Οικογενειακή/ περιπέτεια φαντασίας, 2013, Η.Π.Α., 130 λεπτά
Σκηνοθεσία: Σαμ Ράιμι
Παίζουν: Τζέιμς Φράνκο, Μίλα Κούνις, Μισέλ Γουίλιαμς, Ρέιτσελ Βάις
O Όσκαρ είναι ένας ερασιτέχνης μάγος που δουλεύει σ’ ένα τσίρκο κάπου στο Κάνσας, όταν επιβιβάζεται στο αερόστατο του και καταλήγει στη μαγική χώρα του Οζ. Εκεί του χαρίζονται δόξα και πλούτη, αρκεί να πείσει τις τρεις μάγισσες πως είναι ο θεόσταλτος που περίμεναν. Όμως, αυτός είναι ένας ασυνείδητος απατεώνας που θα βρεθεί άθελά του στη μάχη μεταξύ Καλού και Κακού.
Ο Οζ του Ράιμι, αν και έχει κοινή πρώτη ύλη με το θρυλικό «Μάγο του Οζ» του Φλέμινγκ -εντούτοις ελάχιστα «χρωστάει» σε αυτόν, αποτελεί ανακατασκευασμένο πρίκουελ του «Μάγου». Πλουσιοπάροχα οπτικοποιημένος και φαντασμαγορικά γυρισμένος (για τις τρεις διαστάσεις) καθώς είναι, μπορεί να μαγεύσει με τα χρώματά του και να σαγηνεύσει με την καλαίσθητη και βαθιά νοσταλγική ημίωρη αναφορά του στην πιο αγαπημένη μας «απάτη», τον κινηματογράφο, αλλά η συντήρηση του παραμυθένιου μανιχαϊσμού παράλληλα με την αφαίμαξη της γνήσιας συγκίνησης είναι στοιχείο αποθαρρυντικό (δευτερευόντως, αρκετοί από τους χαρακτήρες δείχνουν άχρωμοι).
Σε αρκετές στιγμές η ιστορία μοιάζει προσποιητή και ψεύτικη, κι αν το άλλοθι είναι πως φέρει το στίγμα του ήρωά της (που είναι ένας κουτοπόνηρος απατεώνας), τότε στη συνέχεια σκοντάφτει και ιδεολογικά όταν η καλή μάγισσα προτρέπει σθεναρά τον Όσκαρ να μαγέψει τα πλήθη δημαγωγώντας, ώστε να τα κρατήσει ενωμένα, αποκρύπτοντάς τους πως δεν είναι ο «Μεσσίας» της προφητείας. Ένας τεχνητός σκοπός που αγιάζει τα μέσα δηλαδή, χωρίς να μας έχει καν συμπαρασύρει, συναισθηματικά, στη δίνη του.
