Ξεκίνησαν χωρίς καν να έχουν όνομα, απλώς για να σώσουν ένα live. Δεκαπέντε χρόνια και μια παύση δέκα ετών μετά, οι Cancel επιστρέφουν με ήχο που δεν χωρά σε κουτάκια και με μια ενέργεια που ξεχειλίζει σε κάθε εμφάνιση. Alternative rock, dark pop, rapcore, ελληνικός στίχος και βαθιά πίστη – αυτά είναι τα υλικά τους. Σε αυτή τη συνέντευξη, μιλούν για το ξεκίνημα, τις εμπειρίες που τους σημάδεψαν, τις προκλήσεις της ελληνικής σκηνής και το τι σημαίνει πραγματικά να «ζεις» μέσα από τη μουσική.
Πώς ξεκίνησε η ιστορία των Cancel; Υπήρξε κάποιο καθοριστικό γεγονός ή ήταν μια φυσική εξέλιξη μεταξύ φίλων και μουσικών;
Οι Cancel φτιάχτηκαν κάπου το 2007 για να διασώσουν μια συναυλία που δεν είχε support band. Ξέραμε κάποια από τα μέλη του συγκροτήματος που έπαιζε εκείνο το βράδυ και είπαμε “ας τους ανοίξουμε με τα τρία κομμάτια που έχουμε”. Τότε μας ρώτησαν πώς λέγεται η μπάντα μας. Δεν είχαμε όνομα. «Είμαστε οι άκυροι, είμαστε οι CANCEL», απαντήσαμε. Και κάπως έτσι ξεκίνησε.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσα από τη μουσική σας; Υπάρχει κάποια θεματική που επανέρχεται συχνά στους στίχους σας;
Όλα μας τα τραγούδια είναι βασισμένα σε προσωπικές εμπειρίες, βιώματα και καταστάσεις που μας σημάδεψαν μέσα στα χρόνια. Αυτό που κάνει τη μουσική μας να ξεχωρίζει είναι το πώς ζει τη ζωή κάποιος που πιστεύει στον Θεό — και βλέπει τον κόσμο με εκείνο το πρίσμα.
Επίσης, επιλέξαμε τον ελληνικό στίχο γιατί θέλουμε να μπορεί ο Έλληνας ακροατής να νιώσει και να καταλάβει αυτά που λέμε χωρίς φίλτρα.
Πώς θα περιγράφατε τον ήχο σας σε κάποιον που δεν σας έχει ακούσει ποτέ; Υπάρχουν συγκεκριμένα συγκροτήματα ή είδη που σας έχουν επηρεάσει;
Παίζουμε κάτι σαν alternative rock, αλλά την έχουμε τσακίσει με dark pop και της έχουμε βάλει φωτιά με rapcore.
Ο καθένας μας έχει διαφορετικά ακούσματα, αλλά πάνω κάτω όλοι κινούμαστε σε nu metal (P.O.D., Chevelle, Linkin Park, System of a Down, Disturbed), grunge (Nirvana) και punk (The Offspring).
Η ελληνική ροκ σκηνή έχει τις δικές της προκλήσεις. Πώς τη βιώνετε εσείς μέσα από τη δική σας εμπειρία;
Όλη η μουσική έχει προκλήσεις, αλλά αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ότι τα νέα παιδιά δεν ακούνε τόσο ροκ όσο παλιά — ή ακόμα χειρότερα, δεν παίζουν μουσική. Και αν παίζουν, δύσκολα μπαίνουν σε μπάντα. Το rock απαιτεί δέσιμο, ιδρώτα, πείσμα. Και αυτά δεν σου τα μαθαίνει κανείς — τα μαθαίνεις παίζοντας.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι από τη δισκογραφία σας που έχει ιδιαίτερη σημασία για εσάς; Αν ναι, γιατί;
Το κομμάτι που μας εκφράζει πιο πολύ και είναι πιο ξεχωριστό για μας είναι το «Θέλω να ζήσω». Δεν μιλάμε απλά για το να μην πεθάνουμε, αλλά για το να ζήσουμε πραγματικά τον χρόνο που μας δόθηκε, με ένταση, αλήθεια και εμπειρίες. Για εμάς η ζωή πρέπει να είναι ζωή, όχι απλά ύπαρξη ή επιβίωση. Αυτό είναι το μήνυμα που βγάζει το τραγούδι και αλλά και η φιλοσοφία της μπάντας γενικότερα.
Η δημιουργική διαδικασία στους Cancel είναι συλλογική ή βασίζεται περισσότερο σε έναν βασικό συνθέτη/στιχουργό; Πώς λειτουργείτε στο στούντιο;
Γράφουμε όλοι μαζί. Ο καθένας φέρνει ιδέες, και στις πρόβες αρχίζουμε να τις ενώνουμε. Συνήθως ξεκινάμε με τη μουσική, έχοντας ήδη στο μυαλό μας τη θεματολογία. Παράλληλα βγαίνουν και οι στίχοι. Υπάρχει ελευθερία — και αυτή η ελευθερία βασίζεται στη σχέση που έχουμε μεταξύ μας.
Έχετε ζήσει κάποια στιγμή σε live εμφάνιση που δεν θα ξεχάσετε ποτέ; Είτε επειδή ήταν μαγική είτε γιατί συνέβη κάτι απρόσμενο;
Ένα live που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ήταν κάπου το 2011 στον Υμηττό. Ήταν ιδέα μιας φιλικής μπάντας, των Proin: να κάνουμε live στην κορυφή του βουνού. Κουβαλήσαμε ενισχυτές, κιθάρες, ακόμα και γεννήτριες. Το στήσαμε και παίξαμε πάνω από την Αθήνα, με 200 άτομα που είχαν ανέβει μόνο και μόνο για να νιώσουν κάτι. Ήταν μαγικό.
Τι να περιμένουμε από τους Cancel στο Live σας στο WE;
Μετά από 10 χρόνια σιωπής επιστρέφουμε στη Θεσσαλονίκη για να τεστάρουμε τα θεμέλια του WE.
Ο Άγγελος (κιθάρα, φωνή), ο Χρήστος (κιθάρα), ο Τούκι (μπάσο) και ο Γιώργος (τύμπανα) έχουν βάλει στόχο αυτό το live να είναι γροθιά στο στομάχι, με την ένταση στο 11.
Στο τέλος κάθε συναυλίας δεν ξέρεις αν άκουσες alternative rock, dark pop ή rapcore — αλλά ξέρεις ότι κάτι συνέβη. Και θες κι άλλο.
