Streetdance 2

Η άνοδος της underground κουλτούρας και ο πολλαπλασιασμός των ερασιτεχνικών freestyle χορευτικών συγκροτημάτων, που ασκούν την αγαπημένη τους δραστηριότητα στα σοκάκια των μεγάλων αστικών κέντρων, δε θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από την κινηματογραφική βιομηχανία, με τις σχετικές παραγωγές να πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια. Σαν απάντηση στο αμερικανικής προέλευσης χρυσοφόρο franchise που ακούει στο όνομα Step Up, η βρετανική κινηματογραφική σκηνή αντιπαραβάλλει το Streetdance, με το τρισδιάστατο format σαν πρόσθετο δέλεαρ για τους θεατές. Η ανέλπιστη επιτυχία του οδήγησε στο (αναπόφευκτο) σίκουελ. Εκεί που στο πρώτο φιλμ επιχειρήθηκε μια μείξη του streetdance με το κλασσικό μπαλέτο, στο Streetdance 2 (επίσης σε 3-D, που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στη φιλμική εμπειρία) το streetdance παντρεύεται με latin χορούς.

Μιας και το διαλογικό μέρος παραπέμπει σε καθημερινή τηλεοπτική σειρά τελευταίας διαλογής, το βάρος πέφτει στα μουσικοχορευτικά νούμερα, τα οποία είναι μονταρισμένα με τέτοιο τρόπο που ακόμα και μια φιγούρα τεμαχίζεται σε δύο, τρία ή και περισσότερα πλάνα. Είτε το σκηνοθετικό δίδυμο δεν εμπιστεύεται τη δυνατότητα του target group του να παρακολουθήσει μια ταινία, στην οποία τα πλάνα δεν εναλλάσσονται με ρυθμούς πολυβόλου, είτε δεν εμπιστεύεται τους χορευτές του. Εάν ισχύει το δεύτερο, ο υπογράφων δηλώνει αναρμόδιος να σχολιάσει αν έπραξαν σωστά, καθώς οι χορευτικές του γνώσεις εξαντλούνται στην «Παπαλάμπραινα» και το «Αϊβαλιώτικο» , λαοφιλή άσματα που χορεύει σε γάμους και βαφτίσια.