Δεν τα πάω καλά με τους προκλητικούς και τους φαντασμένους. Η μανία να είσαι στο επίκεντρο και να επιδεικνύεσαι έχει κάτι το νεοελληνικά αηδιαστικό. Έτσι, όταν κυκλοφόρισε το άλμπουμ του Omar S με τίτλο It Can Be Done But Only I Can Do It τον περασμένο Σεπτέμβριο, το προσπέρασα (επιδεικτικά φυσικά) υποσχόμενος στον εαυτό μου ότι θα το άκουγα μόνο και μόνο κάποια στιγμή για να κράξω, σαν γνήσιος νεοέλλην κι εγώ.
Ο τύπος που δούλευε μέχρι πριν από λίγο καιρό στο εργοστάστιο της Ford στο Detroit και έγινε ευρύτερα γνωστός από το μιξαρισμένο cd του Fabric, ακόμη αναρωτιέται ποιός είναι ο Ricardo Villalobos. Κι έπειτα, τι σόι τίτλος για άλμπουμ είναι αυτός? Μεγάλε, χαλάρωσε λίγο. Δεν έπιασες και τον παππά απ' τα φρύδια. Η μήπως…?
Έψαχνα να ακούσω κάτι που θα κάλυπτε το θόρυβο από τις τουρμπίνες σε μια πτήση επιστροφής για Θεσσαλονίκη και ο,τι άλλο είχα μέσα στο iphone το είχα εξαντλήσει, οπότε είπα να του δώσω μια ευκαιρία. Και πολύ καλά έκανα όπως αποδείχτηκε. Αντί να με πάρει ο ύπνος παρατηρούσα με κλειστά τα μάτια πως συνδιάζει ωμά beats με δείγματα ημίγλυκης μελωδίας και acid μπασογραμμές. Επικό και ένα από τα καλύτερα dance tracks της χρονιάς που πέρασε, το δεκάλεπτο Here's your Trance, Now Dance είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσες να ζητήσεις για το Σαββατόβραδο. Από την άλλη, το highlight του άλμπουμ, το Nite's Over Compton είναι ο ήχος της Κυριακής: βαριεστημένα beats σα να προσπαθούν να κρατηθούν στο ρυθμό. Όμορφο φιλτραρισμένο πιάνο και αναλογικό, σχεδόν ράθυμο μπάσο.
Αν κάτι καταφέρνει εξαιρετικά ο Omar S είναι να ακούγεται επίκαιρος. Ούτε ρετρό, ούτε μοντέρνος. Είναι ο ήχος του Detroit του 2012. Συνοψίζει όλους τους ήχους που ιστορικά ανέδειξε αυτή η πόλη (Jazz, Motown, Soul) μ' ένα House / Techno περιτύλιγμα. Κι όσο για το attitude, από μένα πάντως έχει το συγχωροχάρτι. Άλλωστε δε γίνεται να είσαι στο κύκλωμα της μουσικής βιομηχανίας χωρίς να σε οδηγεί κάποιου είδους ψώνιο.
