Λινκολν

Αν το Πορφυρό Χρώμα (1985) ήταν η κατάθεση της συντριπτικής μικροϊστορίας μέσα απο τα μάτια μιας νεαρής Αφροαμερικάνας στις αρχές του 20ου αιώνα και το Άμισταντ κουβαλάει την ηθικοδιδακτική κιβωτό των φιλελεύθερων αρχών του, στο Λινκολν ο Σπηλμπεργκ βλέπει την ίδια ιστορία στο υψηλότερο πεδίο τριβής, αυτό της εξουσίας και της διεκδίκησης. Με το Λινκολν νιώθεις πως ένας σημαντικός κύκλος ολοκληρώνεται για τον σκηνοθέτη.
Μέσα στην δυομισι ωρών ταινία του και χάρη στην βοήθεια του έξοχου σεναριογράφου του, Τόνι Κούσνερ, η επιλογή που κάνει ο Σπήλμπεργκ είναι σαφής: η πολιτική εκτός απο τέχνη του εφικτού (όπως σωστά την όρισε ο Τσόρτσιλ) είναι πάνω απ' όλα μια διαλεκτική παράσταση ρόλων και διαρκών προκλήσεων, κοινώς μια “βρώμικη” δουλειά. Και παρά την υψηλή ιδιότητα του ο πρόεδρος Λινκολν είναι θνητός, ένας οικογενειάρχης με έγνοιες. Πέρα απο τις λεπτομέρειες και την ενδελεχή καταγραφή της ιστορίας, με την λεπτοδουλειά που έγινε σε τεχνικό επίπεδο (κουστούμια, σκηνικά, φωτογραφία, μουσική) με σκοπό να συνεπάρει τον θεατή αλλά και τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών (και το μεγάλο στοίχημα είναι πλέον αν ο Λουις, που υποδύεται τον Πρόεδρο εκπληκτικά, μπορεί να φτάσει στο τρίτο Όσκαρ), ο Λινκολν είναι μια ταινία απόλυτα ρεαλιστική που αναφέρεται κατά βάθος στην ίδια την εποχή μας. Βλέπετε, ο Πρόεδρος Λινκολν ήταν η αφορμή για να φτάσουμε σήμερα στον Πρόεδρο Ομπάμα. Με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά αξίζει τις 12 υποψηφιότητες αλλά και την προσοχή σας ως θεατές.