Αισθηματικό δράμα, 2011, Καναδάς, 120 λεπτά
Σκηνοθεσία: Ζαν Μαρκ Βαλέ
Παίζουν: Βανέσα Παραντί, Κέβιν Παρέν, Ελέν Φλοράν
Έχοντας στη μνήμη μου την τρελή πρόθεση του C.R.A.Z.Υ. να γίνει μια μεγάλη ταινία με ωραία μουσική επιμέλεια πίστευα ότι το Cafe de Flore θα είναι μια ταινία πιο ώριμη σε ιδέες και σεναριακή πλοκή. Μάταια η πίστη αφού ο Βαλέ δεν έχει αλλάξει καθόλου από την προηγούμενη ταινία του. Όσο κι αν απολαμβάνεις την (ασπόνδυλη) ροή των δύο παράλληλων αγαπησιάρικων ιστοριών του που σου χαρίζουν άλλοτε θετική και άλλοτε μελαγχολική διάθεση και επιδοκιμάζοντας την αρτιότητα σε επιμέρους πτυχές της κινηματογραφικής κατασκεύης (μουσική επιμέλεια, μοντάζ, φωτογραφία, καλ. διεύθυνση, ερμηνείες, ρομαντικό ή ουμανιστικό μήνυμα) όλα ακυρώνονται στο τέλος με μια μαγική μεταφυσική κίνηση. Αν και ορθολογιστικά όντα που διαβιούν στον 21ο αιώνα έχουμε πάντα ανάγκη από μια υπέρβαση, ένα χεράκι θεϊκής παρέμβασης ή μαγείας. Το παράξενο όμως είναι να χτίζεις δύο παράλληλες και ασύνδετες ιστορίες στο Κεμπέκ του σήμερα και στο Παρίσι του 1970 και να ψάχνεις να βρεις μια αφελή αλλά δήθεν επιτηδευμένη δικαιολογία συνδέσης προσπαθώντας να πείσεις τους θεατές σου ότι είσαι πιο έξυπνος απ' ότι φαντάστηκαν μπαίνοντας στην αίθουσα.
