Περιπολία (End of watch)

Το End of Watch, που υπάγεται μερικώς στο υπο-είδος του found footage – μερικώς επειδή ο Ντέιβιντ Όγιερ «κλέβει» ξεδιάντροπα, καταγράφοντας μεγάλο μέρος της ιστορίας από την οπτική γωνία ενός κινηματογραφιστή, που δεν παρίσταται φυσικά στον χώρο -, ακολουθεί δύο όργανα της τάξης σε μια σειρά από περιστατικά κατά τη διάρκεια της βάρδιας τους. Πρόκειται για μια αστυνομική ταινία, δίχως αστυνομική πλοκή, οι ήρωες δηλαδή δεν καλούνται να ξεδιαλύνουν κάποιο έγκλημα και να συλλάβουν τον ένοχο, αλλά εμπλέκονται σε μια σειρά από επικίνδυνες καταστάσεις επεισοδιακού χαρακτήρα, με απώτερο στόχο το στήσιμο ενός φιλμικού μνημείου αφιερωμένου στον «άγνωστο αστυνομικό», που δίνει κάθε μέρα το αίμα του για την ασφάλεια των υπολοίπων.

Δεχόμαστε πως το επάγγελμα του αστυνομικού έχει τον χαρακτήρα λειτουργήματος, όταν οι λειτουργοί του δεν λησμονούν, πως ενεργούν υπέρ του πολίτη και όχι εναντίον του, και ότι ειδικότερα η αστυνομία του Λος Άντζελες έχει βρεθεί -όχι άδικα- πολλάκις στο στόχαστρο των κινηματογραφιστών, σε σημείο που ένα φιλμ, το οποίο παρουσιάζει την καλή της πλευρά, να είναι τουλάχιστον θεμιτό. Μόνο που το End of Watch με την εξιδανικευμένη εκδοχή προσώπων και καταστάσεων, η οποία υπό το πρίσμα του found footage καθίσταται ηθικά συζητήσιμη -αν όχι επιλήψιμη-, και την αφόρητα μελοδραματική αφήγηση του Όγιερ, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κατασκευαστεί κατά παραγγελιά της τοπικής αστυνομικής διεύθυνσης, ώστε να ενισχύσει το θετικό της προφίλ στην κοινή γνώμη και να ανυψώσει το ηθικό των υπηρετούντων. Κι αν η σχετική προσέγγιση πηγάζει από το ενδιάθετο φρόνημα του δημιουργού, αυτό δεν καθιστά τη φιλοσοφία της λιγότερο απωθητική.