Διαπιστώνω ότι είναι πολλά τα τραγούδια που μου αρέσουν τα
οποία περιέχουν, αναφέρονται, συμβολίζουν, «τραγουδάνε» τη σιωπή. Έχει ήχο η
σιωπή; Και αν είχε, ποιός ακριβώς θα ήταν; Έχει πάντως σίγουρα το νόημα της. Άγνωστοι
άνθρωποι που ανταλλάζουν βλέμματα χωρίς να μιλάνε και ωστόσο επικοινωνούν.
Κολλητοί που κοιτάζουν ο ένας τον άλλον και συνεννοούνται και καταλαβαίνονται
χωρίς να πουν κουβέντα.
Και είναι και αυτή η αγωνία μας να σπάσουμε τη σιωπή. Γιατί
τι κακό έχει; Ας μείνουμε και για λίγο στη μούγκα. Απολαμβάνουμε τη διαδρομή
και το κενό.
Όπως και αν είναι, οι σιωπές, οι σιωπηλές στιγμές μου
αρέσουν. Μου ταιριάζουν. Είναι πιο ηχηρές και πιο ζωντανές από πολλές
σπαταλημένες κουβέντες. Χρειάζονται οι σιωπές για να μη ξοδεύονται άσκοπα τα
λόγια και οι λέξεις. Και είναι καλύτερα να σωπαίνεις αν δεν έχεις να πεις κάτι
ουσιώδες. Τις προτιμώ.
Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιώ, την αξία του «λίγα λόγια και
καλά». Και αν δεν τα έχεις ούτε αυτά, μην τα ξεστομίζεις. Η σιωπή άλλωστε σου
δίνει το χρόνο να συλλογιστείς πριν μιλήσεις. Σου δημιουργεί μια ασφαλή
απόσταση ανάμεσα σε αυτά που σκέφτεσαι ότι θες να πεις και σε αυτά που τελικά
λες. Σαν να φιλτράρονται τα συναισθήματα πριν τα εξωτερικεύσεις. Σαν να
κοσκινίζονται οι σκέψεις πριν να τις αρθρώσεις.
Μέσα στη σιωπή, ακούω δυνατά τις σκέψεις μου να χτυπάνε στα
ντουβάρια του εγκεφάλου μου. Προσπαθώ να τις ζυγίσω καλά πριν τις πάρει η μπάλα.
(Βέβαια είναι και αρκετές οι φορές που ούτε τις σκέψεις μου δεν αντέχω να ακούω
μέσα στην ησυχία. Θα ήθελα πολύ να τις αποφύγω και να ξεφύγω απ’ αυτές.)
Και πολύ μου αρέσουν και οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου που μου
έρχονται τώρα στο μυαλό: «Βραδινές περιπολίες και βουβές συνομιλίες» και το
τραγούδι της Σωτηρίας Μπέλλου: « Δε λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά και
ντοκουμέντα.»
Ας είναι. Καλύτερα έτσι.
«Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν
ξενιτειά.
Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας μες τη δική σου σιωπή.
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή τη δικιά
σου που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων και που λάμπει σαν αστραπή.
Μ’
αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία. Μακρινή κι απαρηγόρητη,
σα να σε σκέπασε χώμα. Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί για να
πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.»
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις – Πάμπλο Νερούδα
