Shame

Διχοτομημένος σε δυο βασικές εικόνες, αυτήν του θελκτικού Νεοϋορκέζου με κομψό παλτό και κασκόλ και του γυμνού θλιμμένου αστού που πνίγει τη μοναξιά σε διαδικτυακό ή ζωντανό αγοραίο σεξ, ο Μπράντον του Shame προσωποποιεί την θεατή και αθέατη πλευρά ενός ανθρώπου που στερείται συναισθημάτων, όχι γιατί δεν τα αντιλαμβάνεται αλλά γιατί αδυνατεί (για άγνωστο λόγο) να τα νοιώσει. Το ότι δεν πρόκειται έναν φθηνό επιδειξιομανή, φαίνεται από την συντροφιά που έχει στις εξόδους του, το αφεντικό του – έναν θλιβερό αντιπαθητικό πέφτουλα. Ο Μπράντον αντιθέτως απολαμβάνει το eye contact, τη διαδικασία που θα οδηγήσει στο κρεβάτι, ακόμη και το αργό γδύσιμο όταν τελικά φτάσει στον τελικό του στόχο.
Η αποτυχία όμως του Στιβ Μακουίν – σκηνοθέτη του μεγάλου Hunger (2008) – είναι πως παραθέτει τα συστατικά του από το ξεκίνημα, μένοντας στάσιμος στο περιεχόμενο του, που φροντίζει επιμελώς να καλύψει με το γυαλιστερό τοπίο του Μανχάταν. Ο ήρωας θα παραμείνει ως το τέλος ένα μεγάλο ερωτηματικό, οι εκρήξεις του θα παρουσιαστούν μέσα από σκηνές που φλερτάρουν με τη γελοιότητα (το πέταγμα πορνοπεριοδικών και λάπτοπ, οι καυγάδες με την αδερφή, το οργισμένο μεταμεσονύχτιο τζόκινγκ ) και δεν θα είναι παρά ελιτίστικες πινελιές σε έναν εφιαλτικό εσωτερικό κόσμο που το φιλμ δεν εισχωρεί ποτέ.
Ότι προσπάθεια γίνεται γι’ αυτό περιορίζεται στην παρουσία της Κάρι Μάλιγκαν, που άλλοτε είναι η ενοχλητική αδερφή, άλλοτε μια πονεμένη παρουσία που συγκινεί τον ήρωα (το δάκρυ στο New York, New York που δε γνωρίζουμε γιατί πέφτει) και άλλοτε το σκοτεινό αντικείμενο ενός απαγορευμένου πόθου. Αυτό όμως δεν είναι μόνο υπεραπλούστευση, αλλά μια πρώτης τάξεως παραπλάνηση, την οποία ολοκληρώνει η σαγηνευτική μορφή του Φάσμπεντερ (που είναι όντως σπουδαίος στον ρόλο) και το σπαρακτικό score του Harry Escott που προδιαγράφει την ήττα του ήρωα από την αρχή – βάρια όπλα όλα μιας κενότητας.