Το Χρονικό

Το Chronicle μένει ως ένα παράδοξο στην σειρά των ταινιών που παρουσιάζουν “υλικό που βρέθηκε” μετά από μια καταστροφή. Τα παραδείγματα ξεκινούν από το Blair Witch και καταλήγουν στα πιο σύγχρονα Paranormal Activity, Cloverfield καιTroll Hunter. Η επιλογή της φόρμας γίνεται με σκοπό το δέσιμο με τον βασικό ήρωα, τον Άντριου που φιλμάρει τη ζωή του ως αντίβαρο στην άθλια καθημερινότητα που έχει. Αυτό που προκύπτει όμως είναι ένα καλομονταρισμένο και καλοσκηνοθετημένο υλικό που χάνει την έννοια του αυθεντικού. Φίλοι και συμμαθητές προκύπτουν και αυτοί μανιακοί με κάμερες, οι εσωτερικές σκηνές έχουν παρθεί από κάμερες ασφαλείας κτιρίων ενώ οι νέες δυνάμεις των ηρώων δίνουν τη δυνατότητα να έχουν μια κάμερα στον αέρα που τους παρακολουθεί κινώντας την με τη δύναμη του μυαλού – στην πράξη δηλαδή βλέπουμε τον χαρακτήρα από πίσω με εντυπωσιακά τράβελινγκ και αυτό θεωρείται ερασιτεχνικό υλικό.
Αυτή η συνδυασμένη συμβιβαστική τεχνική που επιφέρει όσο το δυνατό περισσότερη αυθεντικότητα αλλά και αισθητική ώστε να μην κουράζεται από την αρχή το μάτι, οδηγεί σε ένα φινάλε που πιθανά να σπάει ρεκόρ εκρήξεων για ταινία δράσης. Η ένταση του είναι τόσο ισχυρή που ξεπερνά προφανώς την αντίστοιχη παρόμοιων φιλμ και πετυχαίνει αυτό που μοιάζει να είναι και ο στόχος του Τρανκ από την αρχή, την διαφοροποίηση. Το Chronicle με δανεικά στοιχεία από παντού, χωρίς να έχει αυτούσιους νεωτερισμούς, μοιάζει να είναι κάτι νέο ως σύνολο και γι αυτό πιθανά να αγαπηθεί από ένα μέρος του κοινού που ενθουσιάζεται έστω και με στοιχειώδεις αποκλίσεις.