Γουέστερν / Δράσης, 2012, Η.Π.Α., 165 λεπτά
Σκηνοθεσία: Κουέντιν Ταραντίνο
Παίζουν: Τζέιμι Φοξ, Κρίστοφ Βαλτζ, Σάμιουελ Τζάκσον, Λεονάρντο Ντι Κάπριο
Δύο χρόνια πριν ξεσπάσει ο αμερικάνικος εμφύλιος, ένας Αφροαμερικάνος σκλάβος ονόματι Τζάνγκο συναντά το Γερμανό κυνηγό επικηρυγμένων Δρ. Σουλτζ ο οποίος ακολουθεί τα ίχνη των αδελφών Μπριτλ. Με το πέρας της αποστολής, ο δεύτερος τον ελευθερώνει, αλλά νιώθει την ευθύνη της ελευθερίας που του χάρισε και τον συνοδεύει στην αναζήτηση της γυναίκας του.
Ο Κουέντιν Ταραντίνο -για δεύτερη συνεχόμενη φορά- καταπιάνεται με μια κρίσιμη περίοδο της ανθρωπότητας και επιλέγει να ξαναγράψει μέρος της Ιστορίας (δυο χρόνια πριν τον αμερικάνικο εμφύλιο, που θα λήξει με την 13η Τροπολογία του Αβραάμ Λίνκολν για τη χειραφέτηση των Αφροαμερικανών) χωρίς απαραίτητα να επιχειρεί κάτι ριζοσπαστικά ρεβιζιονιστικό παρά περισσότερο να διηγηθεί μια εκδίκηση των καταπιεσμένων με σημαία τον Τζάνγκο.
Η μυθοπλασία, φυσικά, δεν οφείλει να ακολουθήσει την ιστορική ακρίβεια και σε καμία περίπτωση δεν αναμένεται μια κοινωνική πραγματεία σε μια, κατά βάση, entertainment ταινία του Ταραντίνο (αν και παρά τη διαρκή αυτοϋπονόμευση, υπάρχουν διάσπαρτα ψήγματα). Τα τυπικά χαρακτηριστικά του έργου του -καλοδεχούμενα ή μη- είναι παρόντα. Η αφήγηση αναπτύσσεται μέσα από θαυμαστά καλογραμμένα διαλογικά μέρη, η σοβαρότητα του θέματος που αγγίζει (ρατσισμός) αμβλύνεται συνεχώς από την εισχώρηση του, θορυβώδους σε διάθεση, θεάματος και του καρικατουρίστικου χιούμορ, το στιλιζάρισμα των εικόνων συχνά ευρηματικό και εντυπωσιακό με την πλοκή να καταλήγει σε αιματοκυλίσματα b-movie καταγωγής.
Μέσα στα αναμενόμενα –κυρίως από τους Μπάστερδους, αλλά ακόμη και από την πρότερη φιλμογραφία του- πλαίσια λοιπόν, το ζήτημα που προκύπτει σε άλλο ένα υπερφιλόδοξης διάρκειας εγχείρημα έγκειται στο αν η πλάστιγγα θα γείρει προς την αυτοσκοπική τέρψη του κοινού που ανέθρεψε (εξοικειώνοντάς το με σαδιστική βία) ή προς την εξέλιξη του δεδομένου ταλέντου του.
