Cosmopolis

Δε συμπαθώ τα βαμπίρ με glitter όμως λάτρεψα τον Πάτινσον στο Νερό για Ελέφαντες. Θυμάστε εκείνη την αξιοσημείωτη ερμηνεία στο πλευρό του Κριστόφ Βάλς; Ουδεμία σχέση, μιας και η μηχανική προς ρομποτική προσέγγιση στο ρόλο δε δίνει τροφή για κολακείες. Ανέκφραστος, σχεδόν αντιπαθής σε μια απόπειρα του σκηνοθέτη να τοποθετήσει τη φίρμα των ημερών μας στην ταινία του. Θυσία στον βωμό του εμπορίου και τα προβλήματα συνεχίζονται. Ξύλινοι διάλογοι, σχεδόν θεατρικός χαρακτήρας με την παρουσία ηρώων που μπαινοβγαίνουν στο αμάξι του πρωταγωνιστή. Απλά υποστηρίζουν την άψυχη πλοκή χωρίς να προσδίδουν περιθώρια ουσιαστικής ταύτισης. Μια σουρεάλ ατμόσφαιρα είναι περίτεχνα εμποτισμένη στο σύμπαν που στήνει ο σκηνοθέτης.

Σεναριακά το φιλμ πατάει πάνω στο εξαιρετικό μυθιστόρημα του Nτον Ντελίλο και καταφέρνει να περιπλέξει σοβαρά ζητήματα του σήμερα μέσα στο κινηματογραφικό απόμακρο ύφος. Με επίκεντρο την καπιταλιστική υπερβολή, φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά νοήματα παρελαύνουν μπροστά μας. Ουσιαστικό συμπέρασμα μέσα από τις ιδέες που εκφράζονται δεν υπάρχει. Μία κοινωνία σε αποσύνθεση, αντιφατική με τον σκηνικό χώρο της λιμουζίνας. Η κορύφωση ακολουθεί τον ίδιο άτονο ρυθμό και η νέα ταινία του Κρόνεμπεργκ δεν συγκρίνεται με προηγούμενους σταθμούς της φιλμογραφίας του. Και όλα αυτά για ένα κούρεμα. Είναι να μη σου τύχει το Τζόκερ!