στατικό, αλλά συνιστά μία διαρκή κίνηση αναδιαμόρφωσης του κόσμου στη φαντασία του ποιητικού υποκειμένου, μία εκδρομή στο διηνεκές στην οποία μας καλεί ο Ανδρέας Εμπειρίκος:
Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της
όλοι μεγαλώνουμε. Οι διάδρομοι είναι λευκοί. Τ' άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.
Προϋπόθεση, εξάλλου, της επαφής του ανθρώπου με το όμορφο είναι η ποιητική αναζήτηση μέσα στην ιστορικότητά της. Ο Χ. Λ. Μπόρχες μας προτρέπει να αναπτύξουμε το αίσθημα της καλλιτεχνικής, αλλά πρωτίστως οντολογικής ευαισθησίας:
Η ομορφιά καραδοκεί. Αν είμαστε ευαίσθητοι, θα την αισθανθούμε
Μέσα στην ποίηση όλων των γλωσσών.
Η ποίηση, το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος, εμπνέει συναισθήματα, εκφράζει το
ωράιο παρηγορεί και οδηγεί στην ψυχική ανάταση. Όπως σημειώνει ο Eugène Delacroix, «δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση».