Πολύ σκληρός για να πεθάνει σημερα (Α Good Day to Die Hard)

Το 1988 με το Die Hard εισάγεται ένα πρότυπο action hero, το οποίο διαφέρει από τον ατρόμητο ήρωα με το υπεραναπτυγμένο μυϊκό σύστημα, που κυριαρχεί στο σινεμά δράσης εκείνης της δεκαετίας. Η κύρια διαφορά, πέραν της σωματικής, έγκειται στο ότι ο ήρωας δεν εκτίθεται στον κίνδυνο μετά προθυμίας, αλλά απλώς βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και ορμώμενος από μια έμφυτη αίσθηση καθήκοντος αναλαμβάνει να αποκαταστήσει την τάξη με βαριά καρδιά. Αυτή η απροθυμία του, η οποία συνοδεύεται από ένα απολαυστικό ρεσιτάλ γκρίνιας, έκανε τον McLane χαρακτήρα αγαπητό σε κοινό και κριτικούς, ανέδειξε τον Μπρους Γουίλις σε action είδωλο και οδήγησε σε τέσσερεις συνέχειες (με αυτήν εδώ).

Το Α Good Day to Die Hard «μετακομίζει» τον ήρωα στην Ρωσία στο πλευρό του υιού του. Ο τελευταίος δεν είναι βοηθός του στην περιπέτεια τους (ο McLane έχει πάντα έναν τέτοιο) αλλά ισότιμος σύμμαχος του και η δυναμική μεταξύ τους παραπέμπει σε buddy movie. Μόνο που το ένα σκέλος (ο υιός) ωχριά μπρος στο δεύτερο(τον πατέρα) σε ανάστημα και σε φινέτσα και, όπως λένε και οι Αμερικάνοι, χρειάζονται δύο άτομα για να χορέψεις τανγκό. Τα προβλήματα όμως (δυστυχώς) δεν σταματούν στην ανεπάρκεια του Τζέι Κόρτνεϊ. Με σενάριο φειδωλό σε ατάκες και random αισθητική από τον John Moore, που καταστρέφει το πρώτο μεγάλο set-piece προσπαθώντας να μιμηθεί ανεπιτυχώς το σινεμά του Γκρίνγκρας, η πέμπτη ταινία της σειράς είναι και η πιο αδύναμη. Τουλάχιστον ο Μπρους Γουίλις είναι εκεί και σώζει την μέρα. Ως συνήθως.