DAYDREAMING
ΑΤΙΤΛΟ (…ΚΑΤΙ ΣΑΝ INTRO)
Πάντα με θυμάμαι να σκέφτομαι τίτλους.Τίτλους που συνόδευαν ότι κατά καιρούς με συνέπαιρνε,κι αφιέρωνα τον χρόνο μου
και την ενέργεια μου.Τίτλους για τις φωτογραφίες,τίτλους για τις βιτρίνες,τίτλους για ένα πιθανό ημερολόγιο/blog σαν αυτό που
μόλις ξεκινάει…
Η εμμονή μου με την αναζήτηση του ιδανικού τίτλου για το κάθε έργο είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την μουσική.
Χωρίς να το πιέζω ή να το προσπαθώ η επιλογή ενός τίτλου έχει συνήθως ήχο!
Χωρίς να το πιέζω ή να το προσπαθώ η επιλογή ενός τίτλου έχει συνήθως ήχο!
Τίτλοι κομματιών από βινύλια που έχω λιώσει,φράσεις από τους στίχους, κασσέτες που έχουν κολλήσει στο repeat,
υπάρχουν μέσα μου και εμφανίζονται σε τέτοιες στιγμές σαν tetris τουβλάκι που πέφτει πάνω στο έργο μου και το ολοκληρώνει.
Πολλές φορές έχω ξεκινήσει και αντίθετα,έχοντας συγκεκριμένα κομμάτια στο μυαλό μου,
τις μελωδίες ή τους στίχους, σαν βασική αφορμή για να ξεκινήσω κάτι.Ετσι κι εδώ…
Οταν αποφασίστηκε αυτό το blog,o τίτλος DAYDREAMING ήρθε πρώτα και πάνω απ όλα.
Βασικά υπήρχε από πάντα…
Υπήρχε όταν έκανα tattoo στα θρανία μου-κοινώς μουτζούρες ή όταν έγραφα με άπειρες διαφορετικές
γραμματοσειρές το όνομα από τα αγαπημένα μου group κάνοντας σκούρο μπλε το γνωστό θαμπό πράσινο!
Υπήρχε μεγαλώνωντας,σκηνοθετώντας τους φίλους μου για τις φωτογραφίσεις μας,σαν ήρωες κινηματογραφικούς ή σαν editorial μόδας,όλα οπτικές επιρροές από τα media της εποχής.
Υπήρχε κι αργότερα στην δουλειά στήνοντας θεματικές βιτρίνες σε super καταστήματα,μπερδεύοντας το ευτελές με την πολυτέλεια!
Kαι βέβαια υπήρχε και υπάρχει ακόμη, όταν θέλησα να δώσω ζωή στα αγαπημένα μου playmobil.
Nα τα έχω μαζί μου στους ίδιους δρόμους,να ταξιδεύουν, να ερωτεύονται, να είναι χαρούμενοι ή θλιμένοι σαν κανονικοί κοινοί ανθρωποι.
Daydreaming κι αυτοί,όπως κι εγώ,ακόμα και στα δύσκολα.
Αρχές του ΄90 κυκλοφορεί το Daydreaming από τους αγαπημένους Massive Attack.
Το πιάνει το μάτι μου σε κάποια εκπομπή στα τότε δορυφορικά κανάλια και το χάνω, μην συγκρατώντας στοιχεία….
Και το ξαναθυμάμαι όταν κυκλοφορεί μετά το Unfinished Sympathy.
Ενα από τα αγαπημένα μου κομμάτια ever.Aκόμη συγκινούμαι όταν ακούω αυτή την μοναδική μελωδία,τα φωνητικά,το beat.
Ηταν σοκαριστικό το πρώτο άκουσμα του.
Ενας απίστευτα φρέσκος ήχος για τα αυτιά μου και την εποχή εκείνη και μία εξίσου φρέσκια αισθητική στο clip και στα images τους.
Με θυμάμαι με αγωνία να ακούω ραδιόφωνο την εκπομπή του Γ.Βαλαβάνη κάθε μεσημέρι, για να μην χάσω την μετάδοση του!
Φυσικά χωρίς την σημερινή ευκολία του internet,έπρεπε να ψαχτείς για τα ακούσματα σου.
Τα θυμάμαι έντονα αυτά τα κομμάτια και γενικά όλο το μοναδικό αυτό album,όχι μόνο για την δύναμη τους μουσικά,
όσο και για όλα εκείνα που σε μένα και στους φίλους μου τότε αντιπροσώπευαν…
Την νέα δεκαετία που μόλις ξεκινούσε και είμασταν κι εμείς στο δικό μας ξεκίνημα.
Με τρελλή όρεξη για να μάθουμε πράγματα,να γνωρίσουμε κόσμο,να ζήσουμε φάσεις! Με όλο το Βρεττανικό hype που ονειρευόμασταν να ζήσουμε στο clubbing,στις μόδες και στις μουσικές!
Οι Massive ήταν το ιδανικό soundtrack σ αυτές τις πρώτες ονειροπολήσεις μας και πάντα τους ακούμε,ξανά και ξανά.
22 χρόνια περίπου μετά-απίστευτο πραγματικά να είναι τόσα πολλά,συζητώντας με την Μ. στον Εξώστη τι γραμμή μπορεί να έχει ένα blog με τον τίτλο DAYDREAMING,
η μελωδία είναι ακόμη εκεί.
..I quietly observe standing in my space…
Daydreaming!
Daydreaming!
http://www.youtube.com/watch?v=JG9CXQxhfL4
