γράφει ο Α.
Από το πέρασμά μου στην Αγγλία έχω να θυμάμαι μια ραδιοφωνική εκπομπή, το Guilty Pleasures, αφιερωμένη στα τραγούδια που σου αρέσουν κρυφά αλλά ντρέπεσαι να παραδεχτείς. Είναι ένας τρόπος να ειρωνευτείς την αγάπη σου για την pop που απαρνείσαι καθώς μεγαλώνεις και γίνεσαι πιο ψαγμένος και underground.
Ήταν η ώρα να παραδεχτούν ακόμη και οι hipsters με τα διάφανα γυαλιά, οτι το κομμάτι που τους κόλλησε στο μυαλό – οι γερμανοί το λένε Ohrwurm (σκουλίκι του αφτιού) – είναι μάλλον κάποιο κλασσικό του Barry White και όχι το τελευταίο του Ewan Pearson.
Από την πλευρά μου, άνετα παραδέχομαι οτι οι δουλειές του Michael Jackson μου έδωσαν περισσότερη αυθεντική ευχαρίστηση απ’ ότι θα μου δώσουν ποτέ οι Motor City Drum Ensemble. Όπως οι περισσότεροι από μας, έχω συνδέσει πολλές φάσεις της ζωής μου με δίαφορα pop χιτάκια. Το πρώτο που αγόρασα δεν ήταν το Love Will Tear Us Apart ή το I Feel Love. Ήταν το theme από τους Ghostbusters – σε κασσέτα. Οι μεγαλύτερες αντιδράσεις που θυμάμαι από τότε που παίζω μουσική είναι όταν ανάμεσα σε άγνωστα και καλά ψαγμένα tracks πετάω ανυποψίαστα το I Want Your Love από τους Chic. Χαμός. Μαγεία.
Η pop μουσική – συνήθως στις πιο cheesy και uncool αποχρώσεις της – είναι από τα πιο δυνατά συνδετικά στοιχεία του εγκεφάλου μας. Γιατί δε θυμάμαι τίποτα από τα βιβλία που διάβασα στη σχολή μου αλλά μπορώ ακόμη και τώρα να θυμηθώ τους στίχους απ’ το Ice Ice Baby? Παίξε μου New Kids On The Block και είμαι ένα μικρό παιδί, στο αυτοκίνητο να χαζολογάω με την αδερφή μου στο πίσω κάθισμα. Πιο χαρούμενος δε νομίζω να γίνεται. Παίξε μου Bryan Adams – Summer Of ’69 κι είμαι με τον Γιάννη στο σχολικό χορό προσπαθώντας να μαγνητίσω τα βλέμματα απ’ τις συμμαθήτριές μου.
Το άρθρο που διαβάζεις υποτίθεται οτι έπρεπε να είναι καλοκαιρινό. Ξέφυγα λίγο, αλλά παραμένει καλοκαιρινό. Μπορούμε να κατηγορήσουμε όλοι μαζί το Red Red Wine που μόλις άκουσα, ξάπλα στο beach bar. Μπορούμε ακόμη να κατηγορήσουμε τις συνδέσεις που κάνει το μυαλό. Είμαι σίγουρος οτι με καταλαβαίνεις εκτός κι αν είσαι το παιδί του σωλήνα και οι γονείς σου σε μεγάλωσαν με την 9η του Μπετόβεν. Δεν υπάρχει soundtrack του καλοκαιριού (Sorry). Τουλάχιστον όχι το ίδιο για όλους. Μπορούμε να το φτιάξουμε όμως, ο καθένας για τον εαυτό του. Αρκεί να παραδεχτούμε, να αφεθούμε και το μυαλό θα κάνει τις συνδέσεις. Άκουσε με γι αυτό το καλοκαίρι. Χιπισμός και ανεμελιά. Χόρεψε Lambada. Αφέσου. Καλό Καλοκαίρι!
Υ.Γ. Πάω να ζητήσω το Informer απ’ τον DJ
