Το ραντεβού είχε κλειστεί απο τα Χριστούγεννα κάπου στη Νέα Σμύρνη. Εκεί τα είπαμε όλα. Μιλήσαμε για μπάλα αλλά περισσότερο για σινεμά και λογοτεχνία. Ο Αντώνης Καρπετόπουλος μιλάει στον Εξώστη για το πως σκόραρε για χάρη της Μόνικα Μπελούτσι και γιατί ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπυ είναι πιο δραματικό απο μια ταινία που μιλάει για το ποδόσφαιρο.
Γιάννης Βασιλείου: Αντώνη το κοινό σου γνωρίζει ότι είσαι σινεφίλ. Εκείνο που ενδεχομένως δε γνωρίζει είναι ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα αρθογραφούσες για λογαριασμό του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ.
Αντώνης Καρπετόπουλος: Ναι, έγραφα ανταποκρίσεις από την Ιταλία. Έστελνα ρεπορτάζ από φεστιβάλ, είχα πάρει μερικές συνεντεύξεις, ήμουν μάλιστα και μέλος της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το εγκατέλειψα το σπορ. Έχω όμως καλές αναμνήσεις και μια πολύ ωραία ιστορία, που μου αρέσει να λέω συχνά, αλλά ποτέ δε με πιστεύει κανένας.
Γιάννης Βασιλείου: Πες μας, εμείς θα σε πιστέψουμε.
Αντώνης Καρπετόπουλος: Έχω σταθεί η αιτία που η Μόνικα Μπελούτσι κέρδισε το πρώτο της βραβείο στην Ιταλία. Στην Ένωση Ξένων Ανταποκριτών μας έδειχναν κάθε Δευτέρα μια ιταλική ταινία της χρονιάς, έτσι ώστε στο τέλος να ψηφίσουμε και να απονείμουμε Χρυσές Σφαίρες. Οι δικές μας στην Ιταλία βέβαια δεν ήταν όπως της Αμερικής, ήταν ξεφτίλα, δεν υπήρχε υλικό. Έβλεπες τρεις καλές ταινίες τον χρόνο και τις κέρδιζε όλες τις Σφαίρες η μία. Επίσης τυπικά ψηφίζαμε, αλλά στην πραγματικότητα δεν ψήφιζε κανένας και τα βραβεία έδινε μια επιτροπή αποτελούμενη από γριές.
Τελοσπάντων είχα δει την Μπελούτσι σε μια ταινία, το LaRiffa (σ.σ. του 1991, κυκλοφόρησε στα ελληνικά videoclub μετά την επιτυχία της Μαλένα με τον τίτλο Φραντζέσκα) και έπαθα σοκ. Λέω αυτή πρέπει να τη δούμε από κοντά. Ψήνω και ένα συνάδελφο και πάμε πόρτα πόρτα κάνοντας εκστρατεία για τη βράβευση της Μπελούτσι. Στο τέλος η Μπελούτσι ήταν πρώτη σε ψήφους με τόσο μεγάλη διαφορά από τη δεύτερη, που οι γριές ήταν αδύνατο να αποτρέψουν τη βράβευσή της. Για να μη λέει όμως ο κόσμος «πάει, αυτοί τρελάθηκαν, έδωσαν το βραβείο στη Μπελούτσι» πρόσθεσαν ένα βραβείο καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης και της έδωσαν αυτό. Και η Μπελούτσι ήρθε στην τελετή με ένα άσπρο φόρεμα και μας έπεσαν τα σαγόνια και μετά μου έδιναν όλοι συγχαρητήρια που έσωσα την εκδήλωση.
Γιάννης Βασιλείου: Είναι πολύ ωραία ιστορία. Και ψέματα να είναι, όπως λέει και το ρητό, μην αφήνεις ποτέ την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία
Αντώνης Καρπετόπουλος: Μα είναι αλήθεια!
Χρήστος Σκάνδαλος: Ναι, σε πιστεύουμε. Εγώ ήθελα να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Με τι συχνότητα πηγαίνεις σινεμά τελευταία;
Άντωνης Καρπετόπουλος: Κοίτα, στα φοιτητικά μου χρόνια πήγαινα μέχρι και πέντε φορές την εβδομάδα. Για χρόνια μετά πήγαινα μια φορά την εβδομάδα στάνταρ. Τώρα τελευταία δεν πηγαίνω κάθε εβδομάδα.
Γιάννης Βασιλείου : Λόγω υποχρεώσεων;
Αντώνης Καρπετόπουλος: Όχι, απλώς υπάρχουν εβδομάδες που δε μπορώ να βρω ούτε μια ταινία για να δω. Νομίζω πως κάποιος που βλέπει πολύ σινεμά, μετά από λίγο καιρό τα έχει δει σε γενικές γραμμές όλα και του είναι δύσκολο να βρει κάτι εξαιρετικό να δει. Και σ’ αυτό συνηγορεί το γεγονός ότι ο σημαντικότερος σκηνοθέτης που βγήκε την τελευταία εικοσαετία είναι ο Ταραντίνο. Ο Ταραντίνο αυτό που κάνει είναι να παίρνει ήδη υπάρχον υλικό, να το μετασχηματίζει και να προσπαθεί να εξελίξει το είδος.
Επίσης τον τελευταίο καιρό βλέπω ταινίες καλλιτεχνικά εμπνευσμένες μεν, αλλά που δεν έχουν τίποτα για να συζητήσεις μετά. Πάρε το Amour του Χάνεκε. Ποιο ήταν το pointThe Dark Knight Rises να έχει κοινωνικό σχόλιο και να μην έχει το Amour. Και η περσινή μου αγαπημένη ταινία, το Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα, ήταν υπέροχη ταινία μεν, αλλά τελείωνε και δεν είχε τίποτα για να συζητήσεις.
Γιάννης Βασιλείου: Υπάρχει κάποια ταινία που να αγαπάς τόσο, που να την βλέπεις κάθε χρόνο;
Αντώνης Καρπετόπουλος: Τους «Εντιμότατους Φίλους μου». Τους βλέπω κάθε χρόνο, πλέον τους βάζω την ημέρα του θανάτου του Μονιτσέλι. Το «Any Given Sunday» επίσης το έχω δει πάρα πολλές φορές. Ο Πατσίνο εκεί μου θυμίζει τον Αναστόπουλο.
Γιάννης Βασιλείου: Κατά καιρούς έχουμε δει σπουδαίες ταινίες πάνω σε ατομικά αθλήματα. Ποδοσφαιρικές όμως όχι – με εξαίρεση χαριτωμένες προσπάθειες όπως το The Damned United. Γιατί πιστεύεις ότι δεν έχει γυριστεί μια σπουδαία ταινία πάνω στο ποδόσφαιρο;
Αντώνης Καρπετόπουλος: Θα σου πω τι γίνεται. Σε ορισμένα γεγονότα υπάρχει μια δραματοποίηση τρομακτική για τον ποδοσφαιρόφιλο, αλλά ανύπαρκτη για τον μέσο άνθρωπο. Πάρε για παράδειγμα τον Ρονάλντο, που παθαίνει στο απόγειο της καριέρας του ρήξη χιαστών για δεύτερη φορά στο Ιντερ – Λάτσιο, ματς στο οποίο ήμουν στο γήπεδο παρεμπιπτόντως. Για τον ποδοσφαιρόφιλο το γεγονός αυτό είναι συγκλονιστικό. Για κάποιον που δεν ασχολείται πολύ με το ποδόσφαιρο όμως, αυτό δεν είναι δράμα. Είναι ένας εκατομμυριούχος που χτύπησε κι έπειτα από λίγο καιρό επανήλθε στα γήπεδα.
Γιάννης Βασιλείου: Ναι, αλλά αν στο μεταξύ ο δημιουργός σε έχει κάνει να εμπλακείς συναισθηματικά, να αγαπήσεις τον χαρακτήρα, το γεγονός αυτό είναι δραματικό.
Αντώνης Καρπετόπουλος: Για μένα η όποια συγκίνηση έχει προεξαντληθεί. Μετά ο Ρονάλντο θα γυρίσει και θα πάρει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν υπάρχει καμία έκπληξη. Και έπειτα υπάρχει κι ένας άλλος παράγοντας που δεν έχουμε δει μεγάλη ποδοσφαιρική ταινία. Οφείλεται στο ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στην Αμερική για να ενδιαφερθεί κάποιος μεγαλοπαραγωγός να στήσει ταινία πάνω του. Οι αμερικάνοι έχουν μια τρομερή ικανότητα να δημιουργούν συγκίνηση από το τίποτα. Να προσθέσω επίσης πως ούτε λογοτεχνία ποδοσφαιρική δεν έχουμε καλή.
Χρήστος Σκάνδαλος: Τώρα τελευταία πάντως βγαίνουν ενδιαφέρουσες ποδοσφαιρικές βιογραφίες. Η βιογραφία του Νικοπολίδη για παράδειγμα ήταν καλή. Λίγο αγιογραφία βέβαια.
Γιάννης Βασιλείου: Και η βιογραφία του Αλέφαντου θα είχε ενδιαφέρον.
Αντώνης Καρπετόπουλος: Είχε βγει ένα βιβλίο για τον Αλέφαντο. Τη δεκαετία του ’80 όταν είχε πάει στον Ολυμπιακό πρώτη φορά, που θεωρήθηκε το απαύγασμα της καριέρας του. Είχε τίτλο «Από την Φτώχεια στην Αναγνώριση». Του είχα προτείνει να γράψουμε το δεύτερο μέρος «Από την Αναγνώριση Ξανά στη Φτώχεια», αλλά δεν εκτίμησε το αστείο. Θα μπορούσε επίσης κάποιος να γράψει ένα βιβλίο για την Παράγκα, αλλά έτσι και έβαζε πραγματικά ονόματα και καταστάσεις μετά θα έπρεπε να μεταναστεύσει στη Βενεζουέλα.
Γιάννης Βασιλείου: Έχεις δεχτεί ποτέ απειλές από ποδοσφαιρικούς παράγοντες για κάτι που έγραψες;
Αντώνης Καρπετόπουλος: Δέχομαι καθημερινά. Όχι πλάκα κάνω. Αλλά έχει συμβεί αρκετές φορές, ναι.
Χρήστος Σκάνδαλος: Έχεις όμως πει ή έχεις γράψει κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει;
Aντώνης Καρπετόπουλος: Όχι, ποτέ . Έχω μετανιώσει μεν για κάποια πράγματα, γιατί πιστεύω ότι έχω αδικήσει κόσμο κατά διαστήματα και έχω φουσκώσει και πολλούς που δεν έπρεπε, αλλά πιστεύω ότι τα δημοσιογραφικά κείμενα είναι εφήμερα .Πεθαίνουν στο τέλος της μέρας. Και αυτό είναι και το κακό με το ίντερνετ. Ότι γράφεις, μένει. Αλλά τι να γίνει, θα ζήσουμε και με αυτά. Σε γενικές γραμμές πάντως δεν θεωρώ ότι έχω κάνει ζημιά σε κανένα.
Γιάννης Βασιλείου: Δεν πιστεύεις δηλαδή ότι υπάρχει κάποιος στην Αθήνα που κλαίει με μαύρο δάκρυ φωνάζοντας «Γιατί μου το έκανες αυτό Καρπετόπουλε;»
Aντώνης Καρπετόπουλος: Σίγουρα υπάρχουν τέτοιοι. Υπάρχει για παράδειγμα ένας προπονητής που απολύθηκε πριν λίγο καιρό και με πήρε τηλέφωνο λέγοντάς μου ότι αρκούσε να πω μια καλή κουβέντα και θα άλλαζαν όλα. Είχε άδικο, αλλά καταλαβαίνω το είδος της πίεσης γύρω του.
Χρήστος Σκάνδαλος: Από αυτά που λες φαντάζομαι πως δεν θα γινόσουν ποτέ προπονητής.
Aντώνης Καρπετόπουλος: Στην Ελλάδα όλοι θέλουν να γίνουν προπονητές, αλλά δεν ξέρουν τι σημαίνει να είσαι προπονητής. Δεν ξέρουν ότι η δουλειά του προπονητή είναι 90% τα υπόλοιπα και 10 % ο αγώνας της Κυριακής. Όλα είναι μπερδεμένα. Οι παίχτες θέλουν να γίνουν δημοσιογράφοι, οι παράγοντες προπονητές και οι δημοσιογράφοι παράγοντες.
Χρήστος Σκάνδαλος: Σε κράξανε ποτέ για τη στήλη με τους διαιτητές που είχες στην εφημερίδα;
Aντώνης Καρπετόπουλος: Οι ίδιοι οι διαιτητές με λατρεύανε. Για πολλούς ήταν ένας μπούσουλας για το τι θα γίνει. Ορισμένοι γελούσαν με τα προσωνύμια (πχ. ο Terror-βίτσας). Οι διαιτητές είναι άνθρωποι με χιούμορ.
Χρήστος Σκάνδαλος: Με το σπικάζ των αγώνων θα ασχολιόσουν;
Aντώνης Καρπετόπουλος: Δεν μου έχουν προτείνει κάτι τέτοιο ποτέ. Θα μπορούσα να το κάνω αλλά δεν είναι κάτι που με τρελαίνει. Θα μπορούσα να κάνω δεύτερη φωνή και να εξηγώ το παιχνίδι, αλλά δεν μου εχει προταθει. Όνειρο μου δεν είναι να περιγράφω φοβερά γκολ, να γράφω αστυνομικά βιβλία θέλω, αλλά αυτό δεν είναι δουλειά απαραίτητα.
Γιάννης Βασιλείου: Ναι, το έχεις αναφέρει και στο παρελθόν. Έχεις ξεκινήσει να γράφεις κάτι;
Aντώνης Καρπετόπουλος: Έχω ξεκινήσει να γράφω μια ιστορία με έναν ήρωα που, αν αρέσει, μπορεί να ξαναεμφανιστεί. Το έχω όλο στο μυαλό μου βασικά, τον ιστό, τους χαρακτήρες, το τέλος. Θα έχει κάποιες εκπλήξεις κι ένα τέλος ψυχοπαθολογικό. Αν και προτιμώ τη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία, όπου συγγραφείς όπως ο Nesbo αποδομούν την εικόνα της Σκανδιναβίας , στο δικό μου βιβλίο δεν θα προσπαθήσω να βγάλω καθόλου Ελλάδα. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι πως, ενώ στις περιγραφές είμαι καλός, χρειάζεται και μια αφήγηση, η οποία έχει κάποιους δικούς της κανόνες, που δεν τους ξέρω καλά και δεν υπάρχουν κάπου.
Γιάννης Βασιλείου: Και φαντάζομαι πως δε θέλεις να κάνεις αυτό που κάνουν συγγραφείς σαν τον DanBrown, να φροντίζεις να τελειώνεις κάθε κεφάλαιο με ένα δίλημμα για τον ήρωα σου. Το θετικό με αυτή την τακτική είναι πως ο αναγνώστης καίγεται να περάσει στο επόμενο κεφάλαιο, παρά το γεγονός πως ότι έχει προηγηθεί είναι μια μετριότητα.
Αντώνης Καρπετόπουλος: Όχι, όχι, δε μου αρέσει κάτι τέτοιο. Βέβαια τα βιβλία του Dan Βrown τα έχω διαβάσει όλα. Οι Αμερικάνοι γενικά κάνουν φοβερές σπουδές σε ένα αντικείμενο και μετά γράφουν γύρω από αυτό μια υποτυπώδη ιστορία. Προσωπικά αν έγραφα κάτι για το ποδόσφαιρο, θα μου ήταν πολύ εύκολο. Αλλά δεν με ενδιαφέρει να γράψω ένα μυθιστόρημα για το ποδόσφαιρο.