Dan Simmons «Ἡ πτώση τοῦ Ὑπερίωνα». Μετάφραση Βασίλης Ἀθανασιάδης, Μάριος Πρεφτίτσης. Ἐκδόσεις Anubis 2021.
568 σελίδες σέ μέτριας ὑφῆς χαρτί, ἐξαιρετική μετάφραση, πολύ καλή ἐπιμέλεια καί ἐκτύπωση, πολύ στιβαρό δέσιμο με ένα πανέμορφο ἐξώφυλλο.
Ὅταν τελείωσε ὁ πρῶτος τόμος, ὁ «Ὑπερίων» (βλέπε
http://www.exostispress.gr/Article/Dan-Simmons-perion ), οἱ ἑπτά προσκυνητές τοῦ Ἁρπακτικοῦ ἔφταναν στόν Ὑπερίωνα., ἐδῶ, στόν δεύτερο τόμο, ζοῦμε τόν πόλεμο. Νά σημειωθεῖ πώς εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἀνάγνωση τοῦ πρώτου τόμου γιά νά γίνουν ἀντιληπτά τά ἐδῶ τεκταινόμενα.
Οἱ Ἐκτοπισμένοι πλέον κοντεύουν στόν Ὑπερίωνα. Ἡ Ἡγεμονία προσπαθεῖ νά ὀργανώσει τήν ἄμυνα τοῦ πλανήτη. Και οἱ προσκυνητές ξεκινοῦν τήν πορεία πρός τό Ἁρπακτικό, πρός τόν θάνατο. Κστά πᾶσα πιθανότητα, τόν δικό τους θάνατο.
Κι ἐνῶ φαίνεται πώς ὁ Ὑπερίων θά ἀντέξει, οἱ Ἐκτοπισμένοι ἐμφανίζονται νά ἀπειλοῦν καί ἄλλους πλανῆτες τοῦ Δικτύου, τόσο προσεκτικά ἐπιλεγμένους ὥστε νά μήν προλαβαίνει ἡ Ἡγεμονία νά ὀργανώσει τήν ἄμυνά τους. Μπροστά στόν κίνδυνο νά κατακτηθοῦν πολλοί καί σημαντικοί πλανῆτες τοῦ Δικτύου καί νά σκοτωθοῦν πολλά ἑκατομμύρια στρατιωτῶν καί πολιτῶν, ξεσποῦν πολιτικές διαμάχες στό συμβούλιο τῆς Ἡγεμονίας. Σταδιακά μαθαίνουμε πόσο σημαντικό ρόλο στήν ἐξέλιξη ὄχι μόνον τοῦ πολέμου, ἀλλά καί τῆς καθημερινῆς ζωῆς στό Δίκτυο παίζει ὁ Τεχνοπυρήνας, ἡ Τεχνητή Νοημοσύνη πού (ὑποτίθεται πώς) βοηθᾶ τούς ἀνθρώπους στά πάντα.
Οἱ προσκυνητές σιγά σιγά χάνονται. Κάποιοι σκοτώνονται, κάποιοι ἐξαφανίζονται, κάποιοι μεταφέρονται σέ ἄλλον τόπο καί χρόνο. Κι ἐνῶ οἱ μάχες μαίνονται, ὁ ποιητής Τζών Κήτς ζωντανεύει στή Ρώμη τῆς Παλαιᾶς Γῆς τόν 19
ο αἰῶνα. Ὁ ἰησουίτης πεθαίνει καί … ἀνασταίνεται μέ ἄλλη μορφή. Ὁ Ὕπατος μάχεται γιά τό καλό, τήν ὥρα πού ὁ συνταγματάρχης καί ἡ ἑρευνήτρια πολεμοῦν τό Ἁρπακτικό.
Στό βιβλίο αὐτό ὁ συγγραφέας ἀνοίγει πολλά ἐπίπεδα περιγραφῶν: τό πολεμικό μέτωπο, τό ὁποῖο ἀναλύεται στό μέτωπο τῆς στρατηγικῆς, στό μέτωπο τῶν μαχῶν, στό μέτωπο τῶν μηχανορραφιῶν τό φιλοσοφικό μέτωπο μέ τίς συζητήσεις περί Θεοῦ, ἐξουσίας τῆς Τεχνητῆς Νοημοσύνης, ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου τό κοινωνικό μέτωπο μέ τίς συζητήσεις γιά τίς ἀξίες τῶν διαφόρων κοινωνιῶν στούς πλανῆτες καί τῶν κοινωνικῶν ὁμάδων τό λογοτεχνικό μέτωπο μέ τόν Τζών Κήτς νά βιώνει τήν ἔξαρση τῆς μούσας του τό θεολογικό μέτωπο μέ τίς κινήσεις καί τίς ἀποσχίσεις στήν παλαιά Καθολική Ἐκκλησία καί τίς θέσεις της σχετικά μέ τό σήμερα τό οἰκολογικό μέτωπο μέ τό Ἄλσος τοῦ Θεοῦ, τόν τόπο κατοικίας τῶν Ναϊτῶν Ἱπποτῶν καί τήν ἀγαστή σχέση μέ τή φύση, σέ ἀντίθεση μέ τούς κατοίκους τῶν ἄλλων πλανητῶν. Κι ἐνῶ μοιάζει χαοτικό ὅλο αὐτό, ὁ Σίμμονς μέ μεγάλη μαεστρία μᾶς μεταφέρει ἀπό τό ἕνα μέτωπο στό ἄλλο, μᾶς βάζει μέσα στό κλίμα κάθε φάσης, κάθε συζήτησης. Καί, κυρίως, χτίζει στιβαρούς χαρακτῆρες. Οἱ ἑπτά ἀρχικοί προσκυνητές καί ἡ πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἡγεμονίας (ἡ ὁποία λέγεται Γλάδστων, Γκλάντστοουν) ἔχουν παρουσιαστεῖ διεξοδικά, μπορῶ νά πῶ ἐξαντλητικά. Καί τελικά ἔχουν ὅλοι τους γίνει ἀγαπητοί.
Φλύαρο; Μοιάζει. Ὅμως ὁ ἀναγνώστης ὀφείλει νά δώσει χρόνο στόν συγγραφέα καί τή δουλειά του. Στό βιβλίο αὐτό ὁ Σίμμονς δίνει πλοῦτο στή λέξη «φαντασία» τοῦ ὅρου «ἐπιστημονική φαντασία». Περιγράφει μέ μεγάλη λεπτομέρεια τόπους, οὐρανούς, φύση. Δίνει ἀκόμα πληροφορίες γιά ἄλλους κόσμους, οἱ ὁποῖες δέν ἔχουν καμμία ἐπίδραση στήν ἐξέλιξη τῆς ἱστορίας. Ὅμως ὅλα αὐτά στήνουν ἕνα πλούσιο καί ἰδιαίτερα βαθύ σκηνικό. Παραθέτει στοιχεῖα, τά ὁποῖα γεμίζουν πλήρως τήν εἰκόνα πού σχηματίζει στόν νοῦ του ὁ ἀναγνώστης. Τήν κάθε εἰκόνα. Ἐκτιμῶ πώς σέ κάθε ἀνάγνωση οἱ εἰκόνες θά ἐμπλουτίζονται.
Ὁ ἐξαιρετικός πρῶτος τόμος κλείνει μέ ἕναν ἀκόμη καλύτερο δεύτερο τόμο, σχηματίζοντας ἔτσι ἕνα ἀπό τά καλύτερα ἔργα ἐπιστημονικῆς φαντασίας (καί ὄχι μόνο) πού ἔχω διαβάσει.
