Ο κ. Νίκος Πιλάβιος …εκτός παραμυθιού!

Γυρνάω πολλά χρόνια πίσω, στα παιδικά μου χρόνια, στον
πρώτο daydreamer που θυμάμαι… τον κύριο Νίκο Πιλάβιο. Τον αγαπημένο Παραμυθά
των παιδικών μου χρόνων! Έναν άνθρωπο που μπορούσε να πετάξει! Μπορούσε να
ζωγραφίζει ότι ιστορίες ήθελε και να μπαινοβγαίνει με άνεση μέσα σε αυτές. Και το πιο σημαντικό…να μπορεί να βάζει ότι τέλος
θέλει στα παραμύθια του!

Από παιδί
είχα μια απορία παρακολουθώντας την εκπομπή σας: Τι βλέπετε τελικά πετώντας
εκεί ψηλά, φορώντας το μαγικό σας γιλέκο;

Αν η ερώτηση
γίνεται από το τότε παιδί, η απάντηση είναι ότι βλέπω όσα βλέπει κι εκείνο στην
οθόνη του – βουνά, δάση, ποτάμια, πόλεις – μόνο που δεν τα βλέπω από απέναντι
όπως αυτό, αλλά από πάνω τους. Τώρα, αν η ερώτηση γίνεται δημοσιογραφικά από
τον σημερινό ενήλικα, η απάντηση είναι ότι όπως είμαι κρεμασμένος στον αέρα με
το ειδικό σκοινί από το ταβάνι, βλέπω το πάτωμα του στούντιο όπου γίνεται το
γύρισμα και ψιλοανησυχώ μην κοπεί το σκοινί και σκάσω κάτω σαν καρπούζι.





Αλήθεια,
πως ξεκίνησε αυτή η ιδέα μ' έναν ιπτάμενο Παραμυθά;

Όταν έγινα
Προϊστάμενος του Τμήματος Παιδικών εκπομπών στην Ε.Ρ.Τ. το 1978, ήθελα να κάνω
και μια εκπομπή που να με ευχαριστεί προσωπικά και να είναι πέρα από τα
Διοικητικά μου καθήκοντα. Έτσι, λέγοντας ένα βράδυ παραμύθι στην κόρη μου που
ήταν 3 χρονών, σκέφτηκα να κάνω μία εκπομπή που ένας μπαμπάς θα λέει παραμύθια
και θα ήταν αυτά που της έλεγα εγώ και θα την ονόμαζα, “Ο ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ. Τελικά,
για διάφορους τεχνικούς λόγους, δεν γινόταν να είναι μπαμπάς με μαύρα
μαλλιά κι έτσι φόραγα μια περούκα με άσπρα μαλλιά κι έγινα παππούς. Τώρα:
Ο Παραμυθάς δεν πετούσε από την αρχή. Κάποια στιγμή αργότερα, βλέποντας ότι
τεχνικά μπορούσε να γίνει το πέταγμα στο στούντιο, αποφάσισα να
πραγματοποιήσω ένα παιδικό μου όνειρο και να πετάξω.

Κρατώντας
ακόμα και σήμερα το μαγικό σας μολύβι στα χέρια, τι θ' αλλάζατε στην τωρινή
πραγματικότητα;

Όλα. Αλλά…
Αχ! Μακάρι να ήταν έτσι απλά τα πράγματα και στην αληθινή ζωή και με ένα μαγικό
μολύβι να μπορούσαμε να αλλάξουμε την αθλιότητα της περιόδου που περνάει ο
τόπος μας.





Έχετε πάντα στη ντουλάπα σας το μαγικό
γιλέκο; Σε περίπτωση ανάγκης…

(Γέλια). Η
απάντηση για το «τότε παιδί», που είπα και στην αρχή, είναι γενικά και αόριστα:
Και βέβαια βρίσκεται στην ντουλάπα μου και όταν υπάρχει ανάγκη το
χρησιμοποιώ. Αλλά η απάντηση, στον «σημερινό ενήλικα» είναι: Ναι, το έχω στην
ντουλάπα μου, αλλά δεν το φοράω πια ποτέ γιατί τα γιλέκα δεν είναι πια της
μόδας και όταν υπάρχει ανάγκη να πάω κάπου ταξίδι γρήγορα, παίρνω το αεροπλάνο.

Βλέπω
στο βιογραφικό σας ότι έχετε άμεση σχέση σαν παραγωγός ή σκηνοθέτης με πολλές
και γνωστές παιδικές εκπομπές. Υπάρχει κάποιο πρόγραμμα ή ήρωας που θαυμάζετε;

Η γνώμη μου
για σήμερα είναι ότι θεωρώ τραγική την έλλειψη μεγάλης παραγωγής ελληνικού
προγράμματος και αντικατάστασής της με φτηνά, γεμάτα βία, Γιαπωνέζικα κινούμενα
σχέδια. Ομολογώ ότι από μικρό παιδί δεν είχα ήρωες που να θαυμάζω. Τότε δεν
υπήρχε και η τηλεόραση. Για τα παιδιά, υπήρχε στην οδό Σταδίου το
«Σινεάκ», όπου εκεί βλέπαμε διάφορες ασπρόμαυρες κωμωδίες, όπως ένας «ήρωας»
που αγαπούσα πολύ: ο Σαρλώ (Τσάρλι Τσάπλιν).

Για την
Θεσσαλονίκη ποιά είναι η άποψη σας; Tην επισκέπτεστε

Η
Θεσσαλονίκη είναι η αγαπημένη μου. Αν και τη γνώρισα από στενόχωρη αιτία, γιατί
πρωτοήρθα ως φαντάρος τον Ιούνιο του 1964, στο στρατόπεδο Καρατάσου, στη
Σταυρούπολη, που δεν υπάρχει πια, πέρασα εξαιρετικά στους 6 μήνες που έμεινα κι
έκανα μερικούς πολύ καλούς φίλους. Βέβαια αυτό έγινε, γιατί τότε είχε
πρωτοϊδρυθεί το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και Γενικός Διευθυντής ήταν ο
Δάσκαλός μου από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού, ο Σωκράτης Καραντινός, που
λειτούργησε ως “βύσμα μου και κατάφερε να βγαίνω κάθε μέρα με άδεια εξόδου
στις 9 το πρωί, μετά τις 7 που έμπαινα! Βλέπετε είχα νοικιάσει κι ένα φοιτητικό
δωμάτιο και έμενα σε ένα νεοκλασικό σπίτι που δεν υπάρχει πια, στην Βασ. Όλγας,
δίπλα στη Σχολή Τυφλών. Πέρασα υπέροχα, όπως περνάω πάντα όταν έρχομαι εκεί,
για διάφορους λόγους, έως σήμερα.

Ποιό είναι το ιδανικό, για να ζήσουν
αυτοί καλά και εμείς καλύτερα?

Για τα παιδιά να έχουν γονείς χωρίς «εγώ» για να μπορεί να ανθίζει αυτό που
εκείνα είναι και για τους μεγάλους να μη θέλουν ντε και καλά να γίνουν κάποιοι,
όσο για μας, να ζούμε σύμφωνα με κάτι που λέει στο απόκρυφο ευαγγέλιό του ο
Θωμάς, «εν τω κόσμω, αλλά όχι εκ του κόσμου τούτου» ή αλλιώς, όπως το έχει πει
ένας σύγχρονος φιλόσοφος, «να ζείτε μέσα στον κόσμο, αλλά να μην ανήκετε στον
κόσμο». Πώς γίνεται αυτό; Έλα ντε!